Shahin Ibrahimi: Loti rrjedh si ujëvarë

Shahin Ibrahimi

 

Loti rrjedh si ujëvarë

 

Loti i saj rrjedh si ujë varë

Se e ka mbajtur gjithmonë pranë

Ai sikur është rritur me koncentrat

I dhunshëm,pret ti bëjë hatanë

 

Rritur përmes tymit e hirit

Me lakminë e të varfërit pa strehë

Sa dëshirë,tja shihje beben e syrit

Ambienti e mësoi,intriga të ngrehë.

 

E plaku dhimja shpirtin e pastër

Thesi i shpresës u mbush me trishtim

Që gjaku i saj,rrjedhë në atë ngastër

Dhe më vonë të shkojë në vetë flijim.

 

Dëshira e të mirës,e mbyti pafajësinë

Nga fati i përkohshëm la të kaluarën

Me një sy tjetër shihte njerëzinë

Buzëqeshjet e tij,nënën e hidhëruan.

 

Ja mbërriti dhe dita e zezë

Ligji e mbërtheu me kthetrat e tijë

U fry shumë,shkëlqente pa rreze

Loti në atë ujevarë filloi të Ngrijë.

 

 

Amaneti.

 

Pse me iku i shkreti diell?

Sa shpejt trupi, u bë akull

Ngrita sytë lart në qiell

Reja e zezë, kishte ardhur.

 

Pse s`më le, që t`a mbaroja?

Ai duket, sikur më fletë

Këtë zemër t`a qetësoja

Të përmbushja, një amanet.

 

Rri në heshtje, veç shikoj

Ajri, si furrë e përvëluar

Pse amanetin tani kujtoj?

Më dërgon,në kohën e shkuar.

 

Ndoshta aty,ose shum pranë

Flejnë, apo mua më shikojnë

Ata që djersën na dhanë

Presin, porosinë t`a mbajmë.

 

Kujtova vëndin ku fola

Kur nga toka, një zë doli

Ku vrapoja aq sa doja

Mallin e të parëve,m`a nxorri.

 

Shumë,shumë kohë pa ardhur

Me të drejtë, më pritën ftohtë

Por zemra jonë e plasur

Veç këtu, dergjet ngrohtë.

 

Ndoshta fati e gremisi

T`i ndëgjonte rrahjet e zemrës

Me sy të shihte si lëngoi

Para varrit të së jëmës.

 

Përse faqet janë njomur

Shiu ka kohë, që ka pushuar

Ah mall, që s`ke të sosur

Jo drejt, s`kemi vepruar.

 

Nuk ka pse, të kërkojsh falje

Kur kërkon, jetë më të mirë

Ndëgjoja zemrës ato rrahje

Në ç`ajër, punon më lirë.

 

Rrobot jemi, në dhe të huaj

Veç për ne, uikend nuk ka

Kur lexoi amanetin, që shkruaj

Dhe i vdekur, dheun tim të ha.

 

Oh varfëri, në vënd pjellor

Oh zemër, pjellë e varfërisë

Merre bekimin qiellor

Kthejani, vetes krenarinë.

 

Kur nuk kishim, as buk thatë

Ky vënd na priti, me uratë

Tani dhe ne, me hakikatë

Duhet t`ja mbajmë, kokën lartë.

 

 

Deti dhe halli

 

E vranë retë se i shtuan mërzitjen

Ishin ulur poshtë për ti qarë hallë,

Fati i keq i afroi skërmitjen

E përkuli malli, si bëri dot ballë.

 

Kohë kishte që se kishte parë

Sëmundja e shkretë i bënte pritë,

Zemra nga mbrënda i shtonte sevdanë

Koha e vrejtur i shtonte mërzinë.

 

Ja mërzitja u kthye mbrapa

Në çast ndjeu gëzim të dy fishtë,

Kur ajri thithej nga zemra të pastra

Tani marazi për jetën ishte i brishtë.

 

Ishte i pa punë,por mundohej

Iu afrua detit të gjërë,

Me një barkë me rrema coptohej

S`shkruhet në letër, vuajtja e mjerë.

 

Në det vendosën për të dalë

Det kishte për madhësinë e varkës,

Por të gjallin ligji se fal

Për tjetrin, bëhej lutja e darkës.

 

Luftoi me detin e inatosur

Dallga e zezë barkën shkatërroi,

Lufta për jetën skishte të sosur

Një dërrasë e vogël, jetën i shpëtoi.

 

Më mirë të kishim vdekur të dy

Se më del në ëndërr për here,

Deti fal, por jo burgu i zi

Për të mendonte nëna e mjerë.

 

Me vështirësi e kishte takuar

Fotografinë e shokut mbante në dorë,

Marazi për shokun e ka dërrmuar

S`gjënte qetësi nëna e gjorë.

 

Mosha dhe halli e la shtrirë

Rënkonte nëna me pahirë,

Shihte njerëzit me zemër të ngrirë

Mendonim se vetmia i bënte mirë.

 

Të lutem merak,mos zërë vënd

Erë, ti mërzitjen largoja,

Dhuroni arësyen, lejani mëndë

Zot, lutjet e saj pranoja.

 

Do i lutem unë gjithësisë

Lutu ti o det veç mu përgjigj,

Nënës ti kthejmë qetësinë

Drejtësi, shihe mirë atë ligj.

 

Ajër, dërgoni nënës vegime

Me to kthejani ju shpresën,

Vdekja ti vi pa mundime

Se djali donte, të hante djersën.