Adem Zaplluzha: Mbi flokët e ullukëve

ADEM ZAPLLUZHA

 

MBI FLOKËT E ULLUKËVE

 

Kur patëm kohë t’i shprehim

Dobësitë tona

I vramë stinët para se të vinte bora

Dimri ishte një trishtim i ri për ne

 

Kallkanët e kristaltë vareshin buzë çative

Kur acari kalonte lakuriq

Nëpër shëtitoret e qytetit

Vashat i gjuanin në kontejner

Qeskat e najlonit me shiringa të  përdorura

 

Si pjalm bore lëshohej një lloj shtreze

Mbi flokët e ullukëve

Dimri veç kalonte rrugën e tij të gjatë

Kishte disa punë të pakryera me pranverën

 

Me një pallto të bardhë prej bore

Një dorë e fuqishme

I mbulonte mollët te kajsishtat

Pranvera si një lulebore

Pritet diku në fund të rrugës

Të çeli sërish një lule e re

Në shpirtin e madh të një peme

 

 

DIKU NË NJË HAN TË VJETËR

 

Medet nuk isha në gjendje

Që t’i shalojë kuajt e egër

Nata më rrëmbeu

Trishtueshëm më rrëmbeu

Si nëna foshnjën

Dhe iku me një grusht malli në shpirt

 

Mëngjesi ishte diku larg

Shumë më larg

Se sa mendimet e mija të këputura

baballarët  pritnin në shtigjet e fjalëve

Që sa më parë

Të kthehen mërgimtarët

 

Ky gur i murrmë në trastën e kujtesës

Mbrëmë i përjetoi

Ofshamat e Drinit të Bardhë

Qante si një fëmijë ky lumë mitik

Nën rrënjët e shelgut të pikëlluar qante dita

 

Në shtegun e fjalës s’pushonte një tupan

Qante edhe honi i mbushur

Me pikëllim

Diku në një han të vjetër

Si trishtimi i shpirtit të lahutarit

Cijate një lahutë e vjetër

 

 

POETI I VËRTET

 

Fjala e poetit

Peshon më shumë se guri i Sizifit

Ai në heshtje bluan shpirtin e erës

Dhe nga fjalët e tij lindin vetëtimat

 

Kalorësve të verbër ua dhuron sytë e vet

Dhe si mjegullat hingëllon

Kur takohet me padrejtësinë

Më shumë se çdo gjë

I urren lajkat

 

Si uragani qesh

Me dyfytyrësinë e njerëzve

Është në gjendje ta pështyj diellin

Nëse nuk i ndriçon

Të gjitha pemët mbi tokë

Gjuan zotin me gur të stralltë të atdheut

 

Askujt nuk i përkulet për pekule

Shqelmon kurorën e famës

E cila s’ekziston në mendjen e tij

Poeti i vërtet

Edhe kur është në qivur

Ecën vertikalisht

Si rrapet e atdheut të tij

 

 

NË NJË DIMËR TË TILLË

 

Kur binte ajo borë e kuqe

Ne si minjtë vraponim nëpër shtëpi

Magjet ishin të djegura

Si kallamishtet e misrit në vjeshtë

 

Më shumë luteshim për një kafshatë buke

Se sa për Zotin

I cili na dukej i huaj

Ose as që nuk ekzistonte

Në zorrët tona të zbrazëta

 

Mbase ishte i ngimë

Sa që kur binte terri i zi i dimrit

I dëgjohej gogësima

Si ulërima  e ndonjë bishe të tërbuar

 

Në një dimër të tillë

E të gjatë

Kishim kohë ta bluanim

Edhe strallin

 

I urituri nuk pyet se si ta kapërdij kafshatën

Por a mund të gjejë diku

Në grumbujt e mbeturinave

Ndonjë krodhe buke

Që në netët e gjata t’i bëjë ballë dimrit