Adem Zaplluzha: Përse sonte të shkruaj poezi

Adem Zaplluzha

 

Shtatë poezi nga libri “Mbi flokët e ullukëve”

 

PËRSE SONTE TË SHKRUAJ POEZI

 

Pse të shkruaj sonte poezi

Kur mbi çarçafët e palara

Derdhet loti i saj i virgjër

Përzier me disa pikla gjaku

 

Kukulla e leckosur u shtri mbi aneminë

E fëmijërisë së dhunuar

Natën e  trishtë

E zuri një gjumë edhe më i trishtuar

 

Shëtitoreve enden siluete të dehura

Penxheret me drita të kuqe

Reklamojnë zërin

Dhe kërthizën e këngëtares anonime

 

Nën jastëkët që kundërmojnë bajgë

Fëmijët mbesin pa fëmijëri

Kur kjo kohë e shthurur djersitet

Përse sonte të shkruaj poezi

 

 

KY SOJ I PRISHTË

 

Ata që erdhën pa i ftuar

Nuk i përngjanin njerëzve

Erdhën e i vranë në majat e akacieve

Lulet e posa çelura

 

Këta njerëz në thonjëza nuk i përngjanë

As bishave

Kur dehen i  han kërthinjtë e vet

Nuk kanë as varre që t’i vajtoj dikush

 

Ky soj i prishtë

Vuan nga dizenteria e shpirtit

Këta njerëz të ligj vrasin edhe Hyjin

U përngjajnë maktheve

Sa që e gllabërojnë dhe njëri - tjetrin

 

 

KY ËSHTË UDHËTIMI IM MITIK

 

Nëpër këto binarë prej mjegulle

Unë do të mbërrij në shtëpinë time

Mos më prekni sonte

Ky është udhëtimi im mitik

 

Vij nga vendet tropikale

Ku zihet veja në rërën e zhuritur

Atje ku deveja vlen më shumë se njeriu

Po kthehem

Me zërin tim të fishkur prej lotëve

 

Nëse askush nuk më pret në qytetin tim

Me siguri do të më njohin varret

Ku ka njerëz që do ma shuajnë etjen

Me një gllënjkë trishtimi

 

Ata nuk më refuzojnë

Do më bëjnë konak

T’i pushojë këto kocka të sfilitura

 

Sa herë që hyja në shpirtin e metropolit

Nga qenia ime delte një tjetër shpirt

Si një zog i bardhë

Që i përngjan gjyshërve të mi epikë

 

 

ATË MELODI PREJ SHIU

 

Mikun tim poet

Në çdo kohë mund ta gjeni

Në shkallët e katit të tretë

Ku si një magjistarë i denjë

Fundoset në vetvete

 

Atij i pëlqen muzika e metaltë

Këndon një tjetër lloj kënge

Që nuk e kupton askush

Atë melodi prej shiu

Mbi teneqet e ndryshkura

 

Kur e zë uria

Etjen e shuan duke i shtrydhur shirat

Nga parmakët e dritareve

Dhe kënaqet deri në çmendi

Kur në lagështit e mureve

Bisedon me mushkonja

 

Në katin e tretë të kujtesës

Ndërtoi një çerdhe klandestine

Për lejlekët shtegtar

Dhe asnjëherë nuk doli bri shtegut

T’i dëgjoj këngët e turtujve

 

 

NGA TRISHTIMI I MERMERTË

 

Asgjë s’dëgjohet pos zhurmës së hapave

Eci me vetminë time

Nëpër qorrsokakët e së kaluarës

Pas meje

Si troku i kalit gërdallë

Dëgjohen gjëmat e shpirtit të bastunit

 

Nuk qenkam i vetëm

Edhe hijet e kërrusura të rrugëve

Çapiten nëpër shiun imcak

Të vjeshtës

Një pemë e egër i shkundi frytet

Në prehrin e gjelbërimit

 

Përtej vetmisë sime lehje mjegullash

Në qytetin e të vdekurve

S’ndalen protestat e arkivoleve

Nga trishtimi i mermertë

I një mbishkrimi

Filloi shkundja e pemëve të vonuar

 

 

NJË VARKË E TRISHTUAR

 

Ne i vizatojmë siluetat tona

Në zallin e përskuqur

Kur gratë e peshkatarëve i grithin fytyrat

Një hënë e re noton qiellit gri

 

Shëmtohen dallgët e kripura

Fanari fundoset në pikëllimin e shpresës

Dy varka të vetmuara në mol

Shkruajnë ditarin e një trishtimi

 

Sa herë që tërbohet ky det i mendjes

Në lotët e pulëbardhave të zeza

Përmbyten  hënëzat

Përmbyten duart pas kashtës së shpresës

 

Një varkë e trishtuar

Më e trishtuar se vetë vdekja po dënes

Si fanari i vetmuar pranë bregut

Presin nënat kthimin e premtuar

 

 

NJË PORTË E MBYLLUR NGA BRENDA

 

Kjo portë e mbyllur nga brenda

Rri ulur si pemët

Dhe shikon se si bien gjethet

Nën hapat e rënda të pelegrinëve

Parakalojnë pëllumbat si beduinët

E s’flasin me të

 

Një shi imcak troket nga brenda

Askush nga jashtë s’përgjigjet

Ky karvan pelegrinësh

Depërton me tërë forcën e fjalës

Deri te shpirti i një arkivoli të dehur

 

Përbrenda mureve me lagështi

Unaza e grindjes

Patërshanat prej fjalëve s’paskan të ndalur

Një erë e fortë vjeshte

Paska zënë pritë te dunat e trishtimit

Ose dimri i ka mbërthyer

Të gjitha shtigjet sonte

 

Një portë e mbyllur nga brenda

Vite me radhë

I  mëkon lotët e ndryshkur të drynit

 

 

NATA

 

Zëri i saj

Si zëri i ndryshkur i një teneqeje

Sa herë që ja dëgjoja emrin

Në shpirtin e erës

Lindte një mbiemër tjetër

 

Mbi trupin e saj kalojnë

Lukuni shpirtrash prej hienave

Nuk lë asnjë dëshmi kur zbret në hon

Është e paprekshme si frymëmarrja

Por në çdo hap ta zë frymën

 

Netët janë këtu të pabesa

Përngjajnë shpirtrave të ujkonjave

Edhe kur qeshin disi i rrudhin nofullat

Në çdo kohë të presin në pritë

Sulmojnë kur më se paku pret  njeriu

 

 

U THASH

 

Sonte po u përngjaj sendeve

Asnjë metaforë

Nuk më ka mbetur në xhepin e majtë

Ma morën edhe pallton e verdhë

Heshta mbase s’pata gojë

 

Nuk di a mund të quhem njeri

As pema e vjetër s’ndryshon aq shumë

Nga këto gjësende të hedhura

Që më rrethojnë

 

Sonte morën çfarë deshën prej meje

Ma morën edhe kujtesën

Këpucët e vjetra

Që i veshja vetëm për festa

 

Sonte nuk më kujtohet më

Ndoshta ishte një kohë tjetër

Kur deshën të ma marrin  dashurinë

Ajo e fundit që pati mbetur në mua

 

U thash

Morët çfarë deshët por dashurinë

Për Kosovën time

Kurrë nuk mund të ma merrni

 

 

PJALMONTE NJË BORË E ZEZË

 

Ishte një kohë e trishtë

Kur rrija kacule mbi një gur

Rrija si një pemë pashpresë

Asnjë ëndërr

Nuk më kishte mbetur

 

Pjalmonte një borë e zezë

Mbi flokët e mija të thinjura

Pjalmonte skamja

Qëndroja me trastë dhe shpirt të zbrazur

Ku vetëm guri bisedonte me mua

 

Kishte edhe njerëz të tjerë si unë

Ishin të zbrazët si shpirti i erës

Pa asnjë ëndërr

Dukeshin tepër bosh

Sa shumë u përngjanin siluetave të zeza

 

Ende sot nuk e kam të qartë

Se çfarë ngjau me ne

Si shkabat fut fluturuan mbi trojet tona

Mbase ishim të përgjumur

Lejuam të na i marrin edhe ëndrrat

 

 

QAJ  SA TË DUASH

 

Për t’i mbushur sytë me lot

Shtrihu mbi shpatullat e Lumëbardhit

Ai t’i ledhaton edhe ëndrrat

Qaj sa të duash miku im

Këtu lotët

kurrë nuk shterojnë

 

Megjithëse ti nuk je varkë

Nuk u përket as gjësendeve

Thirre lotin e mallit dhe qaj sa të duash

Mos u turpëro o i gjorë

Në këtë boshllëk

Askush nuk të vëren