Pëllumb Gorica: Dallëndyshet e erës

PËLLUMB GORICA

DALLËNDYSHET E ERËS

 

 

EH, FJALA...

 

Eh, shpirti kërkon të heshtë...

Dhe fjalët meken, bëjnë mënjanë,

mendimet s'durojnë një botë të sertë

dhe ngrenë një det me tramundanë.

 

Letra, m ik pa fletëpalosje,

më fton të futem tek e panjohura,

t’i gdhend bustin kësaj bote,

si kujtesë që s’e humb koha.

 

 

DALLËNDYSHET E ERËS

 

Dallëndyshet, pas shtegtimit të gjatë,

foletë i gjejnë përtokë, rrëzuar,

si ca fëmijë të zhurmshëm harrakatë,

fole të re rendin për të ndërtuar.

 

S’i lodh aspak furi e erës,

një tjetër fole me sqep çukisin,

përtypin thërrimet te pragu i derës,

më shumë stinës ia shtojnë gëzimin.

 

 

RE NË GORICË

 

Ca re qumështore lodrojnë mbi Goricë*

si hieroglife lashtësie.

Ky lloj peizazhi më gërricë,

më kthen në kohëra fëmijërie.

 

Në vargje shkojnë si kalorës pa kthim,

vetëtimat në vegime zbardhin malet.

Era fryn e më shton vetminë,

por mua sot më shton mallet.

 

Dua të jem larg trishtimit të mbjellë,

se kjo e diel që erdhi me shira,

një zog në qiell pranverën ndjell

dhe sjell kaq fllad erëmirë.

 

*Gorica kodër shkëmbore në krahinën e Sulovës.

 

 

MUGËTIRA E LARGËT

 

Flladi fryn lehtë -lehtë,

end ngadalë gjelbërimin,

tinguj dridhen nëpër netë,

mugëtira u sjell dyzimin.

 

Me mantelin gri në supe,

dhimbja fle në horizont,

agoninë shtyp me përbuzje

dhe mbi botë lëshon lot.