E enjte, 28.03.2024, 11:03 PM (GMT)

Kulturë

Adem Zaplluzha: Kur tërbohej era

E hene, 23.02.2015, 07:02 PM


Adem Zaplluzha

Pesë poezi nga libri “Menatë vijnë lejlekët”

 

KUR TËRBOHEJ ERA

 

Kur tërbohej era

Duart e mia nuk ishin këtu

Njëri sy më mbeti te shkurret

Kurse tjetri

Kishte ikur nga rrudhat e ballit

 

Asnjë pikë shikimi s’kishte mbetur

Në degët e thyera të akacieve

Edhe rrënjët e rrapit të dehidruar

Kishin ikur

Nga Kodra e Trimave

 

Me lotët e erës

Qyteti i lante duart

Nga majat e gjetheve të lënduara

Pikonte trishtimi

 

Si në kohërat e liga

Nëpër mëhallën e evgjitëve

Nuk pushonin

Lehjet e pamatura të lukunive

 

Çdo gjë i përngjante trishtimit

Edhe njerëzit e vegjël

Ishin të frikësuar

Si pëllumbat prej argjile

 

Nëpër qiellin e plagosur

Të Lumëbardhit

Fluturonin deri në asgjësim

Zogjtë e shenjt të një nate

 

TË GJITHË KËTU

 

Fëmijët e fqinjëve të mi

Fshihen nën rropullitë e jorganit

Për çdo natje

I dëgjojmë si në ndonjë kor mbretëror

Piskamat e mëngjeseve

 

Dënesin edhe çatitë

Ullukët e ndryshkur pikojnë dhembje

Që menatë

Këtu në këtë lagje

Nënat ziejnë gur të murrmë

Dhe trungje drurësh

 

Kur kemi restrikcione të ujit

Askush nuk merakoset për këtë skamje

Ka aq shumë lot në këtë lagje

Sa që mund ta ziejmë

Edhe hekurin e përskuqur

 

Por për çudi

Asnjeri nuk ndjen uri

Të gjithë këtu

U përngjajnë përmendoreve

Për të mos dënesur asnjëherë

Prej kalimtarëve huazojnë qeshjet e bronzta

 

VETËM SHATËRVANI I VJETËR

 

Kur kthehem në qytetin tim

Në katet e sipërme të mendjes

I shikoj ballkonet e zbrazëta

Pa asnjë njeri për t’i pritur

Ose përcjellë lejlekët

E vjeshtës së vonuar

 

Paskan ikur

Ose janë moshuar të njohurit

Dhe të panjohurit

E qytetit të zambakëve

 

Shoh fytyra të zbehta në ëndrrat

E të tjerëve

Disa njerëz largohen

Përtej përtejmes

Dhe me nga një trastë të dhirtë

Bartin atdheun nëpër ishujt e harresës

 

Një lejlek i zi që menatë

Rri mbi një çati të vjetër

Rri dhe shikon

Ndoshta për herë të fundit

Përjeton

Ekzaltimin e lindjes e diellit

 

2.

 

Nga grykat rebele të maleve

Kthehen barinjtë

Kthehen edhe bareshat

Me nga një kërthi në prehër

Ose me ndonjë xhemper të thurur

Për dimrat e gjatë të këtyre anëve

 

Kur vijnë netët nëpër oda zbrazen

Dhe mbushen gjymat

Me verën e një stine të begat

Por ballkonet  janë të zbrazëta

Zbrazëtia e cila i përngjan honit

Ose shpirtit endacak të mërgimtarit

 

Kot trokas nëpër xhamat e erës

Çdo gjë në qytetin tim

Fle në një gjendje asnjanëse

 

Askënd nuk e njoh

Askush nuk më njeh sonte

Vetëm shatërvani i vjetër

Pikon në xhamat e shpirtit

Duke i përcjellë dhe pretë kalimtarët

Me sytë e qenit besnik

Të Uliksit endacak

 

SI TË ÇMENDUR TROKASIM

 

Kur kemi

Ose fare nuk kemi kohë

Ne udhëtojmë nëpër hapësirë

Si zogjtë e egër

prej një ane të rrugës

Kalojmë befasisht

Në anën tjetër të mendimeve

Të shthurura të mjegullave

 

Ose heshtim

Si guri i murrmë

Ngjan që

Nga duart e padukshme të erës

Kafshojmë mollën e papjekur

Dhe nuk jemi në gjendje

Të kuptojmë

Se si mpihen dhëmbët e portave

 

Kur bie shiu imcak

Ne deshëm ose jo

I dëgjojmë me andje

Këngët e Nexhmije Pagarushës

Dëgjojmë në kujtesë

Se si fërshëllejnë gjethet

Psalmet e një kohe të humbur

 

2.

 

Thash se

Kur kemi kohë

Ne nuk i përkasim askujt

As drurëve qind vjeçar

Jemi vetvetja e jonë

E ikur nga mendja

 

Trokasim në portat e mëkateve

Si të çmendur trokasim

Edhe te ato të yjeve

Trokasim

Në kotësinë e një kohe të humbur


KUR JANË TË URITUR FËMIJËT

 

Kur ecin njerëzit

Si për mahi

U përngjajnë drurëve të verbër

 

Nga degët e akacies

Pikon një lloj qumështi

Me shije të gështenjës

 

Kur janë të uritur fëmijët

Me afsh të padëgjuar

Thithin nga lëvorja e ahut

Eliksirin e shtrydhur të gjetheve

 

Nëse qajnë vaji i tyre

Nuk do të thotë asgjë

Përpos shtrydhjes së  trishtimeve

 

Një kafshatë më shumë

Ose më pak

Ku fshihet uria pas një alegorie

Që përjeton e nesërmja e kontaminuar

I përngjan një hiçi në degët e erës

 

Dhe sërish njerëzit ecin

Ecin deri te ëndrra e tejpërtejmes

Pa kurrfarë problemi

Hynë si buklat nëpër fushat

E pakorrura të pikëpyetjeve

 

Hynë dhe mbjellin

Një lloj druri të zi

Që rritet

Vetëm në sqepin e lejlekut të bardhë



(Vota: 4 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora