Baki Ymeri: Poezi nga Renate Müller

POEZI GJERMANE NË GJUHËN SHQIPE

(Renate Müller, Dashuri e zgjuar, Përktheu Baki Ymeri, Amanda Edit Verlag, Bukuresht 2014)

 

kaltërsi

 

ku lindin ëndrrat

nga po vijnë

të mbështesin mes nesh

qëndisjet e tyre fine

 

fije të thurrura nga hëna

nga dritat, ngjyra

dhimbje dhe përmallim…

 

të kuptosh të pashprehshmen

 

do të të dhuroja fjalë

por nuk di t’i them

nëse do mundja t’i shoshis

nga sita t’i tuboj

do ti vë n’rërë e në erë

të flatrojnë te ty në mendime:

 

të kuptosh pashprehshmërinë

 

hije të frikshme

 

më përgjojnë pyetje

të grumbulluara në irisin e syve tu

 

një turmë sutash

që më flasin pa fjalë

 

i kundroj dhe intuitoj frikën

e sorkadhave të urta

 

që i stërvisin veshët në erë

për të dëgjuar

 

gjendje e lehtë për dehje

 

një flutur u ul mbi buzët e mia

kur përmbi to u përkule

me sytë duke m’i puthur vetullat

 

qepallat tona fluturonin në zbrazëtirë

përqafoheshin nëpër horizontin e azurtë

prej sidefi, opali dhe kobalti

 

dhe nga një gjendje hyjnore përpiqeshim

ta rëmbejmë në një kupë argjenti

mrekullinë e çastit të mahnitur

 

i dashur...

 

po notoj në liqejtë

e syve tu

shpërlahem në diell, prehem

në shelgjishten fëshfëruese

të qepallave tua

shtrihem të prek

me duar horizontin

ta qes mënjanë

perdenë e kaltërt

që po na ndan...

me shuplakë

të ta përfshij fytyrën

e të të pëshpëris:

të dua

 

e mbështjellë në natë

 

u shua drita në xham

terri

po më ndjek

me sytë e hapur

 

mbi një rrugë të paskajshme

me furi vrapoj pas teje

nëpërmjet një holi

përplot me mjegull

 

i përshkoj

me kujdes mos t’i prek

tabllotë antike

mos të pengohem

nga sepet e mbyllura

 

frymëmarrjen

e përmbaj në frena

që mos të rendë

e mos të arrijë

te ti

përpara meje

 

ylber

 

ngjyrat e hapave tu

shndërrohen përherë,

shikoj pas tyre

me sy prej drite...

 

ngadalë çapëlon, pa

avertizim ndalesh

dhe më buzëqesh...

engjëll çapkën

 

përdridhet në ajër

dhembshmërisht frymëmarrja,

tërhiqet nga vetëvetja ime

përplot me gjemba...

 

në qiell përdëllimi

i pamjes sate,

por tërhiqesh ngadalë...

nga ëndrra hyjnore...

 

nga malli dhe dashuria e zgjuar...

 

ëndërroj në fërgëllimën febrile

të mëngjesit që mugullon

në sytë ngjyrëkaprolli ku e dij

se zjarri i dashurisë vezullon

si diell i ndritur fanitesh

nga rroja e shtatë engjëjve

që gjumin ta kanë veguar

në natën e yjeve të qiellit

nga çerdhja e të cilave u nise

të më japish një puthje dhuratë

kurse vesa e buzëve tua ësht’mjaltë

që na bashkon e na pëlqen

janë gishtërinj përkëdheljeje

në kohën e ditës që i hesht:

sekondat që tani po duken

 

hije ëndrrash

 

shikoj në sytë tu

dhe po shoh në to

si vezullojnë mijëra yje

me hije ëndrrash

 

shpirti yt –

një lutje pëshpëritjesh

nga humnera

lartësohet drejt qiellit

 

goja yte – një dëshirë

që murmuron në vargje

trupi i ndezur të gjëmon

nga një zjarr i palejuar

 

në agoninë e ëndrrave të mia

 

të varros në frikën time

përpëlitem, dridhem në pritje

 

në krahët tu po hidhem

të vjel me ty

 

petalet e jetës

 

pranverë

 

i dashur, mbështeti fjalët e mia

hidhen nga qielli

mbi puhitë si lavjerrës i kaltërt

 

shtrojnë petale zambakësh mbi pëshpëritje

e mbyllin kohën në kokrra vese

mbi trëndafilat pa gjemba

dhe qëndro pranë meje të dëgjojmë

misterin e ri të rilindur nga heshtja

 

në shtrat të natës

 

floku të është shkapërderdhur

dashur

në shtrat të natës

 

në qepalla të dridhet

lehtësia që pate

nga puthjet e afshta

 

ende e ndjen ngrohtësinë

e krahëve të përflakur

që të zinxhiruan

 

e degdisur dergjem e mbështjellë

në një ëndërr të ëmbël

në pulsin e lumturisë së vjedhur

 

në magjinë e mbrëmjes

 

po ta dërgoj muzgun e zbathur

si një peng i dashurisë

 

të të stolisë me puthje mbi vetulla

me buzë të brishta

 

i vargëzuam çastet e ditës

mbi fije të argjentë

 

tani mbaj margaritarë

 

vallëzoj me to duke u kënduar yjeve

këngë përmallimi për ty

 

unë ftoj…

 

ti je jehona

që më përgjigjet

nga mjegulla e çuditshme

 

je kompasi

që ma rrëfen rrugën

kur po degdisem

 

je drita

që në zemër ma plason

ngrohtësinë e saj të mrekullueshme

 

i lehtë si era

 

më mbështolle

dhe më shtrove i mahnitur

petale në prehërin tim

 

pastaj me padurim

morre frymë dhe e shpërndave

magjinë e mugujve

që sapo mugullonin

 

dhe në përngutje ike

duke lnë pas teje

jetën time pa ngjyrë

 

marrëzi

 

për çdo ditë po më hap

që të bindesh

nëse je i gjallë në mua

dhe largohesh...

 

harron të më mbyllish

 

u lodha

duke i qepur vetë plagët

për t’i çliruar hapat

në brigjet e kësaj humnere

ku çastet janë të mbushura me ty

 

dëshiroj të ndalem gjatë rrugës

të pres kalimin e bujshmërisë

së ndjenjave që ende kundërshtojnë

të fshehin qetësinë në to...

 

pastaj të fluturoj lehtë mbi humnerën

përballë së cilës ende po dridhem

 

në orët e errëta

 

hidhem në pritjen tënde

jam dega e mbushur

mbi të cilën mund të ulesh

kur do të kthehesh

 

pa ty më vjen rëndë

po ti dhuroj lulet

e netëve të vjela

nga fushat e hënës

 

krijesë e xhamtë

herë e vdekur herë e gjallë:

i mbyll tani qepallat

e iluzioneve të shkreta

 

në këtë natë

 

dhe asgjë s’është si më parë

të gjitha u degdisën kah muzgu

mbi fushën kryeneçe

rriten lule rradhiqe

 

ndihmo-më mos të humbem

dritat po shuhen në ëndërr

ti je larg

në krahë s’mund të të shtrëngoj

të ndjej

në zemrën që më troket

duke më thënë:

 

mirë mbetsh

 

care m-a cutremurat

când ai plecat

de n-am putut nici m?car

s?-?i ?optesc: ,,Stai!”

 

të lutem

 

harroja këto fjalë

dëshiroja t’i ftoj

e të t’i them

por nuk guxoja

dhe heshta

 

ndoshta nga turpi

apo ndoshta ishte

një sëmurje tjetër e demoduar

apo dhembja

që më tronditi

kur ike

sa që s’munda së paku

të të pësjpëris: „Rri!”

 

vetëm kaq

 

shëtisja me këpucë qelqi

kur u takuam

                         e parëndomtë për mua

ajo që dashuronte

të ecë e zbathur

 

dëshiroja të të jem

qenja më e afërt

në ëndrrat e botës sate

 

vallëzoja prore e heshtur

lexoja poezi

fshihesha në

dritat e shpirtit

duke lënë këpucët te dera

t’i mbathë një muzë tjetër

 

 

shpirtëra të lidhur

 

gjendem në anën e jetës sime

e mbështjellë në fije mjegullash.

 

ti qëndron në këndin e blertë,

i mbështjellë me hije të trishta.

 

askush nuk na fton në dritë;

as meloditë e përmallshme,

as flatrimi i harabelave.

 

unë nuk mund të arrij,

kurse ti nuk vjen rrugës së hapur,

përjetë ajo po na ndan.

 

ai kalon mbi shtatëqindeshtatë,

bjeshkë dhe lugina e detra.

 

mendime të shkreta dhe

shpresa që përpëliten,

në thneglën e zemrave tona.