| E enjte, 27.03.2014, 08:39 PM |
GRUAJA SHQIPTARE, SKLLAVE E LIDHUR
ME PRANGAT E DETYRIMEVE DITORE TË KOHËS MODERNE.
Nga Violeta Tarina
Nën
vështrimin e përditshëm, kur shkoj në punë, më bëjnë përshtypje njerëzit,
sidomos gratë. Që nga paraqitja e jashtme, kupton se kujt shtrese i përket
gruaja që më shfaqet përballë, fshatit apo qytetit, shtresës intelektuale apo
amvisës së thjeshtë. Mjafton një zhbirim i syve për ta kuptuar, një grua të
ardhur nga fshati, për të shitur ato pak gjëra në qytet, mjaftojnë blanat e
zeza që ka lënë dielli në fytyrën e rreshkur dhe në duart me vijëzime të prera
thellë nga puna për të përballuar lodhjen e jetës në ditët e panumërta. Bota
për të është shërbimi i tokës dhe njerëzve të shtëpisë. E thënë ndryshe,
robinë, apo model i skllaves pa zë të shtëpive shqiptare. Kurse, një vajzë
qyteti, që ka thithur ajrin dhe ka puthur vesën e kulturuar të dijes,ëndërron
aromën e luleve të dashurisë. Fantazia e çon tek princi, i cili e shpëton nga
kështjella e mamasë dhe babait të jetojë shkëputjen e lumtur. Me emocion ajo
përzgjedh ose i përzgjedhin bashkëshortin e saj. Skllavëria fillon gradualisht
me rrethin e artë të martesës. Në fillim duhet t’i bindesh mendimeve dhe
dëshirave të mashkullit, pa pasur hapësirë për të thënë të tuat, sepse ari i
unazës së gishtit nuk lejon nxënie, ndryshe këputet. E pakënaqur në vetvete
mërzia si fije e padukshme vesh shpirtin. Pastaj vjen fëmija e parë. Lodhja dhe
stërmundimi lë të nënkuptohet një nënë që i dedikohet shpirtërisht e fizikisht
rritjes së fëmijës. Netët pa gjumë, përtesa e bashkëshortit të ngrihet
natën,shmangja nga detyrimi për të ndarë së bashku mundimet, të cilat krijojnë
një hendek pakënaqësie, që shpesh ajo e kalon duke shpresuar se e nesërmja do
jetë më e mire. Një gënjeshtër për të rritur kurajën të ecësh në lumin e
ditëve. Puna e përditshme, punët e shtëpisë, fëmija dhe shpesh kur bashkëjetesa
është me prindërit e burrit, mishëron një lule gruaje kokulur e drobitur nga
lodhja, që herë here shpërthen si brez vetëtime. Zëri,fytyra,flokët, veshja,
gjithë qenia e saj proteston pa zë. “
Grua, sikur të kuptosh elementet nga se përbëhet drita jote, kurrë nuk do të bije në nënshtrim, sikur të kuptoje që shumë here ke shëtitur imazheve të qiellit, nuk do bije në dëshpërim, sikur ta dije se sa herë ke ndërtuar një botë të vogël parajse, buzëqeshjen do e kishe vetëm në sy. Teksa shpirti i mashkullit blerohet vetëm me pranverën e gruas, shpirti i gruas ndrin vetëm nga dielli i fshehur i qiellit burrëror. Sot, unë grua jam mishërimi i skeletit të botës tënde, or burrë, dhe ti je për mua kolona kockore që mban këtë botë. Pra, a s’duhet të jemi të barabartë?...