Poezi nga Argjentina - Luis Raúl Calvo

Luis Raúl Calvo

 

JETA REALE

 

Jeta reale është një priftëri

E eroduar.

Në qytetet madhështore

Mijëra besimtarë fisnikërojnë shpirtërat,

Që të qetësojnë zjarrin e mishit

Në mëshirën e praruar të lëmoshave,

Urdhërin fetar të ditëve

Që do të vijnë.

 

Lëshova gjithëçka në duart e hyjnive,

Lëshova gjithëçka në duart e Divinitetit,

Të Kreshmës së Pashkës dhe të Evangjelive

Të Shenjta.

Ishim mirë dhe të pastër dhe toka

E Parajsës përbënte

Pasurinë tonë më të çmueshme.

 

Por ti, që ke mohuar dogmat dhe zakonet,

Dhe zgjodhe lirinë e të vërbërve

Në vend të perandorive të premtuara

Të mençurisë, po sorrollatesh sot

Nëpër mjegullën e trashë të muzgëtimit,

Duke hezituar me kokën ulur

Dhe duart e mpleksura në një banket të dyshimtë.

 

 

TJETËRSIM

 

Kjo epidermë që vuan pas lëkurës së asaj gruaje

bëhet në vetëvete epiderma e asaj dëshire.

 

Edhe nëse ylli i arsyes invokon

besime të tjera, apostolate të tjera,

barra dërrmuese e këtij pasioni i detyron ta përjetësojë

pazëvendësueshëm në trupat e tyre.

 

Tani ata e dinë se rrugët

që veçojnë rrëfimin e tyre të dashurisë, janë njësoj të shtrira

porsi shpresa e pafrytshme e një ritakimi;

për këtë përçohen në mend çdo sekondë

e kaluar së bashku

dhe e mban kohën në këtë sekondë.

 

 

RËNIE

 

Dikush përvetëson gjërat

Për t’u dhënë një emër tjetër;

Por jo emri është ai

Që predispozon në vakum.

 

Dikush precipiton me vështrimin e vet

Rënien e botës,

Vetëm për të shpikur vise të tjera

Që të na e kthejnë

Atë që e kemi humbur më parë.

 

Por sa nuk shpëtojnë duke vrapuar të mësyer,

Si një grua që sodit e turbulluar

Shokët e tryezës së vetmuar e të trishtë?

 

Kujtesa në flakë

Invadon kohëra të tjera.

 

 

VETMIA E VJETRUAR E SHTËPISË

 

Vetmia e vjetruar e shtëpisë

Vazhdon të perpetuohet

Në një hapsirë të pakontrolluar

të  arësyes.

 

Duke pritur, në kufirin

e heshtjes

Stërgjatja e zërin tënd

Do të zejë rrënjë

Dhe gjumi i vdekjes do të ngopet

Me mbeturinat e një tereni pjellor.

 

Në këtë vend

Të papërshtatshëm dëshirave

Gjestacioni i të priturit

Do ta mbushë humnerën.

 

 

DUKE E INVOKUAR EROSIN

 

Të rinjohish

Në plëndësin tënd

Territore të paeksploatuara.

 

Ta rinjohish Erosin,

Duke e invokuar,

Në rrënjët e epidermës sate.

 

Dhe të zbulosh herët në mëngjes

Mrekullitë e një dashurie

Që u mbar nga mungesa.

 

 

TJETRA ERRËSISË

 

Pakti i mbyllur me maskarenj të shurdhët

Përfaqësojnë zjetrën errësirë.

 

Kush i ka transformuar

Leckat e djegura n’ëndërrimet e budallenjve?

 

Revolta e lëkurës shndërrohet tani

Në ilaç kundër gënjeshtrës.

 

Ne, të bardhit e barikaduar

Në qirinjtë e plumbta,

Mundohemi të vëzhgojmë bluzat e verdha

Të femrës së dashur;

Riciklojmë parfumin e siç të tjerët

Riciklojnë mizerjet më të mëdha humane.

 

Ja gjendja reale e gjërave,

Dizolvim i fragmentuar i shpirtit

Në mishin e të zhvarrosurve.

 

Dhe ndoshta për këtë, kjo dashuri e gangrenuar,

I tund ata që përplasen, dhe i transponon

Madje në Notre Dame, atje ku plaku i kërrusur,

Rimishërohet në kambana të argjenta,

Duke rendur pas hajmalive të tëhuajësuara që   lëvaren,

Dhe të cilat një ditë

Do ti nxusë të rivijnë në ndjenja.

 

 

NGUSHTËSIA E BOTËS

 

Në kufirin e krejt gjërave, ti e dashura ime,

Eja në krahërorin tim tani,

Kur mbrëmja e hekurt ende nuk e ndryshk

Lëngun e spermës.

Eja drejt meje, efemerë e bardhë,

Duke i ngritur sytë e stërkuqur

Nga defilimet e oqeanit.

Dashuri e ndëshkuar, ngushtësia e botës thellohet

në detra të namatisura.

Atje ku drita përpëlitet, dhe shtretërit prej katrani

Ende s’kanë arritur ta ndalin

Skllavërinë e robëve.

Dashnore e bukur mbarim shekulli, shikimi yt

Më përplas në humnerë, ku mbetem

I ndjekur nga skleroza e korbave

Që fërshëllijnë, duke më fryrë në qafë

Të vërteta të përjetshme:

-Magjistari që puth për herë të fundit litarin e varjes,

duke i duartrokitur katilit.

Kafkat prej lecke duke flatruar në vrapin e egër të kuajve të vdekur,

Dhe terrori i akumuluar në shqeptoren që shtirret

Si xhuxhimaxhuxh.

Ky vizion djallëzor i gjërave

Është vetëm zemërim i reflektuar në shalët tua të vlagta,

Sot kur muret janë shembur dhe alkovët

E tregojnë mjerimin prej leshi.

 

Jemi të bashkuar, e dashur,

Në rajonin e pabanuar të zjarrit.

 

(I shqipëroi nga rumanishtja; Baki Ymeri -

Përkthimi në gjuhën rumune: Flavia Cosma)