Lumturi Ymeri: Grimca fryme, afër e larg..

LUMTURI  YMERI

Grimca fryme, afër e larg..

-lirika-

 

 

NË PLANETIN TIM

 

Ti mbjell dridhërimën

në çdo pore

me sy,

me duar

me buzë

e fjalë

ngadalë…

 

Dhe korr ngazëllimin

në çdo breg

në çdo shteg

e çdo cep

në timin planet…

 

Do të të duhen hambarë

dielli

qielli

gjithësia

e prapë s’ta nxë

 

Ndaj të jap borxh përjetësinë

veç,

ma kthe…!

 

 

BUZA 

 

Buza

Porta e frymës, e fjalës

pranga e heshtjes.

Pragu, i kripur i lotit

plasaritur etjes.

Busulla e dëshirimit

Ind i bymyer vlimit.

Prehri i prehjes së puthjes

Gjurma e bukur e gushës

 

Magji e mishtë

Stoli e gruas...

 

 

FUSTAN AJRI

 

Ajo

veshi fustanin prej ajri

mesnatës së vonë.

Derdhej në shtrat, purpurimë

me butësinë e një mjellme…

 

Dy buzë

vizatonin dekoltenë

dhe gishtat  zgjidhnin

fjongo prej hëne…

 

Valëzonte fustani prej ajri

nën tingujt magjikë të frymës

U drodhën yjet tek shuheshin

në skutat e fshehta të Hënës...

 

 

* * *

 

Ti

gracka ime

e frymës, e dritës!

Unë

gracka jote

e...jetës!

 

 

KUSH E SHKRUAN POEZINË

 

E kam vënë re ndonjëherë

kur unë shkruaj, ty s’të pëlqen!

Madje, të vjen edhe inat

sidomos

kur  t’vonohem në shtrat…

 

Ti, eh ti!

Turfullon

gërvisht edhe ajrin

që vjen më vret në vesh

mendimin ma lë në mes

Dhe vij ngadalë

rrëshqas në mëndafsh

mos të më ndjesh

veshur me lëndesë…

 

Por ti, eh ti!

As vetë nuk e di

se si e përpin ajrin e nderë

e më shkruan në lëkurë

me frymë e buzë…

Në  çdo qelizë

me flakë e shpuzë…

 

Ti, eh ti,

më thuaj pra, tani

ndaç, plas nga inati!

S’e shkruaj unë poezinë,

por ti!

 

Unë thjeshtë e kam gati…

 

 

NJË NGA NJË

 

. . . . . . .

- Mir', po, gishtat

pse mi numëron?!

Ata pesë, kanë qënë dhe jan'!

 

- Po zgjedh këtë,

këtë...apo këtë...

Dhe mi puth, një e nga një..

 

 

PËR’NATË

 

Një natë

edhe një natë

dhe një,

bëjnë përnatë,

nxin sterrmenatë…

Por ti mos i shuaj

neonet e syve

ndezur me çelësin e buzëve…

 

Dhe kur përnata e dimërt

mbi shpatulla var lodhjen,

me mollëza

mblidhi gurët

qetoi shkurret,

edhe  drizat

me rrënjë tek mendimet…

 

Derdhe frymën, moj e mirë

në gjakun e ngrirë

që përdita tromaks...

Thith me frymë idhësinë

përgjysmoje ligështinë

T’i dhembë më pak

edhe më pak

e ca më pak

në çdo përnatë…

 

Dhe,

ruaja gjumin…

 

 

DIELLI NË DORË

 

Ti më the,

të gjitha “L” janë Lumturi

Unë të thashë,

Nuk kan’ kuptim pa qënë Liri

 

Ti më the

të gjitha “P” janë Puthje

Unë, Joo

për mua qenë të gjitha Pritje

 

Ti më the

të gjitha “D” janë Dashuri

Unë të lashë

Diellin ne dorë...

 

 

GRIMCA FRYME,AFËR DHE LARG

 

**Fryma ime je ti

       Fryma jote jam unë

             Fryma jone u pre në mes

                    nuk gjeti shteg këtë mëngjes...**

 

 

                           ** Ti je qielli ku fluturoj

                          dhe humnera

                      ku unë fshihem... **

 

 

          ** Ti, stuhi vetëtimash

   unë, rrufepritësi i tyre...**

 

 

          **Mekur pritja nga ikjet

                  Mekur puthja nga pritjet

                          Mekur fryma nga puthjet**

 

 

FRYMË

 

*

Të prek frymë njomëzake

puhizë me aromë gjiri

që derdhesh e purpurt mbi ninullë!

Të shoh tek mbjell

buzëqeshje pranvere

me tinguj të kaltër,

në vjershërime

e fluturime

zërash nëpër këngë…

 

*

Të kam frymë, që mekesh

nga kthinat, në pore

mbi ankthet mishtore!

Vibrimë amplitudash

mërmërimë prej avujsh,

përpëlimë prej zjarri,

drithërimë prej xhani…

 

*

Të ndjej frymë!

Oh, sa t’i ndjej,

kërcitmat e lëndesës

në pragun e lotit

tek mësyn gjoksit,

shemb plasat e shpirtit

nga klithmat e heshtjes…

 

*

Të gjej frymë,

pas vjeshtës së zverdhët

tuneleve të errët,

zvarritur për mjegull

ngecur, mbetur pezull,

nën pritje

mbi lutje

si gjethe në këputje

për të fundmen udhë…

 

e më,

s’të ndjej…!

 

 

JAM…Ç’JAM?!

 

Jam...

Gjethe!

Vesuar sythet pranverës,

drithëruar flladit erës

E mbarsem

me të gjitha të verdhat e Van Gogut,

deri tek ajo

e verdha e pisët...

...e vdes,

shkelur dhunshëm,

murosur

ngricës e baltës,

me të vetmin vegim lumturie

të fluturimit

të... rënies!

 

Jam..

Degë!

Që mbetem lakuriq

prej sqepash e kthetrash

sorrash dimri!

E ndjej një "krra",

jo prej grabitqari,

por, prej shpirti e trupi

që thyhet,

çahet...!

 

... Në fund të fundit,

jam...

një fluturim!

Ç'jam?!

...një rënie!

 

 

POEZI NË AVULL

 

...i mbyll sytë...

 

Currilat e argjendtë

zhveshin shkumën

gatuar me duar

E ajo derdhet nga supet

magjishëm si këmishë...

 

Bulëzat marin rrugë

lëpijnë çdo pore

vizatojnë perfekt

format trupore

Lakohen, rrotullohen

zbresin në shtigje intime

konturojnë thellësi

me dritë-hije...

 

Pozim trupi njerëzor

as bojë, as penel

veç vijëza uji

në çdo milimetër

një nishan i përkëdhel...

 

Pikturë që mbeti

poezi në avull

e fshirë puthjesh...