Adem Zaplluzha: Kur jam i vetëm

Adem Zaplluzha

KUR JAM I VETËM

Kur jam i vetmuar

Fjalët si një uragan i trishtuar

Rënkojnë brenda meje

Rënkojnë mjegullat

Leh ky qiell i boshatisur

Ulërin shpirti si lukuni e ujqërve

Kur jam i vetëm

Si të çmendura lozin krifat e kuajve

Mëgojëzave ua mbyllin të gjitha portat

Mbase kjo është e vetmja mënyrë

Për zbutjen e vetmisë

Në shpirtin e trishtimit

Kur jam i vetëm

Dhembja përherë pikon

Si rrëshirë pishe mbi plagë

Brenda meje dëgjohet një hukamë e lashtë

Kur jam i vetëm

Ah mos pastë dhembje tjetër njeriu

ENIGMA E VJETËR

Nuk kuptoj

Se si heshtin kambanat e qytetit

Athua shpirtrave u doli zëri

Ose qiejt u fundosën në frymën e mjegullave

Me qindra vjet

Mbase edhe më shumë

I ndjeva thellë në brendinë time

Shushurimat e shirave të brymtë

Më thanë se mjegullat vijnë rrallëherë

Në qytetin e mermertë

Te flokët e përmendoreve

Paska rënë një shtrezë e përzbardhur

Nëpër disa hije tinëzake

Erërat lozin një valle të lashtë morti

Nën gjethet e zverdhura nga trishtimi

Zgjohet një enigmë e vjetër

KY DJEP

Ky djep i ngurtë nën pelenat e kujtesës

Po i fsheh enigmat e së kaluarës

Me tërë gjëmën e dheut

Vrapuan këtej kalorësit e zinj

Një shakullinë e gjelbër

Ia dha tatëpjetës

Dolën në rrah dy zogj të bardhë

Dhe fluturuan tërmal qiellit

Ethet e verdha i mbuluan gjethet

Retë e mermerta si plumba të ndryshkura

U lëshuan kah toka

Një mjegullnajë e përhimët i mbuloi pemët

Shiu nuk pushoi me shekuj

S’pushuan as ulërimat e ujqërve

Ky djep i ngurtë që i përkundi dragonjtë

Me nostalgji po rritet në lotët e nënave