Albert Vataj: Mëkatoj me vullnesë shenjtnimi

Mëkatoj me vullnesë shenjtnimi

Nga Albert Vataj

Në ma t’shndritmin yll

ka derdh kjo natë, kurmin tand.

Njaj purtek i lakuriqtë, syve t’mi kridhet,

si hana që kotet mes ledhave t'gjetheve

Përpushen jena dëshirave t’zjarmta,

këtë natë shigjetu prej Kupidësh

e dehun Evash biblike.

Kllapitena n’prehnin e frymës që gulçon.

Ndër puthje përhidhet shtati jot

tërbimit të prushtë të buzëve i nepet,

Ofshamve shkrihet njajo dritëz e mekun mishi,

porsi ngjyrat kur dielli kureshtar i perlan.

Bubërron nji heshtje e poroztë,

dritëhijeve të trupave që djersa i llamburinë.

Rënkimet e frymës në flutra ti shndërron

ky çast pror.

Pëshpërimt e trupave ngërthyer mesvedi,

i përgjon nji hanë kërshëruese,

që struket mbas perdes që tafti jonë shpalon.

Jena dehun prej tërbimit të pasionit,

eshka e puthjeve i harlis kurmet tona

që në prushin e rënkimeve përpëliten

e shpërthejnë në flakë.

Gëlojnë brenda trupave tanë,

shterngata limfe dhe gjaku,

në dallgët e orgazmave shtërzejnë

e lëshohen turraz brigjeve

Shpaluem petalet e lules së zjarrit,

në kopshtin e parajsës, në Eden.

e në dëshira ferri trupat përkundëm,

në aktin sublim t'ksaj kremte të hyjshme

Me vullnesën e dritës

Jepena kësaj pekule

Na foshnja t’ngasuna dëshirash marroke

E kllapitena çasteve dorzan, trupat tanë toksor.

Zot bekoje frutin e mëkatit

altarin e papërlyem ku jeta mëkon pavdeksinë,

e me dashuri kungo shejtnimin tand.

Amin