Fritz Radovani: Llavë e ngrohtë nga zemra e ftohtë

Nga Fritz Radovani

I nderuem z. Adem,

U jam mirënjohës për besimin, kështu, thonë të gjithë, ndërsa, unë edhe u kënaqa!

Të gjithë ata që shkruejnë poezi, thonë se vargjet shpërthejnë nga zemra...

Ndërsa, ata, që i lexojnë mundohen me i kapërdij për me ushqye Shpirtin e vet.

Edhe unë kështu veprova! Nuk jam kritik i artit letrar, Ju kërkoj ndjesë për mangësitë!

Vargjet Tua janë një lavë e ngrohtë që të duket sikur shpërthen nga një zemër e ftohtë, po që merr me vete edhe landë, lisa e gur e zbret tue rroposë cilindo që guxon me pa me thikë në dorë, që mendon me coptue kjoftë edhe një lesker të Atdheut Tand.

Mbi të gjitha mendoj unë, asht poezia Zjarri i Mallit tim:

 

ZJARRI  I  MALLIT  TIM

 

Nuk do të ndalemi askund,

E vetmja mënyrë se si të jetojmë vertikalisht

Është lëvizja,

Deri te ëndrra që kurrë nuk e pamë.

 

Në jemi për çdo ditë

Në rrugëtim e sipër nëpër një trajektore,

Ku asnjëherë nuk na mundon vetmia,

E kemi fshehur mallin tonë nëpër xhepa.

 

Lisat në mëhallë

Na përngjajnë si asnjëherë më parë,

Me varret e vjetra të gjyshërve,

Që na kanë mbetur peng nga fëmijëria...

 

Më kuptoni, ky rrugëtim i jonë

Nuk ka filluar sot

As, s’ka të ndalur asnjëherë,

Si fëmijë, i kemi shlyer të gjitha pengesat.

 

Kudo që të shkojmë, në trastën tonë

Kemi një grusht dhe nga atdheu i largët,

Kur na përvëlon malli i përqafojmë lisat,

Dhe çmallemi si kërthi në prehrin e nënës!

Kur na përvëlon malli i përqafojmë lisat,...

Shumë domethënëse, për atë që jeton!

 

Në faqe 44,

strofa për Shpirtin e urrejtjes, asht edhe aktuale që po zharitë gjithshka!

 

Faqe 43,

 

Frynë një erë nëpër zgavrrat

E lisave të shkulur.

Ti as vet nuk di se s’jeton mes njerëzve!

Të duket sikur ndigjon fishkullimën e erës nëpër zgavra, e rreshti i fundit plotëson idenë.

Fq. 36,

 

Pash më pash po i bie deteve të humbura... Një realitet...që po jetojmë.

 

Fq. 27.

 

Poezia Lumi, në dukje ke përshtypjen se e ke lexue dikund...Po, në fakt asht shumë origjinale dhe dishka që lidhet me gjendjen e Autorit, të cilit i shlyhen kujtimet.

A nuk i ngjet kujtdo që asht i zhytun ndër mendime të pafund?!

 

Në faqe 20,

 

Poezia: Kush mbërrin i pari në dasmë, paraqet dy element interesant; zogun e fluturën...që njenit do ti takojë gjerdani...

Autori endet në ajër, det, pyje, shkretina e male të mbulueme me borë...Andrron dhe shpesh zgjohet i trembun nga realiteti i Atdheut vet...

Ka raste që lodhet...Bie në njëfarë pesimizmi...Po çohet shpejtë në kambë:

 

Fq. 77,

 

MBI LIBRIN E SHENJTË TË FISHTËS

 

Përpara meje

Ecin rrugët pa kurrfarë trajte

Era në dorën e saj të thyer

Si për inati

E mbanë kafkën time të djegur

 

Përpara meje

Atje te shelgjishtet e pikëlluara

Me tërë dhembjen e ditës

Po qan

Një zog i zi prej argjile

Ku Fishta

Si rruzaret e fatit i rendit këngët

 

Kur bie shi në këto anë

Çmendurish bymehen lumenjtë

lagjet i harrojnë këpucët

Dhe vrapojnë këmbëzbathur

Vrapojnë deri te kisha

Sepse një i harruar mali

Ia ka nis këngës” Ave Maria”

 

Këndojnë edhe përrenjtë

Piskamat e trishtuara dëgjohen

Si në kullën e Vraninës

S’pushojnë së kënduar

As shtojzovallet

 

Thonë se është koha të zbresin yjet

Dhe të këndojnë

Mbi librin e shenjtë të Fishtës

Po atë këngë

Që i këndonte Gjergji i jonë

Kur si një daulle shqyhej Atdheu!

 

Dhe, libri mbyllet:

 

***

Të shkosh në Atdhe

Është si të kesh

Një biletë për në Parajsë...

 

Gjithshkafja....Sigurisht: “No koment”!

 

Autorit i uroj jetë të gjatë në edukimin e Rinisë Shqiptare, detyra ma e madhe Atdhetare!

Përshëndetje prej zemret me shumë respekt