Puntorie Ziba: Gremisja e fundme

Puntorie Ziba

Gremisja e fundme

(Vaj për ty dhe për vete, jeta ime)

Pinjolle e hyjnive linda,

si kokërr qershie.

Të gjitha mi more jeta ime,

gjithçka që më përkiste mua:

edhe jetën, edhe dashurinë,

edhe veshjet mondane,

edhe rehatinë e natës nën kupën qiellore

prush me yje...

Ti më le vetëm

mes djepit të vargjeve

dhe narracionit elegant

që shtrihej si nota simfonie

mes labirinthesh

mbi faqe fletoreje.

Unë isha mollë,

e hollë.

Nuk e di në bëje sehir

kur ndjellje shkrepëtima

dritë apo rrufeje

nga kupa qiellore.

Unë mbeta kumbull,

e rrumbull.

Ti qaje për mua natën

kur bastisje linjen e gjurmëve të mia

nën hijen e brengës, sa një mal.

Ah, erdhën pranverat e shkuan pa i parë,

erdhi vjeshta e tretë me shi,

ranë gjethet,

u poqën gështenjat

pa i shijuar...

Eh, ç’më dhimbsen lotët,

si shi pikonin

nga sytë e mi mbushur me dritë,

mbi pëlhurën e bardhë.

Mi more të gjitha,

jetën ma more...

Ti më le vetëm

pranë djepit të vargjeve

dhe narracionit elegant

që shtrihej si nota simfonie

mes labiritnthesh

patriarkale.

Bëre faj me mua

jeta ime,

mbeta mollë jeshile dhe engjëll krahëthatë

brenda një shtegu të mnershëm,

përplot nota funebre

me ritme të çartura

që mi hodhe nëpër dhomë,

si merimanga të zeza helmuese

mes ëndrrash,

akoma i dëgjoj ato nota

si shushurimë përroi

dhe do t’i dëgjoj

deri në natën e kobshme

të gremisjes së fundme,

kur asnjë fijëz e syrit tim

nuk do të bëj dritë,

asnjë fijëz nuk do të bëj më dritë

se ti,

eh, ti do të ma marrësh jetën, jeta ime...

Mars, 2014