Besim Perjuci: Ali Podrimjes

Besim Perjuci

/Ali Podrimjes, me rastin e ngritjes së Lapidarit në Gjakovë/

DRIDHESHIN KUR I KËNDOJE ATDHEUT

/”Me lotin e madh të shpirtit tim, që e jashtëzakonshmja

e Aliut të jetojë në majat e poezisë shqipe”, Autori/

Vargjet me rreze drite i zbrisje nga qielli

Për ta bërë shpresën jetë

E jetën ta ktheje në energji me fuqi dielli

Që ta ngrohë Lumin në rrjedhën e vetë.

Ndër kombet e kohës

Ti ishe kombi ynë dhe e vërteta e golgotës

Atëbotë fole me gjuhën e Zotit tonë

E vargun e skuqe me gjakun…

Tënd që nuk falet.

Në platonë e Poezive të Mëdha

Hapi yt i këdonte atdheut

Dridheshin ata që dyshonin në vetveten

Flamurin e mbaje për një këngë tjetër.

Shtërzimet dhe kaosin njerëzor

I urreje pafundësisht

Dhe doje një botë ndryshe krejtësisht

Se Lirinë e bëje me besim burrëror.

Me fjalën pelimidhët e vrisje tradhëtinë

Mendimin me vlerë ta mbanin edhe jashtë horizontit

Krenarinë s’ta mposhtën as korbat, as hullitë e motit

Se të bardhën e deshte sa vetë lirinë.

Sa herë e fole vargun e bardhë

Edhe këtu, tek ne, në Pejën e frymëzimit

Në rrjedhen e freskët të Lumbardhit

Për të bërë shëti hapësirave tona

Që harresa t’mos na qaset si zezona.

Aty ku i flisje vargjet në Lulishtën e Madhe të Karagaçit

Aty ku lotin për ne dhe vargun për Atdhe

Dhimbshëm i bartje si legjenda të pezmatuara

Për t’i lënë jashtë varrit, të dashura të nderuara.

Vargjet tuaja të dashurisë

Përmendore të ngritura edhe në Kodrën e Çabratit

Do të dëgjohen edhe përtej Kodrës së rinisë

Aty dhe atje do të këndohet lindja dhe vdekja

E këngës Podrimjane e jetës dhe e fatit.