Sami Sherifi: Jemi vëllezër e të ndarë

Sami Sherifi

 

BUZË SENËS ZBËRTHEVA NJË ENIGMË

 

Është ditë qershori në Paris

Me Jacques Prevert buzë Senës

Pi kafenë e mëngjesit

Një rreze dielli thyhet

E valëzon mbi dallgë

Edhe një biondinë pak më tej pi kafe

 

Ajo na vështron

Pinë kafenë e shkon

Tasi i kafesë ngeli mbi tavolinë

Bashkë me kuriozitetin tim

 

Sena në heshtje na vështron

Më fton t’i rrëfej diç

Për lumenjtë e rrëmbyeshëm

Që e ndajnë në dysh ëndrrën Ilirike

E dhembjen e bartur të Ali Podrimjes

Në kërkim të Lum Lumit.

 

Mu këtu dallga e lumit rruan enigmën

E vdekjes së Ali Podrimjes

Dhe dhembjen e përcjelle drejt

Oqeanit të trazuar të lotit...

 

DASMA PA KRUSHQ NË PARIS

 

Një hënëz shëtit e veshur me fustan nusërie

Dhëndri e ndjek nga pas

S'po shoh krushq as makina të stolisura

As daulle e muzikë zhurmuese

Askush nuk hapë rrugën me mauzer mbi krah

As vasha me dajre të hypura në makina

Nuk shoh...

 

Është ditë e shtunë në Place de Concorde

Vetëm unë jam duke pritur e përcjellë

Me qindra dasmorë të imagjinuar

Pa flamur

Pa krisma automatikësh

Pa muzikë e duartrokitje vashash

Vetëm nusja e gëzuar

Dhëndri e ca turistë morën pjesë si dasmorë

Këtu në Place de Concorde a Paris.

 

(Paris, 14. 06. 2014)

 

TI SHKOVE E UNË NGELA I TRISHTUAR

 

Sot herët në mëngjes u zgjova

I zhveshur kam dalë nga shtëpia

Pa ngrenë e pa pi kafenë e mëngjesit

Vetëm që t’ju flas për trishtimin e përjetuar

Që tërë natën më trokiti në derë

E më la pa gjumë.

Në gjumë të thellë ankthi më rëndonte frymëmarrjen

E kur hapa sytë nga ëndrra m’u zhduk

Mes pagjumësisë më fshihej si hije e zbehtë...

 

Po ç’ishte kjo ëndërr që mbrëmë tërë natën më mundoi

Ishte natë e frikësuar e mbushur me hingëllimë ankthi

Ishte natë e mugët e plot thashethëna shqiptare

Në ëndërr e pashë edhe vehten time të lidhur me pranga

U zgjova e nga trishtimi e humba vetëdijen

Ankthi e ciklopi u bënë bashkë e u tretën si hije e pakodhuar

E u zhduke edhe ti mikesha ime

Ti shkove e mua më ngeli ëndrra e përgjysmuar

Një spektakël xixëllonjash promovova e agu morri flakë

Dhe lindi një ditë e re

Me siguri do t’na sjellë një thashethënë exklusive

Të presim e të shohim...

 

DASMA DARDANE DHE NUSJA ME DUVAK

 

Gjithë ato stinë lotësh ato vite të kaluara në robëri

Na i grumbulluan e na i lidhën me zinxhirë të ndryshkur Për qafe. Njëqind, dyqind apo treqind vjet. Thuani sa të Doni! Sa shekuj robërie bartëm duke ëndërruar lirinë...

Gjithë këto stinë nuk pamë diell Ilirie

Atdheun na e ndanë me gërsherë e horizontin

Mbi tokën Dardane e mbanin për gushe

As këto fusha e male e as këto shkrepa

Nuk thithnin ajër të freskët. Vetëm lot e gjak

Mbillej në ato ara e grunaje.

 

Erdhi dita e Dasmës së Madhe e pushkët u nxorrën

Nga hambarët e drithit. Loti u step

Dhe u shndërua në gurë xixëllues

Nga pragu i derës s’lëvizet dot thanë

S’ke ku shkon më larg portës së dinjitetit

Dhe morri flakë Dardania...

Ata kolonë që na robëruan me shekuj na folën për lirinë

E të drejtat që duhet t’i gëzojë i robëruari

Në thundërr barbarie na thyen djepin te dera

Duke na folë për tolerancë e vëllazerim bashkim

Për çdo ditë na vrisnin nga një pëllumb mbi kokë

E në mbrëmje na flisnin për distancim e irredentë.

Dhe ja durimi morri fund

Dallëndyshet morrën krahë e Dasma nisi

Pëllumbat e Lirisë erdhën me nga një karajfil të kuq

Kishin marrë me vete gjithë atë bagazh atdhedashurie

Me flamurin kuq e zi na erdhi edhe nusja me duvak

E hypur në kalë të bardhë

Ia solli lirinë e krenarinë Atdheut tim të përgjakur...

 

JEMI VËLLEZËR E TË NDARË

 

Jemi vëllezër e nuk flasim me një gjuhë

Kemi një nënë e një Atdhe

E s’e njohim njëri-tjetrin s’e duam

Gjuhën e djepit me shekuj urrejmë vetëvehten.

 

Ka do çaste kur dhimbja e mallëngjimi më flasin shqip

Një magmë loti më gufon si gurrë e më flet si varg i ndaluar

Si ëndërr kurbetqari më kumbon në vesh

Më thuaj sa vite e ëndërrove Atdheun atje larg në egzil

E s’e njohe alfabetin e ëndrrës stërgjyshrore.

 

Atdhe ku je? Ku të kam? A po më njeh?

E njoha gjysmën e botës e mbarë Europën e shkela më këmbë

Ty s’te gjeta, të ëndërrova për çdo natë si kopsht me lule

E nuk të mora erë

Edhe ti s’më njohe kur kalova andej rrugës Egnatia

Të kishin vënë zjarrin e festohej me krrisma tmerri.

 

Atdhe, edhe unë jam biri yt

Jam vëllau yt i mallëngjyer nga ndarja

Po kërkoj e pres Bashkimin familjar

Pasaportën e atdhedashurisë e dua, Shqipëri!

Atdhe ku je? Ku të kam?

Të thërras e të pres në tryezen e përbashkët të zemrës së lënduar

Se jemi vëllezër e s’flasim me njëri-tjetrin me një gjuhë

Vëllau yt jam e dua të kem pasaportë Shqipërie.

Unë do të vij drejt teje vëlla!

 

VARGU PA TITULL SI ATDHEU PA EMËR

 

Me shekuj jam këtu

Si mollë e ndarë e atdheut

Që më njeh e s’të njoh.

Jam edhe si vargu im pa titull

Si vendlindja ime pa emër

Po edhe si dallëndyshe ngelur pa fole

Në shtegetim ëndrre me shtrydhë një dhimbje shekulli

Ngarkuar mbi shpatulla e s’di ku të kam

Ku më fshihesh atdhe?

 

Jam në udhëkryq me një dilemë

Ku gjendem as vetë s’e dij

Në Europë apo në Azi?

Po unë të shoh, po, të shoh

Ëndrra ime pa titull, atdheu im pa emër.

 

Po ju pyes miq, më thuani

Si ta nënshkruaj sonte këtë varg

Kur s´kam as emër, as mbiemër

Jam anonim e s´kam kartë identiteti?

Si të identifikohem me vendlindjen

E si t’i them atdheut At-Dhe apo Fyrom?

E pra miq, më lejoni t’ua them një t’vërtetë të madhe

Po para se të zbërtheni gjenetikën e fjalës

Mos u futni n’Antikë e muze historie.

 

Erdhi koha t’ju flas shqip

Nga sot e tutje do t’ju flas vetëm shqip

Mu si rrjedhë lumi

Mu si rrjedha e Vardarit që flet shqip!

 

Europë, a më njeh, unë jam këtu

Shqipëri i thonë Atdheut tim,

Europë e kam emrin

E bota duhet të më njohë...

 

Europë, në Fyrom jam e kam fole

Babai më foli shqip e kam emër e mbiemër...