Sejdi Berisha: Kthim në shtëpinë që nuk ekziston

Sejdi BERISHA:

 

KTHIM NË SHTËPINË QË NUK EKZISTON

(Poemë, elegji, simfoni apo trembje shpirti...)

 

I.

Tash...

Dua të kthehem

Në shtëpinë e babait

Ka mbi gjysmë shekulli

Nuk e gjej dot...

Oborr as dyer oborri nuk ka

Shtëpia që nuk ekziston

 

II.

Brenda

Pak mure e do shenja të vjetra

Por pa gjurmë të plakut tim

Përveç ngjyrave të shokës

Me të cilën brezin e trupit e ngrohte

Edhe hijes së kamishit prej qelibari

 

III.

Në katin e sipërm të kullës

Dritaret e vogla si etje drite

Edhe do rrjetë merimangash

Për të krijuar imazh lashtësie

 

IV.

Në ballë oxhaku

Në gozhdën e raftit

Ku qëndronte kafja për mysafirë

Tufë e çiftelisë kishte ngelur kacavjerrë

Edhe një copë cerge me lesh dhie

E plisi i bardhë pa asnjë gjurmë

Merrnin frymë pavdekësie

 

V.

Dal në divanhane

Plotë krande

Me to sorrat çerdhe kishin bërë

Zbres më poshtë

Magjja e miellit

Nga minjtë e bërë blozhdë

Duart e nënës mu kujtuan

Bukë duke gatuar

Ndonjëherë

Edhe ndonjë leqenik apo përpeq

Me kulloshtrën e lopës Kuqeshë

 

VI.

Asgjë nga shtëpia e babait nuk gjeta

Asgjë nga ato kujtimet

Të cilat

Në pika gjaku mendoja t’i shndërroj

E të qarkullojnë në mua

Si rrugëtim i pambarim

 

VII.

Diku te dollapi i bukës

Një copë sofre kishte ngelur

Por troha buke askund

 

VIII.

Zbrita poshtë në ahur

Tek grazhdi i kalit pullali

Më kujtohet

Hingëllonte pas tagjisë

Me misër të bardhë

Asnjë trohë shenje

As për plehun

Me të cilin

Tokën e bënim më pjellore

 

IX.

Edhe në natën me terr

Diçka duke kërkuar

Në shtëpinë që nuk ekziston...

Vetëm hëna

Një cep të trapazanit e ndriçonte

Në ato dërrasa pishe

Ku babai përherë i pushonte kocat

Por edhe gjumë të mirë bënte

 

X.

Sillesha e sillesha

Nëpër shtëpinë që kurrë nuk e pashë

Rrapëllima e derës së odës

Nga era e furishme e moteve

Frymën e babait ma kujtonte

Me të cilën edhe lagjes i jepte gjallëri

 

XI.

Në arë krye fshatit

Varri i gjyshit

Vetëm dy gurë shekullor

I jepnin shenjë

Ani

Eshtrat e tij i bëjnë mirë tokës...

 

XII.

U ktheva tek dhoma e çerepit

Edhe aty

Asnjë shenjë djerse e sime nënë

E lypa edhe atë vendin

Ku djepi me trupin tim përkundej

Sa vështirë pa gjurmë

Çdo gjë dukej bosh

Edhe ajri që përftonte andejpari

 

XIII.

Po, sa lotët më tradhtuan

Duke kujtuar ninullat e nënës

Mbi shtatin tim të njomë

E, unë...

Asnjë nga ëndrrat e saj për mua

Sikur nuk ia kam plotësuar

Në kullë vetëm veriu frynte

Të thante acari

Kurse trupin tim

Ngadalë diçka ma shkrinte ma digjte

 

XIV.

Tash, dua të kthehem

Po, ku...

Sa herë kam pyetur kështu

Sa herë vargje për këtë kam shkruar

Që, pa mbaruar fjalën e fundit

Ato digjeshin e përcëlloheshin...

 

XV.

Tash, kah t’ia mbaj

Kurrë nuk e gjeta

Kurrë nuk e përjetova

Kurrë nuk e preka shtëpinë e babait

Me rrënjë e kishin zhbi...

 

XVI.

Pushova pak

Pastaj preka veten

Po, për fjalë të nderit

Unë qenkam vetë babai

Preka xhamadanin

Vetë i babait është

Edhe plisi e kamishi prej qelibari

Edhe tirqit me gajtanë dymbëdhjetë fijesh

Por prapë përcëllim

Vetëm fytyrën nuk ia shoh babait

As buzëqeshjen e shikimin e tij plotë jetë

 

XVII.

Kthehem prapa

Prek trupin

Tash, prapë unë

Duke u dridhur si thupra në ujë

 

XVIII.

Ku tash...

Ku është babai

Shtëpia e tij ku është

Ani

Ndoshta është në gjakun tim

Ajo kulla e babait

 

XIX.

Një zë ma trembi gjumin

Bri varrit të babait

Duke fjetur kisha qenë

Kurrë më ëmbël e rehat se tash

Sipër varrit ia kisha pas vënë dorën

Si kur ia vënë trupit më të dashur

Kur e kapërthen në gjumë pa brenga

Në shtratin e jetës

Në shtratin e ëndrrave

Që të lënë pa gjumë

 

XX.

E tash

Kah t’ia mbajë

Ju më tregoni

Se diçka mendjen ma ka ngatërruar

Diçka shpirtin ma ka ligështuar

Diçka këmbët m’i ka rënduar...

 

XXI.

E tash

Tërë këto vargje që i shkrova

A janë poemë

Ndoshta elegji

A janë simfoni

Apo janë shikim i përbiruar

Nëpër birë të gjilpërës ...

 

XXII.

Asgjë nuk janë

Veçse trembje shpirti

Që tmerrësisht më dhemb

Për shtëpinë e babait tim

Për jetën time...