Riza Braholli: Hënë faji

Hënë faji

Ose (kitarë e vjetër në muzg)

Tregim nga Riza braholli

Hëna – tha, – ah, kjo Hënë, si atëherë...! Vetëm kjo më është dëshmitare e asaj nate.

Jashtë pijetores bora dhe Hëna pesëmbëdhjetëshe bënin një mesditë, sa të bardhë e të shndritshme, aq dhe të mugët.

-           Ç’natë?

-           Një natë... S’ia kam thënë askujt. S’e di pse. Mbase nga krenaria e mashkullit. Mbase ka qenë një gjë e bukur që s’kam dashur ta ndaj me të tjerë. Mbase ca gjëra njeriu s’i shpjegon dot kurrë. Po sot..., sot është po ajo dritë... O Zot, është për të ikur kafka përpjetë: shkon në mes të natës në një derë ku s’ke qenë kurrë, përballë një fytyre që s’e ke parë asnjëherë, përballë një kurmi që drithërohet nën një këmishë nate të tejdukshme e që, pa thënë asnjë fjalë, të tërheq për dore nëpër një përmbytje hënore, drejt një dhome ku koha vdes dhe ti jeton harrimin... Kaq dendësisht jetojnë vetëm fluturat.

Po më vinte çudi me rrëfimin e mikut tim. Në fakt, më shumë se rrëfim, qe një e folur me veten. Atë çast nuk po më dukej ai që njihja prej kohësh. Në zërin e tij kishte një dehje e dhimbje që buronte nga brenda e s’mund t’ia lija as atyre dy gotave raki që kishim rrëkëllyer në pijetore. Ai ishte kaq i kthjellët në ato që thoshte, i mbushur me dritë, si ai që zgjohet dhe tregon një ëndërr të sapoparë.

-           Si ajo natë... Krejt si ajo natë...! – përsëriti si në jerm. – Bora, Hëna, cikma që të kafshon buzët e të ha veshët e hundën, pellgjet e ngrira. Por, kur je njëzet vjeç, këto vetëm i ndjen. Nuk di se si bashkohen me mishin e gjakun; mbase me moshën... ku e di unë; dhe s’pyet njeriu i gjorë, po i vë flakën dhe akullit. Ja, sidozot sonte... Ora qe fiks 11. E mbaj mend, sepse sa do të lija turnin.

“Aaalo...!” Kështu e zgjaste zërin gjithmonë, por atë natë a-ja qe më e zgjatur, si thirrje nga një botë tjetër, plot dëshpërim, lutje, dorëzim dhe më erdhi të zgjasja krahët. Po ajo ishte e burgosur dhe e harruar midis sendeve e frymëve të paqena atje përtej, ku dremitej qyteti, në dhoma ku jetonin shpirtra të humbur, në një prej atyre pallateve me trishtim e mërzi të njëjtë: me tulla të kuqe e të rrjepura nga koha, si veshjet e bonjakëve të shtëpisë së fëmijës.

Pas alos së gjatë dërgoi një frymëmarrje të thellë. Më tepër se psherëtimë qe një lëshim i vetes në duar të tjera, dëshirim për t’u pushtuar, për të rënë apo për të kërkuar një çast të vetëm të sajin, në paqe me ajrin, me gjithçka si një qenie në harrim.

Si nisi? ...Rëndom, siç ndodhte në një central telefonik të asaj kohe, po kontrolloja për fundin e bisedës, kur veshi, për djall, më kapi atë fill zëri miklues që do të më bënte rob, por dhe të ndihesha i përkëdhelur nga fati. Nuk e ke provuar të punosh në një central telefonik; vetëm kështu do të më kuptoje. Zëri të bëhet si ajo balta e Zotit me të cilin Ai ngjizi njeriun. Ndërmjet zërave e ndërmjet heshtjeve unë ngrita një qytet tjetër, timin: me ndërtesa, njerëz, udhë, zhurma, pemë, ngjyra e gjithçka.

- Nuk t’i kam thënë të gjitha... – i foli ai që nga ana e repartit ushtarak në Qafën e malit. Zëri u rrokullis i ftohtë, i rëndë, e plot dëshpërim si një ortek bore. Ç’duhej t’i thoshte? Në anën tjetër të telit, nga qyteti, qe ndjerë vetëm shpeshtimi i frymëmarrjes e përgjigjja po vononte. Pastaj kumbisi ai zë:

- Ashtuuu...!? Ka akoma ç’të thuash?

Them kumbisi, se më erdhi i veçantë, si një diçka e re; tingull i padëgjuar më parë: paksa i ngjyrur, si zë gripi e i pakënaqur e se si vinte..., përtueshëm, pa asnjë lloj përkushtimi e gjithë i lodhur. Por më vonë do ta mësoja se ky ishte zëri saj, i vërteti: i ngjyrur e vibroz, si tingulli i një kitare të paakorduar mirë, por megjithatë, ndjellës. Më tej një heshtje përgjuese nga të dy palët e një dialog frymëmarrjesh tërë nerv.

-           T’i lëmë këto, se jemi në telefon, fëmijët si janë?

Përgjigjja qe përsëri një frymëmarrje e thellë, një si gulshim prej një bare të rëndë që s’e shkarkon dot:

-           Mrekulli... S’i paske harruar!

Zëri erdhi i errët, si era që nis të grindet mbi një bunacë. Pastaj erdhi ai dialog frymëmarrjesh që më ngjethi e më bëri vesh, madje, sa të harroj që isha ushtar e që s’më lejohej të përgjoja.

Për ditë të tëra dëgjoja bisedën e tyre e ndaloja zemberekun e zemrës. Si të them, ishte një teatër i gjallë; mezi prisja të vinte ora. Dialogjet e tyre vazhdonin t’u ngjanin arnimit e shqyerjes së rrobave. I grisnin vetë e po vetë mundoheshin t’u vinin arnishte. Pastaj përcilleshin korrektësisht, por përshëndetjet ishin si penj të bardhë mbi një cohë të zezë.

Kush e kishte fajin? Oh, po kush jam unë që të gjykoj, kur edhe Zoti vetë s’do të arrinte t’i jepte udhë mllefit të tyre. Nuk dija më tepër se aq sa dëgjoja në receptor. Ai pyeste i merakosur për fëmijët, por këto ishin vetëm fjalë dhe veshët e mi ishin si veshët e një njeriu, që e ka shtëpinë buzë rruge dhe s’i vë re zhurmat e zakonshme, por sheh përtej tyre, me sytë e vetmisë, për të dëgjuar heshtjen. Në përgjithësi fjalët janë ca mbulesa, ca maska ku njerëzit fshehin fytyrat e vërteta dhe i përdorin si vel hipokrizie. Të vërtetat janë te pauzat, midis shkronjave, fjalëve, rreshtave dhe frymëmarrjeve, te ato që s’thuhen dhe që përtypen në vetvete, por unë i ndjeja me të gjitha indet dhe këto t’i mëson veshi, telefoni. Aty mësova se urrejtja më e madhe shfaqet pas fjalëve shpirt apo zemër; apo pas merakut e shqetësimit për veshjet e trasha, kollës së thatë apo kujdesit për zërin e ngjirur. Ajo që kuptoja e s’kuptoja atëherë qe epërsia mashkullore e burrit, që pranohej sa me dëshirë në dukje, aq dhe pa qejf në heshtje, duke e lëkundur atë matanë telit me një amplitudë gati tallëse e dëshpëruese.

 

Çdo natë prisja të mbyllej telefoni i tij dhe pastaj përgjoja frymëmarrjen e saj që nuk largohej menjëherë. Pse ndodh që menjëherë ne meshkujt marrim anën e femrave, anën e më të dobëtit? Mbase natyra e ka vendosur këtë që në kryeherë. Mbase bëhemi me atë që na pëlqen. Mbase kisha filluar ta doja vërtet atë zë. Ndaj dhe ndodhi sikur të ishte vullneti i Perëndisë.

Një ditë, nuk di si më erdhi e, instiktivisht, sikur të nxirrja një rënkim nga shpirti, pëshpërita: “Shpirt i lodhur.”

-           Urdhëro? Çfarë thatë?

U meka...!

-           E dini me kë flisni?

Kafshova gjuhën dhe e mbylla telefonin duke u dridhur. U frikësova? Mos pyet, për aq gjë i shkoje burgut; s’qe dosido, qe grua komisari. Por s’shkoi shumë dhe 55-sa ra përsëri me një tringëllimë që më futi dridhmën. Futa fishën ngadalë dhe vura receptorin në vesh. Ndjeva një frymëmarrje dhe në sfond një muzikë të qetë me piano. Mbylla sytë: ...Një dhomë e vogël dhe e ngrohtë apartamenti në prag gjumi, zhytur në limontinë e kohës, ku drita e vakët dhe ajri valëzonin nën ritmin e notave të ëmbla të pianos, si ca gjurmë që ecin mbi ujë në një gjysmëterr përkundës dhe sendet e orenditë mjegulloheshin e humbnin pas hijeve të tyre të përgjumura dhe gjithçka bëhej e përkulshme, e valëzueshme, duke ndjellë qetim e paqe gjer në përhumbje.

Këmbyem frymëmarrjet. Pastaj një qërim fyti dhe zëri i saj:

-           Aalo...

-           Alo... – lëshova unë drojtjen time.

-           U  trembe?

-           ..........................

-           Aalo...!

-           Për vdekje, - m’u çel goja, për çudi, sikur ta njihja prej kohësh. Nga ana tjetër u dëgjua një e qeshur e lirshme, që ra tek unë si një puhi e freskët mbi të djegurit e plagës. Më ishte krijuar bindja se ajo s’dinte të qeshte. Ishte hera e parë që e dëgjoja dhe ai timbër m’u duk imponues dhe i çuditshëm, kur u përzje me ritmin e gëzuar të pianos.

Kaq qe dhe nata u bë jona. Orët rrodhën siç deshën. Është bukur kur një grua të hap zemrën e të dëgjon me veshin e një moshatari. Po është akoma edhe më drithëruese, kur një grua luan e vë në lojë zemrën e saj.

Dukej që më fliste nga krevati. Dëgjoja sustën, por edhe fërfërimën e çarçafit nga lëvizjet në shtrat. Më fliste për Hënën që s’i ndahej dritares së saj. I vinte keq kur holloej, por dhe i pëlqente...; dhe qeshte. Se ç’kish e qeshura e saj: një zbehtësi hëne. Se ç’krijonte ashtu, një si mister që e kridhte në një oaz letargjik. Më fliste për ditë të ngrysura pa një ëndërr, për netë të gdhira nën kumte kukuvajkash; por dhe për muzikën, për librat, për poezinë, për një botë ku fluturohej, për një lule të egër majë një shkëmbi të varur në humnerë, për trishtimin që i sillnin zogjtë e mbyllur në kafazë, për dhimbjen e paparë që kishte ndjerë, njëherë, kur kishte parë lot në sytë e një sorkadheje të plagosur e që s’kishte pranuar të hante mishin e saj... Pse netë të tilla duhet të kenë një fund?

Tashti që jam me mjekër të thinjur, e shoh të strukur thellë, atje në qoshen e shpirtit të saj: të butë dhe të frikësuar, duke u mbrojtur me sa mund nga një fjollë drite që rreket të depërtojë thellësirës, ku as ajo vetë nuk zgjat dot kokën të shikojë prej llahtarit... Dhe jo drita, regëtima e saj filtronte dhe i trazonte plagët. E mendja, e zbardhur nga një mugull dëshirash, i qe plogështuar dhe s’mundte dot të shtrinte pushtetin e saj të kundërshtimit. Qenë ndjenjat, me saktë, trazimet e saj që e kishin pushtuar dhe qerthulluar në një kon e hon pa fund, nga i cili, ajo, e trembur për vdekje, do të donte të ikte, të dilte, të shpëtonte, duke kërkuar ajër, liri, deri në harrimin e vetes, pa e ditur se ky do të qe burgu i dytë, thellësira e dytë që vjen nëpërmjet kërkimit të lirisë...

Kur u ndamë ndaj mëngjezit, ndihesha si një gjë e zbrazur. Dola jashtë dhe fërkova sytë me borë. Ishte po ai mëngjes, po ai oborr, po ato fjetina të akullta dhe po ajo mensë ku ndihej era e fasuleve që tutje. Jo, sapo qeshë zgjuar nga një ëndërr. Por pas një çasti të shkurtër, më s’kisha as gjumë dhe u ndjeva i gufuar e i lehtë e më vinte të vrapoja..., të fluturoja; dhe ika në pyllin me pisha mbi fjetinë e u shtriva e u rrëkëlleva mbi borë duke vrapuar e ulërirë me zë ujku...

Kjo qe nata e parë, por ajo do të ndiqej nga ditë e netë të tjera pa fund; zërat do të na merrnin e do të na çonin deri në thellësira ku mishi dhe gjaku bëhen shpirtra në ajër... E kështu deri atë natë të çmendur:

-           Të vij? – Pyetjen e ndoqi heshtja; dhe pastaj një frymëmarrje e thellë.

-           ............

-           Hë...? – e nguca.

Pas gjithë atyre zërave, tingujve, fjalëve, lojërave e frymëve plot muzikë, kishte ardhur kjo pyetje ngulmuese, si depërtim mishi në mish dhe mushkëritë m’u ngjitën deri në grykë e thashë se mbeta pa frymë. Në të ish i gjithë padurimi, të gjitha dëshirat që donin t’i iknin asaj gjendjeje pezullie e që më në fund kërkonin aktin, ashtu siç kishte ndodhur për miliona vjet. Por midis erdhi heshtja, me ca hapa të frikshëm, si në një ecje këmbësh të zbathura mbi qelqe të thyer; gjer në atë frymëmarrje të shpeshtë që po zgjaste duart nëpër eter e po më merrte atje, te ajo qenia e çuditshme, sa nënshtruese aq dhe pushtuese, me zërin gjithë fërgëllimë, si kitarë e vjetër në muzg. E ndjeja po–në, e ndjeja...!

-           Eja – tha me një zë të fillur, që iu këput me një kollë e gjithçka rreth saj sikur u shkërmoq e u rënua. Një zog i plagosur po plandosej mbi borë. Ndjeva fëshfërimën e perdeve që, të dorëzuara, po uleshin deri në fund; çarçafët, qilimat e murrëtyer e të trembur nga e pabëra apo e panjohura:

-           Mos nxito! – Zëri gërviu si një tel violine i ç’akorduar.

-           Mos zhgënjehesh!

Oh, frika e përjetshme e të dashuruarve...! Po unë kisha kaq netë që digjesha në flakët e atij zëri. Ata tinguj më vibronin zemrën e më dridhnin si një zog të paflatruar e më bënin të udhëtoja nëpër natë e nëpër tinguj. Me jonet e atij zëri, si Zoti me brinjën e Adamit, kisha ngjizur atë, Evën time, ose siç unë i thashë – “shpirtin e lodhur.” Në kërkim të saj, nga kjo lojë e pashmangshme dhe e pacipë e natyrës, fluturonin pa asnjë pretendim, pa asnjë domethënie, ndjenjat, dëshirat e përvëlimet e mia mashkullore...

Sapo hyra ndjeva afshin e ngrohtë të apartamentit...

Ishim parë? Jo. Kurrë. Kishim këmbyer vetëm zërat me jonet e tingujve, të fjalëve, të psherëtimave e të frymëmarrjeve tona.

Isha bërë gati t’i thosha ndonjë fjalë të ëmbël, nga ato që i pëshpërisja çdo natë në telefon si “shpirt” apo “kitara ime e ëmbël”, por përballja me të nën dritën e zbehtë, që përcillte bora nga jashtë, bënë që buzët e mia, të ngrira nga thëllimi, të pëshpërisnin ca tinguj belbëzues, të cilët u mbytën nga kërkëllima e derës që u mbyll pas meje. Errësira ripushtoi gjithçka dhe, për aq pak sekonda, me sytë e vrara nga shkëlqimi i borës dhe Hënës, nuk munda të shquaj asgjë. Më tej i ndjeva dorën e butë që më tërhoqi si një daun. Sapo dera u hap, më ra mbi surrat Hëna e plotë. Ajo Hënë llaps, që o Zot, më futi dridhmat...

Kisha ecur nën të, rrasur brenda kapotës, si të doja t’i fshihesha asaj drite të ftohtë e të mprehtë si brisk, nëpër një rrugë të shkretë dhe të akullt. Në të dy anët e saj muret e borës ngriheshin gati një metër. Këpucët e rënda, kafshonin qetësinë e shkëlqimin e ngrirë të mesnatës aq të zbardhëllyer. Në fillim iu gëzova atij rrethi të plotë hënor; do të më bëhej shok udhe e do të ndanim vetminë. Por, më pas, teksa ngrija kokën dhe e shihja me atë të qeshur, vetëm në dukje të hareshme, diç më sëmboi. Se ç’kish vështrimi i saj asaj natë! Një lloj qesëndie... Mbase sarkazmë... Nuk di ndonjë fjalë tjetër në shqip që të ma thotë më saktë. Por le të themi, buzëqeshjen e një çapkëneje të bukur që ta di të fshehtën dhe, si për të të vënë në lojë, të zgërdhihet për të të kujtuar ndonjë të pabërë. Fytyra e saj më shfaqej sa sipër, aq dhe poshtë nga pellgjet e ngrirë të udhës. I lëshoja këpucën mbi turri, por ajo vazhdonte të zgërdheshej e të lozte si një e pacipë, duke më ndjekur me hijen time hap pas hapi.

Dhe ja ku po më dilte përpara, përsëri, si dëshmitare cinike e asaj që do të ndodhte në atë dhomë të vogël e të ngrohtë apartamenti. Edhe sot nuk e di ç’donte ajo Hënë me atë fytyrë të shtrembëruar dhe buzëqeshje të paturpshme, gricëse e cingëritëse...!

Megjithatë, duke ecur pas saj harrova gjithçka. Këmisha e hollë u bë e tejdukshme dhe format e kurmit nën të u shfaqën me tërë hirin e tyre ndjellës. Orenditë e dhomës llakuar me një të artë të ngrohtë e qetuese shfaqën një etyd ngjyrash, hijesh e lëvizjesh, fërfërima drite që s’di nga ç’thellësira dilnin e zgjonin një muzikë të magjishme, duke ritmuar në mua vallen e sendeve pa pikën e forcës së rëndesës. Si të them: ndjeva një thirrje e joshje të parrezistueshme ta mblidhja në krahë e t’i thithja erën e kurmit e flokëve mbi qafë; atë aromë gruaje që kaq shumë e kisha përjetuar përmjet fillit e zërit të saj.

Së pari ndjeva frymëmarrjen e shpeshtë. Fytyrën s’mund t’ia shihja; vetëm prarimin e dritës së Hënës rreth kurorës së flokëve. Zgjata dorën. Sigurisht, edhe sytë e saj po më kundronin. Ata duhej të ishin të zinj e të thellë, plot brendësi e mister si zëri i saj...

Më pyet, si i ka? Edhe sot nuk e di, por ja që për mua kanë mbetur të zez. Kështu më thoshte ai zë.

...Me siguri, fytyra ime përballë Hënës, po i shfaqej me të njëzetë vjetët e një lëkure të saporruar nga pushi e nuk di të them ç’po bluante në atë kokën e saj që, domosdo, duhet të ishte e bukur dhe e praruar; vetëm se, prej atyre buzëve që nuk i shihja, i doli një mërmërimë miradie plot ëndje. Drejt meje rrodhi një amë e mirë gruaje që mua m’u duk e perëndishme... Jo si e moshatareve të mia, jo, kjo amë ishte ndryshe, më e thellë e pushtuese...; erëmim i plotë, i pakursyer, fryt i një seksi të pjekur,...i një gruaje që është gati të jepet: mollë e bërë, që bie nga dega.

Lëvizjet fëshfëritëse hënore të këmishës së hollë e të tejdukshme, i shoqëroi prekja e buzëve. Pas asaj ecje nëpër ngricë, ngrohtësira e buzëve të saj mbushur me gjak të nxehtë zgjoi përpëlimën e një nervi gjarpërosh që vrapoi nëpër inde e damarë e ndezi dëshirën për kapërthim. Por nguti e ngulmimi përvëlues i fillimit, i lëshoi vendin lëvizjeve të shtruara me prekje të lehta e nazike që zgjonin ngjethje e drithma plot vuajtje të ëmbla. Ah, unë s’dija të puthja e ajo e shkretë do marifetin e saj. Por ndoshta dhe ç’duhej...; mjaft që isha atje, me buzët e gatshme për t’i dhënë dhe, mbase, ajo ngathtësi e bëri atë të luante virtuozen e të jepej çmendurisht e pa asnjë rezervë; ta flakëronte e ta fikte atë zjarr, që kaq netë ishte ndezur e shuar në receptorët e telefonit e ta zgjaste lojën e kënaqësisë deri në një përdëllim përvuajtës.

U ndjeva fajtor? Që të ndihesh i tillë duhet të mendosh. Aq më tepër që një njëzetvjeçar nuk mendon me mend... Isha i ri dhe arsyeja ishte kaq e brishtë për të përmbajtur avujt e tejnxehur. Isha një enë mishi e shpirti e mbushur që do të derdhet e të pushtojë hapësira e ku liria shndërrohet në kënaqësi. Ishte vetë ajo, ishte vetë Zoti që e kishte gatuar tërë këtë katavalje mishi e shpirti, zjarri e bore, gjaku, hëne, ngjyrash, dritash e hijesh që e bënte atë të nxitonte, të jepej, të jepej, si një liri e fundme e vetvetes me padurimin e dhimbjen që jep, mbase, lëndimi nga një plagë e vjetër e pambyllur mirë për të marrë e për të marrë.

Nuk e di në ishte krejt kështu, njeriu është pus. Mbase ajo kërkonte pakëz paqe, pakëz ditë e jetë ndryshe nga ai fat i asaj kohe mizerje. E kisha ndjerë këtë në çdo bisedë, në zërin e saj, në çdo psherëtimë, në pauzat që shoqëronin pyetjet e mia naive e ngulmuese. Por më shumë e ndjeva atë natë, në drithërimat me të cilat më pushtonte, në mënyrën si po më jepej, si kërkonte buzët, si lakohej e rënkonte tërë dhimbje. Bëhej një e gati më hynte nën lëkurë. Kënaqësia gulfonte me zëra gjoksi..., rënkime, oshtima të mbytura që dilnin nga fundi i dheut. Buzët nxitonin dhe, jashtë çdo arsye e logjike të ftohtë, gjithçka i qe dorëzuar asaj Hëne dhe instikteve të virgjëra e të egra të natyrës. Duart po i dridheshin dhe mezi po mundte t’i gjente e t’i shkopsiste kopsat e kapotit të rëndë, të gjimnastorkës e...

Mbase, që kur kisha qenë fëmijë, s’kisha qenë kurrë lakuriq para një gruaje. Aq më tepër para një femre lakuriq. Kur kisha qenë 15 vjeç kisha parë fshehur dy moshataret e mia tek laheshin në dush. Sisët e tyre më ishin dukur kërthi e të pabëra mirë dhe për ditë tëra s’më pat zënë gjumi. Dhe ja, ku po më shfaqej një grua, një femër me tërë arogancën e ovalitetit të saj të harlisur. Me format, lakimet e buta e të harmonishme, të ulte paqe në shpirt. Sisët, jo aq të bëshme, të buta e të ngrohta, sikur donin të merrnin pak anash... Mbase, nuk e teproj nëse them se Zoti kur krijoi femrën, jo më kot punoi me ato linja ovale për të krijuar, tërësinë e plotësinë sipas imazhit të tij.

I njomki im...! – rënkoi ajo, duke m’u shfaqur me zërin që njihja. Kitara ime e ëmbël kish filluar të këndonte me atë zërin e ç’akorduar, por, për veshin tim, të magjishëm. – Qumështi im! – përsëriti duke më hipur përsipër dhe, me një të vërtitur të duarve, hodhi këmishën tutje. Ndërkaq Hëna e zbuloi krejt dhe e leu me një të artë të papërballueshme sa më erdhi të buluroja si një mëzat.

E kisha ëndërruar ditë e netë këtë çast, po kurrë kjo që po shijoja: ...Begatia e femrës, ajo mrekulli që të mek, të mbyt, të lë pa frymë, të zbut deri në lëngim e të çon në të shtatë qiejt, duke e bërë parajsën të duket e varfër: gjinjtë me erën e tyre të mirë, format, lakimet e ijeve, të kofshëve dhe ajo kaçubë e errët midis... Ç’të të them, gjinjtë e larë me Hënë, lojcakë e provokues, erdhën e mu ulën në duar, e pastaj mbi buzë, ngadalë, herë njëra thithkë e herë thithka tjetër, si dy kokrra mani të zinj të pjekur, por kryeneçë që sado që t’i dredhësh e t’i dredhësh, s’këputen e s’këputen...; dhe ajo, atë çast, ishte e përkëdhelura e duarve dhe e dëshirave të mia... Dhe të gjitha këto nën atë zë të ngjyer me vuajte e lëngim: ...më puth, më puth...! - Ia rrëshqita dorën te vendi. Lëshuar në rënkime e dehje, vari kokën pas dhe me dorën e saj ma ngjeshi edhe më pas vetes, duke ofsharë si ujkonjë e plagosur. Ah si e mblidhte trupin dhe e bënte të shtrëngohej pas meje. Shtrëngohej e në çast çelej me të gjitha aromat e mishit e jonet e saj femërore dhe jepej me të gjitha dëshirat e saj të çmendura, me të gjithë përndezjen e saj, si të një zogu që harbon plot ngut e uri drejt fluturimit të diallit!

-           Futu brenda meje...! Rrëshqite e ndjemë...! Bëhu imi...!

Me një uri ulëritëse u mbështoll e u shtrëngua pas mikut, dhe si një meduzë e pangopur kërkonte me padurim harbimin e të paemrit. E ke ndjerë ndonjëherë vrapimin e lëngjeve në trup? T’i ndjekësh ato nëpër regëtimat e pulsimet e holla, në vrullimet e rrëmbyera në të gjithë damarët e kapilarët? Të gjitha indet përfshihen në lojën e gjarprit nëpër atë folezë të lagur e të ngrohtë dhe përgjojnë zjarrin e lëngimin e vetes, për të shkuar drejt territ të thellë, kah çelet drita, në kërkim të tingujve e flakërimave, fshehur thellësirave, duke ledhur buzët e rënkimit, parajsën e varrin e epsheve, djegur nëpër mishin e bardhë të përkundur nga mëkime dëshirash të unshme.

Ndërkohë lypte buzët, buzët e mia të nxehta që dridheshin pa mundur të nxirrnin dot asnjë fjalë.

Por, midis gjithë atij harrimi në atë përvalie kënaqësish mishi, shpirti, gjaku e rënkimesh, u dëgjua një zë... Një e qarë fëmije:

-           O ma...!

Oh si..., si vetëm një tingull, sa një pikëz shiu, mund të shuajë një furtunë zjarri! Sytë e tij përballë Hënës digjeshin si dy thëngjij të bukur, por që unë ndjeva të më cërrisnin në mish. U hap drita. Mu duk sikur dikush na hodhi një kovë me ujë. Gjithë ajo bukuri hënore, gjithë ajo simfoni ngjyrash e zërash harmoniozë, u rënua e në çast më dha ndjesinë e një pellgu llokaç.

-           O ma... – ngashëreu djali përsëri.

Ajo kërceu pas dhe u derdh mbi të, duke fikur dritën dhe e mbledhur në vete me trupin e saj. Dhoma u ngjyros si më parë, por tashmë qe e ftohtë dhe në ajër silleshin tinguj të tjerë, të akullt.

Nuk mund ta harroj atë trup të brishtë, harkuar mbi pjellën e saj, nën dritën e Hënës. Gjerdani i rruazave të kurrizit zbriste që prej qafës së përkulur e deri në fund të vitheve të lakuara e dukej sikur do të këputej e do të thërrmohej dhe ato rruaza kockore nën cipën e tendosur, do të binin e do të shpërndaheshin nëpër dyshemenë e mbuluar me qilim. Nuk e di ku e kisha parë atë statujë mbështjellë rreth mjerimit të vetes, deri në zhbërje; ka kaq vjet që fle në thellësirat e mia dhe më shfaqet po me atë dritë sa të shkëlqyeshme aq dhe rënuese, gërmuqur e transformuar në vija, lakime e ngjyra, sinonim i turpit, fajit, mbushur me kuje dhe ulërimë për atë ç’kishte katranosur, në pritje të gjykimit të fundit.

Sa ishte fëmija? Nuk e di. Po sytë e tij... ah sytë e tij... si harroj dot. E di? Sytë nuk kanë moshë. Përshtypjen e syve fëmijërorë ta jep trupi. Mosha e syve të tyre është e vërteta; dhe e vërteta është gjithnjë naive, e pafajshme, por dhe e pamëshirshme. Po t’i shikosh në një natë si ajo, ata janë sytë e një të rrituri të panjollë, të një gjykatësi të drejtë e të pashpirt që të kap në faj. Atë natë ata sy ishin vështrimi i të gjithë botës; gjykimi i saj dhe ne të pandehurit; ishim liria, memecja që përpëlitej para të drejtës së humbur, ndoshta, nga një faj i pafaj.

Harrova ku isha dhe humba pas leximit të asaj statuje mishi, gjaku e shpirti; atij trupi të harkuar gjysmëoval. Vetëm rrethi është i plotë, ai është plotësia. Por isha gabuar. Ajo ishte gjysma dhe do të mbetej po gjysmë. S’kishte mundur dot ta gjente gjysmën e vet; dhe kjo, të qenit gjysmë, e kishte sjellë në këtë natë të çmendur ku donte të ishte e plotë e kërkonte atë që të gjithë njerëzit kanë kërkuar tërë jetën. Po ajo kishte guxuar, i kishte dhënë lirisë gjithshka. Dhe ja, liria po e derdhte në një statujë ku njerëzit të lexonin mungesën, ndëshkimin, të pamundshem e plotësisë...

Sa bukur i them...?! Mbase, por jo...

Atë çast isha vetëm një kufomë e shtrirë me trurin e mpirë që veç sa merrja frymë. Isha hiri i shuar dhe i qullur i mëngjesit që do të vinte me fytyrë ironie.

Të gjithë avujt ishin kthyer në lëngje të ftohtë llokaçë, ngjitës e të pakëndshëm. Ashtu, i squllur, po mbërdhija i tëri. U ngrita ndenjur e mbajta vesh. Pas shpinës sime, mbi pasqyrën e një mobiljeje zgjatej po ajo Hënë me atë vështrim cfilitës gjithë shpoti e cinizëm të padurueshëm e gati hakmarrës.

Në dhomën tjetër një kohë u dëgjuan zëra, mërmërima e përgjërime, pastaj ra heshtja dhe unë ndjeva nevojën e kapotës...

Gusht 2013