Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Cikël poetik nga Ajkune Peja

| E diele, 07.09.2014, 02:39 PM |


AJKUNE PEJA

 

TI NUK JE MË KËTU

 

E di

Ti nuk je më këtu

Në asnjë kengë timen

E unë pse ndjej frymen tënde

Që ndanë flokët e mij

Mes ballit, furtunë e egër

 

Mes ballit ku si hije

Buzëqeshja e jote më rri

Në mes ëndrrës

Tretem diku

Fsheftësive në therra

Trandafili

Sa më mungon ajo fjalë

Plot mallë

Që shkrin kalanë.

 

Ti nuk je më këtu

Në asnjë fjalë

Mbetesh në ëndrrën

Si një fëmijë

I vetmi emër

Që hudhet në letër!

 

01.08.2014

 

 

MA KTHE DITËN

 

Deri kur do e mbart me vete

Zbraztinë që më mbush

Supet janë renduar

Njimijë vjet i kam

Dhe ti u largove

 

Ma këthe ditën

Kur u ndjeva si ti

Kur në mua këtheheshin

Motet e tua

Kur bëheshin një

Atëhere

Që ishim më të marrë

Se vet marrëzia.

 

Të çmendur

Si fëmijë kapur

Dorë per dore

Kaptuan mrekullitë

Që bota ende nuk i kishte

Njohur

Atëherë kur ëndrrën

Me syrin tënd shikoja

Loti në grusht pritej

Zemrat të mos thyheshin

Ajo ditë që mori me vete

Të bukurën që kisha

Me ty bashk

Ma këthe ditën

Dhe gëzimet e ditëve.

 

26.05.2014

 


RREZJA DRITË

 

Disa njerëz janë si lumi

Nuk mund ti kapësh

Në rrjedhje

As s`mund ti bësh

Per vete kurr.

 

Por sikur lumi

Që lenë formen  e vet

Ashtu edhe njeriu

Të formon

Lenë gjurmët

Te ti.

 

10.05.2014

 

 

E TRETUR NË YJE

 

Ti do lexohesh

Më tha pafajsisht

Djallëzisht e humbur

Mirë de e pohova

Edhe unë i kam lexuar

I a këtheva e zënë në "FAJ"

 

Vargjet më tretin yjeve

Herë si ufo shpirti

Asgjë nuk e ndalë jetën

Pos përbindshave.

 

Njeriu mbetët

I vëtmuar

Pa asnjë zë fluture

Merret ëndrra

Per lumturi

Absurd i kohës

Në ikje.

 

08.05.2014

 

 

LULET U THANË

 

Lulet u thanë

Në vazën plot me lot

Mbushur syt shtërruan lotin

E ndarjës

Zemra lufton

Trokllimen e fundit

 

Unë zhytem në thellësinë tënde

Puthe shpirtin tënd

Ëndrra ime.

 

 

A JETOHET PA JETË

 

Atëherë kur drunjët

më të lart ishin

Atëherë kur thithja

e ajrit

në gjoks

të therte.

 

Nga një lum

i fjetur

det me stuhi

bëhej.

 

Kur nga pakujdesia

mes lumit

ulur meditoja

pa pasur frikë

vdekjen aspak.

 

U tunda vetëm

kur të kujtova

ty

ëndrra ime

dhe pikëllimin

që do kaplonte

nga mungesa ime.

Sa e lehtë

ishte

të vdisej

atëherë.

Sa e rëndë sot

jeta

pa ty.

A jetohet

pa jetë.

Zgjodhi per ZSH. Selim M. Nengurra