Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Cikël poetik nga Agron Shele

| E marte, 10.12.2013, 07:55 PM |


Poezi

 

Nga Agron Shele

 

E bardha dritë

 

E bardha dritë,

zgjuar ujëvarave të shpirtit tim,

endur krahëve të zogut fluturim

si dikur...

paqyrim i jetës së rilindur trazim

si sot...

robuar vargjesh të dlirtë rrebelim.

 

E bardha shpresë,

farfurimë e jetës kolorit pa mbarim

telajo e hapur ngjyrash shkëlqim

e bukur

si ëndrrat e netëve pa kthim

shkrepëtimë,

e yllit të djegur përvëlim.

 

E bardha fjalë,

ngritur poltroneve të larta mendim

gdhendur orakujve të lashtë besim

derdhur,

valëmuzash dejesh poetikë

mbetur,

horizontesh përflakur perëndim.

 

E bardha jetë,

pasqyrë e copëzuar fatesh kryqëzim

det i thellë i brengave rrëmbim

si bora...

shkrirë rrezes së parë harbim

si gjethja...

përhumbur vjeshtës drithërimë.

 

 

Sa larg dhe sa afër

 

Sa larg dhe sa afër,

me gjymtyrë të mbetura kohëve trishtim,

endur shtjellave gri të pakumtimësië

tek e përshpirtshmja mllef dhe angullimë.

 

Sa larg dhe sa afër,

ne poseduesit e lirisë angshtim

kufijve dhe horizonteve të humbura

udhëkryqeve të fateve trazim.

 

Sa larg dhe sa afër,

magjisë rishfaqur vegim

te etshëm pas krenarisë boshe

dhe rrugëve tona pa kthim.

 

Sa larg dhe sa afër,

prekjes së ëndrrës më të bardhë

tek e nesërmja shpresë dhe nganjëdhim

tek e dlirta thjeshtësi, madhështim .

 

 

Në parkun “Sivenston”

 

Në parkun "Sivenston " është qetësi,

heshtje,

shkreti,

stola të përhumbur kohës herezi.

Liqenit të ngrirë dhe flatrave harruar

të mjelmave të bardha tretur shtegëtim .

 

Në parkun "Sivenston " është ftohtë,

fshikullin,

fryn erë.

Borë që prek me fjollëza të kristalta,

kërcëllimë hapash, të ngadaltë çapa

gjurmëhije kufijsh të stërgjatura .

 

Parku "Sivenston" vizion i thyer,

kryqëzim botësh,

pritje regëtimash,

trajta hireoglifesh piktuaruar buzëve

mirazhe e ëndrra copëzim kujtimesh.

 

Parku “Sivenston” humbëtirë e pamatë

bardhësi,

trill fatesh.

Mes reve dhe netëve pikërim të akullt,

dremit poshtë pyllit zhveshur fillikat.

 

 

Menhiri i bardhë!

 

Menhiri i bardhë ka mbetur atje,

fshehur pas murnajës dhe dimrit egërsi,

pas perdeve të dëborta dhe kohës herezi,

pas kthinave të maleve humbur perëndim.

 

Menhiri bardhë është po atje,

mes viteteve dhe jetëve kaluar tinëzisht,

mes hapave të endur gjer në fëmijëri,

mes mallit dhe dhimbjes time shpirtërisht.

 

I bardhi menhir harruar atje,

ndoshta pas akullit të veriut thëllim

a tretur hungërimës së ujkut tërbim,

kohë të pakohëve të fateve trazim!

 

I bardhi menhir, fjetur atje

poshtë cohës se qielltë, yjesh psherëtimë

zbritur dhe thyer dejesh drithërimë

ngjitur gjer në re, si në shenjtërim.

 

 

Kuq e Zi

 

Në shtjellën e moteve të shkuara,

moteve shekuj,

shekujve mijëvjeçarë.

Klithma e shqipes thërret përtej antikës

kohët e moçme të stëretërve pellazgë.

 

Në shtjellën e moteve të shkuara,

moteve plagë,

plagëve gjak.

Shquan përkrenarja e fiseve ilirikë,

ndër luftra të rrepta, ngritur mbi barbarë.

 

Në shtjellën e moteve të shkuara,

mote të ndritur,

mote të arbrit.

Valon flamuri i Kastriotit

shqiponjë e zezë larë në gjak.

 

Në shtjellën e moteve stuhi

moteve shqip ,

moteve liri.

Zbret në Vlorën e bekuar prej zotit,

ky flamur, simboli ynë , kuq e zi!

 

 

Kosova, lule gjaku!

 

Një lule gjaku pikon therorinë e shekujve,

barbarinë dhe kohët tinzare që e shkelën,

atje, mes shkrepëtimës me erë bore,

tek gjurmët e bijve, mbetur në legjendë!

 

Një lule kuqe, çel thëllimin e parë.

Një shqiponjë këlthet lartësish,

për kohën e madhe të lirisë,

dhe ëndrrat e burrave martirë.

 

Kosovë, lule gjaku, si me je,

shtatore e ngritur qiejsh perëndish,

baladë e dhimbjes dhe zemrës së trimit,

këngërimë e shpresës dhe fatet e bijve.

 

Kosovë, plagë e hapur, shqiptari!

zemër zjarr, fushë beteje, prore ti...

djep përkundur, valle hedhur, histori,

Rreth flamurit kombëtar: Kuq e Zi!

 

 

Ne poetët !

 

Ne poetët!

... e fjalës dhe dhimbjes së tokës.

Akreonë të ditëve trazim.

Zogj furtune ngritur rrebelim.

 

Ne poetët!

...e fjalës dhe muzës së shpirtit.

Flakë pasioni djegur lartësish.

Lule parë çelur në thëllim.

 

Ne poetët!

... e fjalës dhe kohës drithërimë.

Gjethe vjeshte këputur tinëzisht.

Blerim pranveror rikthyer sërish.

 

Ne poetët!

...e fjalës dhe agut të bardhë.

Krahë avioni tretur kilometra kaltërsish.

përpirës resh qiejve të grisur.

 

Ne poetët!

...e fjalës dhe pathirrmës ëndërr.

Shkrepëtimë yjesh feksur harbim

dhe pikëz e shiut netëve trishtim.

 

Ne poetët!

...e fjalës dhe humbjes meditim.

Telajo e hapur gjurmë ngjyrash rrëzëllim

Shtegëtarë të quajtur "Kozmopolitë".

 

 

Vjeshtë në Tiranë

 

Vjeshtë,

në Tiranën e humbur regëtimë,

bulëzave të stërgjatura xhamash kristalinë,

stolave të braktisur nga gjithë ky trazim

pemëve të zhveshura gjer në harrim.

 

Vjeshtë

dhe lotkthyer çastesh meditim,

harruar dashurish të vjetra kujtim,

rikthyer dhimbshëm shpirtrave të brishtë

fletë e zverdhur, e ditarit tim.

 

Vjeshtë,

në Tiranën e hapave të dikurshëm,

dhe stolit të veshur përherë me blerim,

gotës së fundit derdhur relievesh

copëza buzësh, qiej dashurish

 

Vjeshtë

dhe mall për kohët e shkuara,

për feksjen e dritës në të bardhin shpirt,

për jetën gremisur honesh refleksionesh,

për gjethen e braktisur nga gjithë ky rrëzim.

 

Vjeshtë

dhe gjurmë në ç' do rrahje zemre

për atë... për dikë... për dashuritë,

e paskohëve të trokitura kaq zhurmshëm

... dhe e vjeshtës, pentagram melankolik.

 

 

APOKALIPS

 

Zogj,

të hapësirave të pafundme të qiellit

rebus të yjeve përshkënditje drite,

këngërimë e soneteve më të vona mbrëmjesh

pasthirrmë e zjarrit dhe dritës së shpirtit.

 

Sii gjethja e fundit e degës së vjeshtës

valvitur në qiellin e vrenjtur rënkim

pas drithmës së ftohtë,

akullt që afron

dhe borës së parë që tokën e zbardhon.

 

... dhe shkojmë pakuptimësisë së hapave nxituar

drejt kujt,

...a hiçit që pret tjetërsim

avitjen e muzgut të hirtë si vetë nata

natës pa hënë,

territ të pa fund.

 

Të gjithë drejt portës së rëndë rendin

me makthjet,

mëkatet,

dhe mendjen trazuar

satelitë të rrethit dantesk rrotulluar

... ndoshta në agun e shkëlqimit Beatriçe.

 

dhe i hirti pluhur vellon ka stisur,

vello harrese

vel i perdes hekur

burgosur ndjenjash tretur largësisë

së jetëve që shkojnë

dhe jetëve që vijnë

 

Dhe rendin e rendin kështu frymët tona

nga ushtat dhe shpatat

tek armët dhe bombat

fjala dhe ligji kapërcen baronët

kryqëtarët e rinj

ikuizatorët modernë.

 

Dhe fati e deshi të soset ky mallkim

në dhimbje a në paqe,

të bëhet si flijim

për atë që koha e fshin pa përtim

për atë që jeta stinët përtërin.

 

 

Ti humbe...

 

Humbe krejt paritur udhëkryqit të rrugëve,

pa semaforë,

as drita jeshile me ngjyrime të poetëve

humbe ashtu mjegullnajës mendimeve

tretur pas klithmave të përvuajtura të shpirtit .

 

Humbe ylbereve që presin koloritë

pafundësish prizma qiellorë të thyer

në krahë copëzuar regëtima pulëbardhash

të ujëvarave që zbresin mijëra valëzime

përthyerje resh bulëzime.

 

Humbe yjësisë shkrepëtimë perëndimi

ëndërrimesh të befta me krahë ëngjëllorë

fantazi e majave që prekin fantazinë

e dashurive zjarr,

që terret përvëlojnë.

 

Humbe thellësisë blu të detit

dhe tajfuneve që jetët dallgëzojnë

maja ajsbergu që prekin kaltërsinë

... dhe të fateve,

besytni dëshirash që trupin mëkatojnë.

 

Humbe thëllimit të parë të dimrit

akullnajizim ndjenjash të ngrira në park,

...a stolit të vetmisë së jetës të pafat

nga dhimbja

e të ftohtit ethshëm zemërak

 

Humbe ngjyrash të thella shikim

syve që prekin horizonte pa kufi,

qerpiikë të lodhur nga ditët e pritjes

dhe të fundit lot

kristal të xhamtë të larë trishtim.

 

Humbe pakuptimësisë jetë braktisje

sfondesh akuartitet simfoni e dhimbjes

e kohëve që shkuan rrëmbimthi pa kuptuar

...mbi ndjenja harbuar

përjetimesh drithërimë.

 

Humbe rafteve të librave shkrim

dhe bojës së fshirë nga gjithë ky harrim

vargëzime fjalësh djegur në pasione

vargëzime fjalësh djegur dashurish.

 

 

Botë e grisur

 

Botë e grisur,

faqe meriadianësh gjer në shformësim

hapësirash memorie prerë ngutësisht

Kohë e njeriut,

skllav dhe padron i fateve të tij .

 

Botë e krisur,

kristale hirëzuar reve galaktikash

nga pika e lotit dhe dhimbjes së tokës,

për jetën,

humbur udhëkryqesh nga pesha e kohës.

 

Botë e egër,

rrëmbyer tinëzisht skutave të errëta

nga demonët e përbindshëm të shpirtrave fatalë,

të etur,

për gjakun e shpezit të bardhë.

 

Botë e madhe,

zvogëluar retinave të mjegullta angushti

dhe zemrave që rrahin për hegjemoni

Faqe paralelesh ndezur në zjarrmi

nga përskuqja e kozmosit djegur eremi

 

Botë e thellë,

ngritur përmbi kulte, trajta huazimesh

...a kultesh deshifruar në gjuhë perëndie

 

 

Atdheu im!

 

Atdheu im!

I lodhur dhe munduar sa më s' ka

I lodhur dhe munduar gjer në deje,

nga pesha e kohës egërsi,

dhe fataliteti i demarshit të kombeve.

 

Atdheu im!

Kohë e klithmave të shekujve të tu,

ngritur mbi zjarre e bedena legjendash,

plagë e gjakut të martirëve fli

s' provë e fateve të trimit.

 

Atdheu im!

 

I rrudhur nga prika e tributëve të tu

lakej të ngritur mbi tribuna dhimbjesh ,

egzaltime turmash gjer në marrëzi,

nënëshkruesve të kohës herezi.

 

Atdheu im!

këngërimë e zogut të parë në agim

erë e tokës veshur në blerim

muzë e qiejve pëherë në kaltrim

lule e verës përherë në shkëlqim.

 

Atdheu im!

Shpresë dhe faltore e bijve të tu

mund i sakrilegjit ngritur mbi liri

rrënjë e vjetër e themelit njerëzi

zë përjetësie në të fundit amshim.