Poezi nga Pëllumb Gorica

PËLLUMB GORICA

 

FËMIJËRINË MA SOLLE PËR DORE

Mësuesit të klasës së pare

 

Pikturë që ngjizet nga agimi,

kështu të mbaj në sy, mësuesi im,

portret i thurur me grimca përmallimi,

fjalë zemre, gonxhe në shpërthim.

 

E ëmbël kjo kafe që pi me ty,

por koha shkon, s’mund ta ndal,

mes nesh lumenjtë e botës mbaj në sy,

dhe mallin tonë që ngre valë.

 

Një mal me vite të bardha ke mbi supe,

si horizont i bardhë me fjolla prej dëbore,

fëmijërinë me zile dhe një qiell me lule,

mësuesi im ma solle sot për dore.

 

PËRPIJ UDHËT PËR TEK TI

Nënës

 

Kjo rrugë më ngjan e bukur,

si penelat e purpuruar me ngjyrë.

po gazi yt, nënë, ku qenka strukur,

në ç’kopështe vallë të paska mbirë?

 

S’më ndahet sot gjatë udhëtimit,

imazhi yt margaritar,

që çel me dritën e agimit,

sapo ndriçon rrezja e parë.

 

Ndaj sot çdo gjë më duket ndryshe,

si flladi kur kujtimet shkund,

me mallin tënd, e shtrenjta ime,

veç tek ti vij, nuk shkoj askund.

 

Në prag më pret si gjithnjë,

dhjetëfish më e plakur se dikur,

babai i shtrenjtë mes nesh s’është më,

ka kohë, është kthyer në një gur.

 

Flokëbardhë, si re e përmalluar,

fëmijë ngjaj kurdoherë para teje,

kur dorën tënde mbaj në duar,

një diell më ngroh thellësisht në deje.