E premte, 29.03.2024, 12:33 AM (GMT)

Kulturë

Petrit Palushi: Njeriu që kujdesej për varrin e vet

E premte, 30.05.2008, 04:57 PM


Fragmente Nga romani i fundit i Petrit Palushi
 
Petrit Palushi

NJERIU QË KUJDESEJ PËR VARRIN E VET

-fragment nga romani -
 
Qe një ditë e martë kur mbeti pa mend në krye.

Kish lëvizë dheu i varrit të birit të vet. Për çudi, mendja i shkoi për keq se vdekja mund t'ia rrokte vetëm fëmijët, por kurrsesi atë apo bashkëshorten. Nuk e kuptoi pse ajo dreq mendje e mbrapshtë iu pikëzue vetëm te fëmijët.

I qe ngulitë në mendje se, nëse lëvizte dheu i varrit, atëherë në shtëpinë e të ndjerit mund të vinte vdekja e dytë, por s'mund të harronte me ardhë edhe e treta. Në mos vdekje, ajo shtëpi e shenjuar mund të kish fatkeqësi të tjera të rënda, sa nuk mund ta merrte veten për sa e sa kohë. Vetëm mbasi të kapërcehej fatkeqësia e tretë, mund të merrte frymë lirisht dhe mbas kësaj, sikur nuk priste më të liga të tjera, të paktën për disa kohë dhe jeta aty mund të rridhte njësoj si më përpara.

Atëherë, që ajo ta merrte vetëm atë, gjeti fuqi dhe e kthjelli mendjen se duhej të hapte një varr për veten e vet.

E pati bindje të plotë se vetëm ashtu mund t'i ndërronte udhë vdekjes.

Të gjithë kujtuan se ai varr i zbrazët duhej të ruhej për të, që kur ai të ndërronte jetë, ta varrosnin aty, mu pranë bujtinzës së birit të vet.

Askush s'e mori me mend pse ai e thirri vetë vdekjen ta merrte qetë, pa pasë një grimë frike a hutie. Ai po e priste me padurim, ashtu si i verbri pret dritën e syve mbas një kohe të gjatë që e ka humbë atë dhe jeton me shpresë se mund t'i kthehet. Ajo gjë e frikshme po vinte t'i ledhatonte fytyrën e ashpër dhe po e thirrte të ndryhej nëntokë, mu aty ku s'lëviznin retë e qiellit, por as uji i Drinit të Zi nuk mbërrinte kurrsesi atypari.

Nuk i kallëzoi kujt përse e hapi atë varr.

Kish frikë se vdekja do t'idhnohej me të dhe mund ta anashkalonte menjëherë. Kësisoj, ajo do ta kish më lehtë të zgjidhte. Varri qe bërë gati për të, madje qe hapë gati me dorën e tij, pra sa ta zinte vetëm atë dhe jo tjetërkënd, prandaj ajo mund ta merrte thuajse qetë-qetë.

Pati një lehtim në shpirt kur e solli nëpër mend se, ajo, megjithëse po afrohej, do ndalej vetëm tek ai, do e përfshinte në barkun e vet vetëm atë, ndërsa dy fëmijët e tij, nuk do t'i gjente gjë prej gjëje. Kësisoj, ai ngushëllohej se vetëm kështu po ua largonte si me duar vdekjen fëmijëve të vet.

E kapte njëfarë lumturie kur e sillte nëpër mend se atë varr s'mund ta prekte kush. Sikur kish mbërritë në një marrëveshje me dikënd se pas vdekjes së birit të vet, vetëm ai e kish radhën të zhytej në kthetrat e saj më parë se t'i merrte ndonjërin prej dy fëmijëve të tjerë, ose, ndoshta dhe të dy përnjëherësh.

Varri qe hapë tashmë, qe përgatitë vetëm për atë dhe jo për tjetërkënd.

Përmasat e atij varri qenë t'atilla që s'mund të futej tjetërkush aty, përveç tij, prandaj ajo gjë e mbushi plot gazmend.

Dhe ai lutej që jeta e vet të mbyllej sa më shpejt…
 


1

Kur u lind Egzon Drini, i biri i Bardhit, qe një natë e njëllojtë me Natën e Shëngjergjit.

Kështu i thanë shumë kohë më vonë, mbase kur i kish kalue shtatë vjetët, apo kur nuk i kish mbushë ende.

Edhe pse nuk e dinte mirë se ç'ishte Nata e Shëngjergjit, sa herë vinte ajo natë, ngazëllehej sa nuk thuhej se në shtëpi gatuheshin gjëra të veçanta, që s'gatuheshin ndonjëherë gjatë gjithë vitit, ose gatuheshin fort në të rrallë.

Dalngadalë po e kuptonte se qe një fëmijë me fat.

Nuk u lind në një natë të lumnueshme si Nata e Shëngjergjit, por, siç ia shpjegonin kohëmbaskohe, sa edhe ia përsëritnin me një farë zelli si të tepërt, çdo gjë do t'i shkonte mbarë në jetë dhe qe afërmendsh, më mbarë se fëmijëve të tjerë.

Ia ndërmendën disa herë se, edhe pse nuk u lind në Natën e Shëngjergjit, ajo natë kur ai erdhi në jetë, u qe dukë e njëllojtë me të. Prandaj, mu për atë, sikur qe një fëmijë me fat, më fatlum se fëmijët e tjerë, por veçanërisht më tepër se të gjithë moshatarët.

Shpesh i thoshin se ai e kish fatin përmbrenda vetes, sa i qe shpërnda fije-fije në krejt trupin e qenien e vet.

Për të fati qe si diçka e përafërt që mund ta shtynte të shkonte përpara pa kurrfarë brenge; qe një lloj shtyse që mund t'i jepte gëzim edhe në ditën më të mërzitshme të vitit.

Asnjëherë nuk e kuptoi mirë pse fati i buzëqeshi në krye të herës, qyshse doli në jetë, përse nuk duhej të frikej prej asgjëje, siç frikeshin shpesh njerëzit e tjerë, sidomos fëmijët, por ai mund ta trembte frikën njëlloj siç trazonte shpesh macen e larme që mbante në shtëpi.

Megjithatë, në një rast iu krijue përshtypja se të kishe fat do thoshte të rendje gjithsaherë pas një gjëje që e lakmon shumë, por vështirë se e arrin atë.

Në një rast tjetër iu ngulit në mendje se të kishe fat do thoshte që të mirat binin vetëm prej qielli; fatlumi mund t'i gëzonte të mirat pa një grimë mundimi, madje me lehtësinë më të madhe dhe përherë do të çonte një jetë të gëzueshme.

Një tjetërherë i shkrepi në mendje se të kishe fat do thoshte të ishe njeriu më i pafat në botë, sepse, atëherë kur mendoje se po të trokiste fati në derë, ose edhe mund të buzëqeshte ai fat për do kohë, vinte si papritmas diçka e rëndë që ta përmbyste krejt jetën dhe bashkë me të e tërhiqte zvarrë krejt lumturinë e përkohshme që dukej se qe aq pranë.

Qyshdoqoftë, qe një fëmijë i lumtur pse u lind në një qytet ku kish pranë e pranë dy lumenj që i dukej se mbanin emra të çuditshëm, Drini i Zi dhe Drini i Bardhë dhe ku lahej me të njëjtën lehtësi në ujin e tyre. Megjithatë, kur lahej në ujin e Drinit të Zi, veçanërisht tek valët pranë urës, sikur kish njëfarë frike të pakuptueshme. Aty uji s'i dukej njësoj si uji tjetër përgjatë lumit, sa në verën e mbrame pat thënë si vetmevete se nuk do lahej më aty. E ndiente veten të lumtur, sepse kur t'arrinte pesëmbëdhjetë vjetët, ndoshta dhe më herët, do ta kalonte me not ujanën e Drinit të Madh, mu aty ku bashkoheshin Drini i Zi dhe Drini i Bardhë.

Dalngadalë nisi të kuptonte se të kishe fat do thoshte se punët të shkonin gjithnjë mbarë; këtë gjë e lidhte shpesh me diçka që kish të bënte qysh me ardhjen në jetë: edhe pse nuk u lind në Natën e Shëngjergjit, por në një natë të tillë që njerëzve u qe dukë e njësojtë me të.

Ajo natë që i solli fat, nisi t'i shfaqej shpesh si nata më e ndritshme e gjithë jetës, si një natë që kish qenë mbështjellë vetëm me yllza.

Kur i kaloi shtatë vjetët, tri herë rresht pati rastin ta kremtonte Natën e Shëngjergjit.

Mbasi kalonte Nata e Shëngjergjit dilte nëpër qytet të merrte vesh nëse një natë më parë u lind ndonjë fëmijë e të bëhej me fat edhe ai, por kurrë s'e mori vesh një gjë të tillë. Kur një herë i tha nanës së vet për atë gjë, ajo ia ndërmendi se duhej të kujdesej për natën që shënonte lindjen e tij njëlloj si për Natën e Shëngjergjit, mbasi nata kur u lind ai, njerëzve atypari u qe dukë e njëllojtë me të, sa kishin qenë ndërdyshtas nëse Nata e Shëngjergjit qe afrue aq shpejt, megjithëse duheshin edhe pesë muaj e njëmbëdhjetë ditë të vinte ajo natë.

Në një rast, për pak u mbyt në vijën e ujit që e ndante qytetin mespërmesi; atë ditë vija pati shumë ujë dhe as vetë s'e mori vesh mirë si shpëtoi.

Të katërtën herë nuk arriti ta kremtonte Natën e Shëngjergjit, sepse gjashtë muaj para se të vinte ajo e morën valët e Drinit të Zi.

Gjatë gjithë asaj jave para se ta thithnin valët e lumit, pati frikë prej ujit, një frikë të tillë që s'e kish pasë ndonjëherë. Por as e kish pasë në mendje ndonjëherë se uji mund ta përpinte.

Ndërsa, një ditë para se ta merrnin valët e ujanës së Drinit të Zi, tek kthehej prej shkolle dëgjoi si rrëshqitas dikënd të thoshte se edhe me e pasë fatin kundër njeriu s'mund të bënte kurgjë prej gjëje pasi çdo gjë qe e shkruar qysh më parë. Në mbrëmje e kapi gjumi herët dhe s'mundi ta pyeste babën e vet se ç'do të thoshte me e pasë fatin kundër; as të nesërmen në mëngjes, mu në ditën kur do t'i merrej fryma, s'mundi t'i ndërronte dy fjalë me të sepse Bardhi qe ngritë fort herët dhe kish shkue në punë.
 


2

Egzonit i kishin mbetë edhe shtatë ditë të mbushte njëmbëdhjetë vjet.

Jugera, motra e vet, qe një vit më e madhe se ai.

Ajo i kish thënë qysh në verë se bash atë ditë kur të vinte gazmendi i ditëlindjes së tij, me plot fëmijë të tjerë do rendnin bregut të ujanës. Shpejt e shpejt, mbasi të mbërrinin tek Ura e Përtejme, do luanin shpengueshëm mbi atë urë. Do luanin atje, madje, edhe sikur t'i zinte nata jashtë dhe t'i stërpikte frikshëm me terrin e saj. Edhe sikur t'u mjegullonte dhe rrudhte edhe dritën e syve. Tekembramja, të gjithë së bashku të lidhur dorë për dorë, do ngarendnin njëmbëdhjetë herë rresht përgjatë urës si të kallëzonin gëzueshëm se Egzoni po shënonte njëmbëdhjetë vjetët. Nëse do t'i zinte nata jashtë, dhe qenë të bindur se do t'i zinte se do t'i tërhiqte me tepri veçanërisht ajo e vonë e terrtë, do kënaqeshin më tepër pa pasë frikë se prindërit e tyre do bëheshin merak dhe nuk qe çudi që ata mund të vinin deri aty dhe mu në zemër të Urës së Përtejme do t'i qortonin me fjalët më të ashpra.

Një javë para se të mbytej, Egzoni i tha Jugerës se atë vit nuk donte të shënonte ditëlindjen.

Madje, si shpërfillshëm i tha se as i shkonte ndër mend ta bënte një gjë të tillë, e cila, më shumë do ta trazonte sesa ta gëzonte përnjëmend.

Me shumë këndellje i tha gjithashtu se i qe mbushë mendja top të priste të mbushte pesëmbëdhjetë vjetët. Mu atëherë do t'ish më i rritshëm dhe, mu n'atë ditë, do mundohej ta kalonte me not Drinin e Madh, çka do kënaqej ku s'shkonte më. Ai do shkonte atje, edhe nëse ngrija do ta kish mbulue vendin kahmos e kudo, madje, edhe nëse copa të akullit të lëviznin herë në ujë e herë përmbi të, por, edhe nëse bora të qe shtrue udhëve dhe ai të mos kish asnjë mundësi me u avitë pranë ujanës.

Jugera iu lut rëndshëm, thuajse gati-gati me të qarë, se ditëlindjen do ta shënonin patjetër, edhe sikur të mos donte ai. Ajo shtoi prap me lutje se gjithë fëmijët e tjerë atypari mezi e prisnin atë gjë n'atë çelje të stinës që pritej t'ish shumë e ftohtë, ku, me sa dukej, bora do ta mbulonte atë mjedis krejtekrejt, por, për fatin e tyre, gazmendi i ditëlindjes do bëhej më i ëmbël dhe ata do këndelleshin më tepër, do ta nisnin dimnin me diçka shumë të ngrohtë.

Me gjithë lutjet e Jugerës, madje edhe të Rronit, vëllait më të vogël, Egzoni nuk pranoi.

U përsëriti, madje me një lloj krenarie që s'e kish shfaqë ndonjëherë dhe as e kishin parë të shfaqej ashtusoj para tyre, se vetëm kur të mbushte të pesëmbëdhjetë vjetët do e shënonte ditëlindjen. U tha atyre se do t'ish shumë më i rritshëm, shumë më i hovshëm dhe do kish më shumë dritë në shpirt. Mu atëherë Drinin e Madh do ta kalonte me not prej bregut në breg, qetë-qetë dhe me gaz në shpirt, edhe sikur ujana të qe më e ftohtë se kurrnjëherë tjetër. Vetëm atëherë, kur sapo t'i mbushte pesëmbëdhjetë vjetët dhe mbasi ta kapërcente me not Drinin e Madh, kish se çfarë t'u tregonte shokëve. Plot këndellje do t'u thoshte atyre se e kish kalue Drinin e Madh më lehtë se vijën e ujit ku ata shpesh kishin luajtë me thupra, njëlloj si të bënin gara me kuaj.

Jugera iu drejtue rishtas me fjalë të tjera lutëse.

I tha për të kushedisatën herë se duhej ta shënonin ditëlindjen edhe për diçka tjetër, sepse asnjëri prej fëmijëve atypari nuk u lind në çelje të dimnit, prandaj ai muaj do t'u dukej i zbrazët, ku ditët do t'ishin të njëllojta dhe të vakta.

Egzoni ndërroi mendje krejt papritmas.

Për çudi, dy ditë para se të mbytej, i tha Jugerës, se do ta shënonte ditëlindjen.

Iu shkrep ta shënonte atë, sepse një natë më parë, pak kohë para se ta merrte gjumi, i qe afrue diçka në mendje sikur ta pickonte me shumë forcë e t'ia kujtonte se derisa të mbushte të pesëmbëdhjetë vjetët qe një kohë e largët. Pikërisht ajo gjë e frikoi se i duhej të kapërcente edhe tre vjet të tjera deri atëherë sa të mblidhej me shokët e shoqet e të shënonin së bashku ditëlindjen.

Dëgjoi Jugerën t'u thoshte fëmijëve të tjerë se dita e gëzueshme e Egzonit po afrohej dhe nuk qe aq e largët sa e kishin mendue një ditë më parë. Mu për këtë ata do shkonin deri tek Ura e Përtejme, do luanin sa të kënaqeshin dhe, të gjithë së bashku, të lidhur dorë për dorë, do ngarendnin njëmbëdhjetë herë rresht përgjatë urës si të kallëzonin se ai shënoi të njëmbëdhjetë vjetët.

Një ditë para se të mbytej, me plot përtesë i tha Jugerës se kish ndërrue mendje edhe një herë.

- Kaq shpejt ndërrove mendje? - e pyeti e çuditur Jugera.

- Po, - ia ktheu me një zë të plogësht.

Më pas krejt i qetë shtoi se kish dëshirë të shënonte ditëlindjen vetëm kur të mbushte pesëmbëdhjetë vjet dhe kurrsesi më përpara.

Mbas një heshtjeje të shkurtë, si të merrte pak frymë, i kallëzoi Jugerës me njëfarë frike se një natë më parë, si nëpër ëndërr dëgjoi një zog si të përhimtë tek këndonte se vitet kalonin shumë shpejt, se ajo kohë deri atëherë kalonte shpejt si me qenë tri ditë, në mos më shpejt. Mendja e tij e njomë dhe e shkrifët, e kish rrokë bukur mirë këngën e zogut, prandaj mu për atë ndërroi mendje që vetëm kur të mbushte pesëmbëdhjetë vjet do shënonte ditëlindjen dhe vetëm atë ditë do kapërcente me not Drinin e Madh, krejt i qetë dhe pa më të voglën frikë.

Në mëngjesin e ditës që do t'i sosej fryma, tha vetmevete se derisa të mbushte pesëmbëdhjetë vjet qe shumë larg.

Ndërkaq, po i dukej e largët edhe dita kur të shënonte njëmbëdhjetë vjetët dhe sikur ajo ditë qe e largët sa s'do mbërrinte kurrë.

Ajo ditë, për çudi, po shtyhej e shtyhej dhe nisi të lëndohej.

Seç e kaploi një dëshirë që ai gazmend t'ish n'atë të diel dhe jo në tjetër ditë. Madje t'ish mu në mesditë!

As e mendoi se po e dëshironte atë gjë për të zezën e vet!
 


3

Në ditët e para mbasi Egzoni qe mbytë u përmend nëpër qytet se fillimisht ai u qe dukë një fëmijë me shumë fat, por dhe mendonin se qe edhe një fëmijë fatsjellës. I mëshonin fort atij mendimi se, kur u lind ai, qe një natë që çuditërisht u la përshtypjen se qe e njëllojtë me Natën e Shëngjergjit. U qe mbushë mendja top se po të lindej fëmija n'atë kohë të lumnueshme, thuajse të ëndërrt, të mbarat do ta ndiqnin atë gjithsaherë, qoftë fëmijë apo dhe kur t'ish pak më i rritshëm, qoftë edhe dhjetë apo pesëdhjetë vjet më vonë, dhe për të qe e njëllojtë sikur t'ish verë apo dimën.

Çuditërisht, sikur e mbushnin veten me faj kur thoshin shpesh se mbase e keqja kish ardhë tek ai fëmijë, sepse ata vetë e kishin ngatërrue një natë të zakonshme me një natë jo të zakonshme, me atë natë që shfaqej vetëm një herë në vit.

Në Kafe-bar përkundruall shkollës, mësuesi Lul Fana i thoshte kolegut të vet, Shpat Qafmollës, se mbytja e Egzonit kishte një farë shpjegimi, që mund të kish ardhë si diçka krejt e parathënë; si e tillë ajo kishte vetue për shumë kohë para syve të tij, sa e kish tërheqë marramendshëm siç tërheq fëmijën një lojnë e bukur.

- Unë i lidh shumë gjëra edhe me emnin dhe mbiemnin, - vijoi ai.

Shpati po e shihte si me dyshim.

- Ja, për shembull, Egzoni, - foli prap Luli, - Egzon Drini.

Shpati po ia ngulte sytë gjithnjë e më tepër.

- Pra, Egzon Drini. E gzon Drini.

Shpati sikur u shpërgjum.

- Domethënë, e gzon Drini? - e pyeti Lulin shpejt e shpejt edhe si të shpëtonte nga diçka si e pakuptimtë që po i sillej nëpër mendje.

- Po, e gzon Drini. Në njëfarë mënyre sikur ka me e gzue Drini.

Luli mori frymë thellë.

- Ai fëmijë, sikur u lind ta gëzonte lumi Drin dhe krejtekrejt vetëm Drini i Zi, dhe kurrsesi s'pati fat ta shijonte jetën. Një lloj parandjenje e thellë dhe krejt e çuditshme. Diçka e rëndë që sikur vjen nga emni dhe mbiemni. Një rastësi e papëlqyeshme, e rëndë dhe njëkohësisht edhe shkatërruese.

Shpati mezi priti që Luli të mbaronte.

- Ndoshta, por vdekja e tij qe një rastësi.

Luli menjëherë u përpoq t'i mbushte mendjen se për ato që thoshte qe krejt i sigurtë, madje kish një siguri të tepërt.

- Jo krejt rastësi, por ai sikur e kish lypë vetë atë vdekje.

Shpati e pa se qe e kotë t'i kundërshonte.

Megjithatë, nisi të fliste si për t'i dhënë më tepër frymë asaj bisede.

- Them rastësisht, sepse ai shkoi tek Ura e Drinit të Zi së bashku me fëmijët e tjerë. Iu mbush mendja të kërcente prej ure dhe kërceu.

- S'qe e rastësishme, - foli Luli. - Egzonin sikur e tërhiqte vazhdimisht diçka e rëndë si pakuptimshëm.

Ndezi një cigare, po e ndjeu se nisi ta thithte kotsëkoti.

- Egzonin e tërhiqte uji i Drinit, - vazhdoi Luli, - sidomos uji i Drinit të Zi. Pothuajse njëlloj në të gjitha stinët. Kur s'kish mundësi të futej në ujë, në dimën apo në vjeshtën e ftohtë, ai dilte shpesh me shokët kah brigjet e lumit. Ndërsa shokët e tij luanin atypari, ai kënaqej tek shihte ujin që rridhte rrëmbyeshëm dhe shpesh hidhte gurëz sidomos mu aty ku dallgët qenë më të mëdha. Fëmijët më tregonin se Egzoni shpesh nuk luante me ta, por hidhte e hidhte gurëz në lumë.

Shpati e ndërpreu ndërkaq.

- Ti mendon se e kish shumë frikë ujin, sidomos ujin e Drinit të Zi?

- Aspak, - tha Luli. - E donte ujin tepër dhe ajo gjë i mori jetën. Ai luante me ujin, kënaqej me të dhe sidomos me dallgët e lumit. Dhe pikërisht uji e mashtroi keqas. Ditën kur kërceu prej ure, uji i qe dukë i ngrohtë sikur t'ish ditë vere.

E fiku cigaren si me një lloj inati.

- Qe një fëmijë jetëshkurtë, - vazhdoi të fliste.

- Shumë jetëshkurtë, - shtoi pas pak mbasi mori frymë thellë.

- I pafat, - foli Shpati, - dhe me një fund shumë të idhtë.

- Uji, uji, - ndërhyri Luli, - qe shumë ndëshkimtar për të.

Ndezi një cigare tjetër dhe vazhdoi të tymoste me një lloj padurimi t'i shkonte sa më shpejt deri në fund.

- Gjëja më e shtrenjtë për të i mori jetën.

Kësaj here foli me shumë përtesë.

Në Kafe-bar u duk Bardhi. Përshëndeti  dhe u ul pranë Lulit dhe Shpatit.

- Ftohtë? - e pyeti Luli.

- Shumë ftohtë, - ia ktheu ai.

Bardhi qe fort i verdhë në fytyrë.

- Një kafe? - e pyeti Shpati dhe po e shihte me vëmendje kah sytë.

Sytë i qenë rrudhë krejt dhe ngjanin fort të vockël si sytë e një fëmije.

Bardhi nuk foli, vetëm se tundi paksa kryet.

- E donte shumë ujin, - nisi të fliste ai.

Shihte herë njërin, herë tjetrin.

- E qortoja plot herë të mos e kishte mendjen vetëm tek uji i lumit Drin, por s'më dëgjonte. I qe ngulitë fort në mendje. Dhe fundi… ?!

- Ky qe fati i Egzonit, - foli Shpati.

- Mos i ndodhtë kujt! - ia ktheu Bardhi.

- Sikur e kërkoi vetë vdekjen, - ndërhyri Luli dhe e pa Bardhin me vëmendje.

Ndërkaq kamerieri solli kafenë.

Bardhi i ktheu nja dy a tri hulme, e lëshoi filxhanin në tavolinë dhe s'e preku më me dorë.

- Ndoshta, punët e Zotit, - foli ai ndërkaq.

- Jo vetëm punët e Zotit, - shtoi Luli, - por ai sikur e lypi vetë vdekjen e vet.

- Ndoshta, - foli prap Bardhi.

Nuk priti që dikush ta dëgjonte me vëmendje dhe as me interes të veçantë, por shtoi si i ngazëllyer:

- Zoti i ka rregullue do punë si me dorë.

- Zoti nuk prish, por vetëm ndreq, - shtoi Shpati. - Shumë gjëra kryhen me lejen e tij.

Bardhi e mbështeti kryet në të dy duart.

Të tre qëndruan gjatë aty pa ndërrue asnjë fjalë.

Kur Luli ua bëri me shenjë se duhej të ngriheshin, Bardhi u tha atyre se duhej t'i hiqnin lulet në bankën ku kish qëndrue Egzoni.

Por ato lulet s'i hoqën as të nesërmen.

Madje as për tri javë të tjera, derisa një ditë Bardhi i tha Lul Hanës t'i hiqnin, sepse do t'ish më mirë edhe për fëmijët; fëmijët tek shihnin ato lule do të kujtonin vazhdimisht mosjetesën e Egzonit, gjë që do t'i trembte vazhdimisht. Po të mos ishin ato lule aty, dalngadalë sikur do mësoheshin me mungesën e shokut të tyre të klasës, derisa më në fund do t'u shfaqej si një ëndërr a tek e fundit si një dritëz sado e largët.


Përzgjodhi dhe përgatiti:

Jeton KELMENDI



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:

Video

Qazim Menxhiqi: Niset trimi për kurbet


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora