Poezi rumune nga Flavia Cosma

Flavia Cosma

 

DARURI

 

Eu nu te-am privit nicicând

Cu ochiul absent al prieteniilor de ocazie,

Nu te-am studiat

Ca pe-un p?ianjen mort

In insectar,

N-am avut timp s? m? opresc

La ochii t?i înro?iti de nesomn,

La buzele tale tumefiate

De vicii ascunse.

 

Te-am cuprins orbe?te în bra?ele mele,

Te-am topit în focuri

Necunoscute mie,

Te-am pref?cut

?i ren?scut în chinuri,

Te-am transformat în înger

Cu mantie-argintie,

?i-am dat tot cerul cu stelele ?i luna,

?i-am d?ruit în mod absolut

Tot ceeace nu-?i era necesar.

 

DHURATA

 

Unë nuk të kam shikuar kurrë

Me syrin mungestar të miqësisë së rastit,

Nuk të kam studiuar

Si një merimangë e vdekur

Në insektar,

S’kam patur kohë të ndalem

Te sytë tu të stërkuqur nga pagjumësia,

Te buzët tua të ënjtura

Nga veset e fshehura.

 

Të kam përfshirë verbërisht në krahët e mi,

Të kam shkrirë në zjarre

Të panjohura për mua,

Të kam shndërruar

Dhe përlindur në mundime,

Të kam transformuar në engjëll

Me manto të argjentë,

Ta kam dhënë krejt qiellin me yjet e hënën,

Të kam dhuruar në mënyrë absolute

Gjithëçka që nuk të nevojitej.

 

DIN MARELE SOMN

 

Portocala celest?

Se rostogole?te cu zgomot

Pe trepte înalte de stânci.

 

B?rba?i în pielea goal? se irosesc în valuri;

Un copilandru blond le ?ine vesel isonul;

Marea î?i scutur? br???rile, sânii;

Transparen?a lucrurilor simple

M? umple de vraj?.

 

Voci tinere îmi admir? ve?mântul;

Eu m? ridic din boli surâzând,

E frumos, e tare frumos totul,

 

Vântul ?opteste duios, aducând din genune la via??,

Suflete s?tule de marele somn ?i care

Intinzându-se lene?, reiau cu încântare

Dansul trandafiriu cu marea ?i cerul.

 

NGA GJUMI I MADH

 

Portokalli qiellor

Rrokulliset me zhurrmë

Mbi shkallët e larta të shkrepave.

 

Burra në lëkurë lakuriqe zhyten në valë;

Një voglush bjond me gëzim ua mban isonin;

Deti i shkund byzylykët, gjinjtë;

Transparenca e gjërave të thjeshta

Më mbush me magji.

 

Zëra të rinj m’i admirojnë teshat ;

Unë zgjohem nga sëmurja duke buzëqeshur,

Sa bukur është, gjithçka duket e hijshme,

 

Era pëshpërit mallëngjishëm dhe vjen nga humnera në jetë,

Shpirtëra të ngopur nga gjumi i madh, të cilët

Duke u shtrirë me përtaci, e rinisin me ngazëllim

Vallen e trëndafiltë me detin dhe qiellin.

 

VAR? IMPOSIBIL?

 

Aerul dospit se n?mole?te.

Miroase de parc? ora?ul

S-ar fi mutat prin famec,

La malul unui lac.

Pesc?ru?i înfoia?i

Adorm pe asfalturi fierbin?i.

Miasmele grele ne transport? brutal

La ??rmurile altor continente;

Revedem în gând lacurile tulburi,

Epidermele brune respirând dorin?e,

Cerurile moi, portocalii, albastre,

Triste?ile adânci, ?esurile vaste.

 

Pod peste lume,

Iubirea str?in?

M? arde s?lbatic

Cu marea-i absen??.

 

VERË E PAMUNDSHME

 

Ajri i fermentuar baltëzohet.

Kundërmon thuajse qyteti

Qenka zhvendosur përmes magjisë,

Në brigjet e një liqeni.

Dremis mbi asfaltin e nxehtë.

Aromat e rënda na transportojnë brutalisht

Në brigjet e kontinenteve tjera;

I rishohim në mendime liqenjtë e turbullt,

Epidermat me frymëmarrje dëshirash,

Qiejt e butë, të portokalltë, të kaltërt,

Trishtimet e thella, hapësirat e gjera.

 

Urë mbi botë,

Dashuria e huaj

Më djeg egërsisht

Me mungesën e saj të madhe.

 

BRONZUL STATUILOR

 

S?rutat pe gur?, bronzul statuilor

Se preface în aur;

Materia inert? deschide ochii larg,

Sufletul respir? zgomotos,

Capcan? de fum, dulce adiere,

Aerul ne prinde, voluptuos.

 

Mângâiat pe sâni, bronzul statuilor

Se preface în ap?,

Ap? verde, binecuvântat?,

Inv?luind mâinile de alabastru ale iubitului,

Inundând inima lui mare

Ce bate ?i bate,

R?scolind oceane,

Alergând cu norii,

Apropiindu-se.

 

BRONZI I STATUJAVE

 

I puthur në gojë, bronzi i statujave

Shndërrohet në ar,

Materja inerte i hap gjerë sytë,

Shpirti frymëmerr zhurmshëm,

Kthetër tymi, puhi e lehtë,

Ajri na kaplon, vrrullshmërisht.

 

I përkëdhelur në gji, bronzi i statujave

Shndërrohet në ujë,

Ujë i blertë, i mirëbekuar,

Duke përshkuar duart prej alabastri të dashnorit,

Duke vërshuar në zemrën e tij të madhe

Që troket e troket,

Duke trazuar oqeane,

Duke rendur me retë,

Duke u afruar.

 

VORBE F?R? TRUP

 

Prin pere?i mai str?bat când ?i când

Vorbe f?r? trup, desc?rnate -

Golite de miez, fantome-cuvânt,

R?t?cesc prin spa?ii

Venind ?i plecând -

In vise fl?mânde de noapte.

 

S?-?i spun acum adio, îngerul meu,

Vremea plec?rii ne-a ajuns din urm?

?i acum ne întrece.

Va fi de fa?? la primele noastre-ntâlniri,

La primele strângeri de mân?,

La primul nostru schimb de priviri.

 

In fraze aspre, ?ov?ind nervoase,

A?ez?m sfâr?itul-nainte de-nceput,

In timp ce iubirea, presim?indu-?i destinul,

Amarnic se zbate.

 

FJALË PA TRUP

Nëpër mure depërtojnë herë pas here

Fjalë pa trup, të çmishëruara –

Të çveshura nga mesi, fantoma-fjalë,

Degdisen nëpër hapësira

Duke ardhur e vajtur –

Në ëndrra të uritura për natë.

 

Të të them tani adio, engjëlli im,

Koha e shkuarjes na ka arritur pas

Dhe tani na lë prapa.

Do jetë përballë nesh në takimet e para,

Në shtrëngimet e para të duarve,

Në këmbimin tonë të parë të shikimeve.

 

Me fjali të ashpra, duke ngurruar me shqetsim,

E ulim mbarimin përpara fillimit,

Derisa dashuria, duke e parandjerë destinin,

Me hidhërim përpëlitet.

 

ODIHN?

 

M? ghemuiesc în inima ta

M?-nc?lzesc la flac?ra sângelui t?u,

Adorm în b?t?ie surde, monotone,

Hipnotice

Ale tobelor tale

F?urite din piei dulci de c?prioare, de cerbi—

M? lungesc în interiorul unui poem

Pe care mi l-ai scris în nop?i de veghe,

De?i femeia din visele tale

Are pielea mai alb? decât laptele

?i sânii mai mari decât Zei?a Abunden?ei,

 

Transfigurat? de fl?c?rile mari

De sete, dep?rt?ri ?i neputin?e,

M? închid de bun? voie

Intre filele împr??tiate pe pat

?i-adorm mângâind cu mâinile arse

Foile de hârtie sub?iri, transparent-albastre.

 

Crezând c? în?eleg ce-nseamn? fericirea.

 

PREHJE

 

Po lamshërohem në zemrën tënde

Ngrohem nga flaka e gjakut tënd

Dremis në beteja të shurdhëta, monotone

Hipnotike

Të tupanit tënd

Të farkuar nga lëkura e ëmbël e sorkadheve

Shtrihem në brendinë e një poeme

Që ma ke kushtuar në netët pa gjumë

Edhepse femra e ëndrrave tua

Ka lëkurën më të bardhë se sa qumshti

I gjirit më të madh se sa Hyjnesha e Plleshmërisë

 

E transfiguruar nga flakërat e mëdha

Nga etja, largësi e pamundësi

Po mbyllem vullnetarisht

Ndërmjet fletëve të shpërndara në shtrat

Dhe më zë gjumi duke përkëdhelur me duar të zhurritura

Fletët prej letre të hollë, transparent të kaltërta

 

Duke menduar se e kuptoj ç’do me thënë lumturia

 

DAC? A? PUTEA…

 

Dac? a? putea s? fiu o stânc?

A? fi o stânc?.

Dac? a? putea s? fiu un vultur

A? fi un vultur.

Dac? a? putea fi soarele

A? fi soarele cel mai arz?tor la amiazi.

Dac? a? putea s? fiu o pas?re moale

A? îngenunchia la picioarele tale

?i te-a? ruga s? ma iei lâng? tine.

 

Oh, dar acum de m-a? preface

Nu pot fi decât un balaur ,

Un balaur cu ?apte limbi de foc.

 

NËSE DO MUNDJA…

 

Po të kisha mundësi të jem një shkëmb

Do të isha një shkëmb.

Po të kisha mundësi të jem një shqiponjë

Do të isha një shqiponjë.

Po të kisha mundësi të jem një diell

Do të isha dielli më i përflakur në mesditë.

Po të kisha mundësi të jem një zog i butë

Do të gjunjëzohesha te këmbët e tua

Dhe do të të lusja të më marrish pranë.

 

Oh, por tani të shndërrohem

Nuk mund veçse në një bullar,

Një bullar me shtatë gjuhë zjarri.

 

(Shqipëroi: Baki Ymeri)