S. Guraziu: Dëbora e parë

DËBORA E PARË

Idilë e bardhë i buzëqeshë dritares,

ndërsa ajo të gjitha m'i fal;

klithmat e fëmijëve, buzëqeshjet

e së jashtmes, ecejaket e fqinjëve...

faqeve të saj, cepave të buzëve,

acari e puth me akujt, xhamat mërdhijnë

por s'e ndalin asnjë rreze ngrohtësie,

madje as nuancën imagjinare

të së kuqes - buzët e saj lëvizin

me shurdhësinë e puthjes,

një urnë e dritësisë e lidh zemrën

e saj me timen.

Pastaj mora frymë thellë, thua se

për të fundit herë doja t'a ushqeja

gjakun me oksigjenin e kujtimeve,

dhe renda si fëmijë mbi bardhësinë,

gjëja e parë qe buzëqeshja,

dhe një topth të brishtë bardhësie

ia hodha xhamit, m'u bë sikur

dhe dëborën time dritarja e priti

si puthje - buzët e saj lëvizën

me shurdhësinë... edhe në largësi,

sado larg, një urnë e dashurisë

e lidh zemrën e saj me timen.

S. Guraziu, 2015