Poezi nga Hamit Taka

Hamit Taka

 

MËNGJES

 

Në damarët e tu rrjedhin lumenj të virgjër,

Në degët e krevatit rri varur zogu i heshtjes.

Hëna pas dritares si një dashuri e vyshkur,

Kurmin t’eksploron-burimin tim të qeshjes;

 

Afërdita-kjo brengë e kaltër mëngjesore,

Refleks i shuar i flakëve të kuqërrremta,

Të bukurive dhe dashurive antike përrallore

Vështron e pikëlluar nga akullsia e planeteve;

 

Në kraharor troket gjaku i nxehtë i zemrës,

Mëngjesi hedh rrënjë në sytë e tu të hapur

Shëmbëllimin tonë gjej në të gjitha gjërat

Të bukur, të përsosur, si besimi yt i pastër.

 

Këmbanë e madhe paqeje hapet para qielli

Dhe ne e godasim fort me gaz e me shpirt;

Nëpër lëndinat e praruara nga vesa e dielli

Filizat tanë lundrojnë në ajër e në dritë;

 

Mëngjesi me rroba të bardha i veshur

U jep shkëlqim unazave, xhevairëve të çmuar

Dhe bukurisë tënde, syve tanë të qeshur

Dhe hapësirën e pamatë zogjve të hutuar;

 

Na i merr gjumi syhirtë me vete ledhatimet

Dhe të fshehtën e nxehtë të gjoksit tim,

Mëngjesi është rinia jote dhe ringjallja ime

Nata thjesht eklips, mbrëmja një vegim.

 

 

BISEDE ME VENDLINDJEN

 

Ju male të çveshur,

Shkëmbenj ku rrinë thëllëzat,

Dhe ju livadhe të qeshur

Ku kullosja dikur mëzat!

 

Ju monopate të zbeta

Mes arave palë-palë,

Dhe ju burime të fshehta

Që mërmërisni nën zallë!

 

Ju gorica aq të pakta

Që sfidoni thatësirën

Ku barinjtë varin trastat

Dhe lëkurën e shëllirës!

 

Ju avlli murenxirë

Të lodhura, raskapitur

Ku brezat lanë gjurmët

Qosheve duke ikur!

 

Ju oxhakë të skalitur

Për pak tym përmalluar

Dhe ju çati të vjetra

Me pullaze të rrënuar!

 

Ju rrugë të heshtura

Nga bari sot mbuluar,

Ju kalldrëme të etura

Për një hap të menduar!

 

Ju porta të hapura

Dhe oborre të pashkelur,

Ju hardhi të pa krasitura

Dhe ju ftonj të pavjelur!

 

Dhe ju gjurmë të arta

Të asaj vajzës pa emër

Që tej gardhit me shkarpa

Vështrime hidhte vjedhur;

 

Të lodhur, të gjymtuar

Ç’më hyni sot pa radhë

Në vargje të pa latuar,

Dhe strofave gërmadhë!

 

 

KENGA E MERGIMTARIT…

 

Prapa shpine lashë prindërit, nën ylberin e mallit.

Kokën var mbi supe për ta dhe vendlindjen.

Të bukur janë të dy si sytë e mi të ballit

Dhe lotët e rëndë të burrit s’duan më të binden;

 

Në këtë udhë shurdhe drejt mërgimit të largët

Mbart në shpinë gjithë qëniet që dua e s’i dua

Nën mantelin gri të trishtimit të përbashkët

Premtimet e shpresat ç'më rëndojnë sot mbi mua;

 

Nën këtë qiell iluzionesh që me sqep vetëtimash

Çan guackën e së panjohurës të shoh yllin e fatit

M’u bë gjoksi gjyryk erërash e psherëtimash

Duke ma përpirë e cfilitur krenarinë dhe inatin;

 

Për të vrarë frikën nga grackat e natës së errët

E mbjell atë me farërat e çveshura të ëndërrave-

Me farërat jetëgjata për vete dhe të tjerët

Gjoja nesër do të vjelim gjithë frutat e ëmbëla;

 

Gjatë ditës xjerr para duart e mia plot vlerë,

Duke m’u pleksur këmbët te mburrja dhe përulja…

Thonë se lumturia te vendi yt e ka një derë

Po në horizont shikoj akoma veç blozë edhe muzgje…

 

 

AUTOPORTRET BARDHEZI

 

Për një vizë kalimi emrin s’e ndërrova

Kryeunjur posi qyqarët;

Në dhe të huaj strehë s’kërkova

As mëshirë nga pushtetarët;

 

As kryqin s’e ndërrova me hënën

Për t’u futur në vathën e Krishtit;

Zotit, Atdheut edhe Nënës

U falem në altarin e shpirtit;

 

As rri të qahem ditë e natë

Për fatin tim të dëshpëruar

Gjersa vendit tim i jap

Ç’kam më të mirë e më t’kulluar;

 

Nën qiell të hapur e kam unë strehën,

Nën flatër të shqipes e kam folenë,

Një varr nën barin e hareshëm

Në tokën time do ta kemë:

 

 

PER VETEN TIME

 

Një natë shkurti nëna më solli në botë,

Nuk më tha njeri se linda me këmishë;

Veç hëna thanë ishte e plotë

Si pika mbi “i” në majë të xhamisë;

 

Veç fatit të shkruar e kotë është çdo gjë.

Heshtje para lindjes, heshtje pas vdekjes…

Khajami e ka thënë herët këtë-

Nesër harrohem nën malet e heshtjes;

 

Si dërvish i çmendur dikur kam vallzuar,

Nën ritmet e daulles së arixhiut,

Ciganka e digjte shaminë nëpër duar

Kush donte t’ia dinte për Mekën e haxhiut!

 

Ligësia, besoja, ishte lajthitje e natyrës,

Një gabim i zotave në Olimpin barbar…

Si ta dija se pas buzëqeshjes, fytyrës

Mund të ishte një xhelat, makut e kusar?…

 

Sot kam frikë, një ankth të tmerrshëm

Njësi matëse të përdor ndershmërinë,

Kam frikë nga njeriu i pushtetshëm

Se më merr gjithçka, gazin e lirinë;

* * * * *

Në ëndje librash e muzash pa jetë,

Mes njerzish të shplarë e pa shpirt

Fillova ta ndiej çka është e vërtetë

Se jeta s’ta jep më shansin e dytë…