Puntorie Ziba: Kur e putha Amerikën

Puntorie Ziba

 

Kur e putha Amerikën

 

I rash tej e ndanë Atllantikut

e mezi dola nga barku bishës gojashpër

e ç’mu përlot njëra faqe.

Kapërceva sinorin,

e ç’mu ngrit lëkura si dallgën kur e zë tërbimi...

(ishte dimër)

Fjolla-fjolla bora

si kokrra rëre bregadriatiku,

mi mbuloi flokët si me pikla vese.

Eh, një tjetër rreshje më fanitej

një tjetër nur pa harqe gotike,

u mbërtheva tej për tej mureve të fildishta,

preka me qerpik qelqet, kokrra-kokrra kristalesh

njëri sy mu tha nga hijeshia...

( korrakama)

Ç’ mu duk korb vetja, mua të zezës

sikur mijëra gishtërinjë ma nduknin lëkurën

e ç’mu dëshirue me i harrue hallexhinjtë e praptuar

te urat argshe ballkanike,

pa nur hëne.

Lektisa për gjakun tim

se më ndiqte si hije, hap - pas hapi

udhëve qelqore

dhe kërkonin lëmoshë ndjenje.

( fshika buzët)

Ishte dimër, kur sytë e mi puthën Amerikën

një duhmë e bardhë ma shteri mendjen,

eh, ç’mu bë dysh trupi e shpirti,

tejendan njerëz që ecnin furishëm

e nuk msyshonin koloritet lëkurore.

Gra të kamura

veshur me gabardine e tantella fije-fije ,

nazemëdhaja me shikime të përhumbura

që s’donin të vdisnin

për kokë të atyre që përgojonin dashurinë.

( ajka e gjellës)

Kipci im rreth sofrës gjigande

rrumbull me ushqime magjike

servuar në piata të mëdha,

e ca gota bardhë me qumësht shpendësh.

Marr erë gjellësh

e gjerbi qumësht

mbeta e stërfryer,

u bëra faqekuqe, e kolme me barkun lodër.

Ç’mu gërvisht mukoza e lukthit

e u thanë shqisat e të shijuarit,

jargët rrëshqiten mbi pecetën e pambuktë

fshina ca leqe në fustanin leskra-leskra,

eh, ç’ mu tha njëra dorë.

(rrahaderë)

Mora lebetinë

në letargji shikova veten

ecja ndaras

me këmbë të drunjta nisa të kalamendem

bulevardeve pa fund,

desha të humbem mes turmës

ku endeshin me soj e sorollop racash,

nga tërë rruzulli.

Ndjeva një ngrohtësi, valë nëpër dej

përcolla fjalët triumfuese tek hallexhinjtë e mi:

si ia putha sytë këtij vendi

si mu tha fshika në buzë

përse u bë kjo, nanë për të gjithë

si pinin ujë rruzulli

bijtë e diellit dhe të hënës

dhe

në mugëtirë

për pak s’e harrova zanafillën...

E ç’mu dëshirue me fërshëllye unë buzë fshikura

e të dukem si e marrë përmes rrugësh

sa t’i kthejë sytë, nga sytë e mi

e të më flet njëherë me gojë

ky soj e sorollop

që nuk më shikon vëngërr.

(Çapat e mia morën dalldinë)

Në vlugun e ecejakeve të turmës.

të puthja ty moj nazemadhe

e më ngecën qerpikët në ajër

spiralja e furtunës Sindi

më hoqi zvarrë

më vërtitej rruga e vërtitej qielli

s’mbeti gjurmë në tokë

mu ngujuan sytë.

( në shtrat)

Në një shtrat me pupla

me shkëlqim mbuluar

nën hije eukaliptiku

regëtonte zemra

frushkullonin retë

dhe rrëzonin ëndrrat,

s’rehatoheshin qiejtë

për një rrisk lirie

tej Atllantikut.