Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Adem Zaplluzha: Atje tej maleve

| E diele, 24.11.2013, 04:20 PM |


Adem Zaplluzha

Tregime poetike nga libri i botuar “Fluturimet e korbave në netët pa hënë”

ATJE TEJ MALEVE

Atje tej turbullirës së ujit flenë mjegullat, ajo duhmë e vetëtimave që buron nga nëntoka ishte zgjuar. Këtu nuk luanin shah. Kjo lojë nuk i përngjante as lehjes e as mjaullimës, ishte diçka e pa definuar, as asht as mish.

Hingëllima kuajsh shtriheshin maleve. Lisat e ngarkuar nga pesha e dëborës çaheshin si me sëpatë. Ngrica dhe acari e bënin punën më së miri.

Topat vidhnin zjarr nga gojët e hekurta .Mbreti ishte strukur në lëkurën e ariut dhe e lëpinte frikën.

Këtu tmerri kishte përfunduar në aktin e parë. Nëpër qytete vraponin gjëmat. Kuja ishte përhapur në të katër anët e vendit dhe përzihej me tmerrin

Malet i shtrinë krahët për t’i përqafuar luftëtarët. Lisat krenar nuk e përjetuan tundimin e frikës. Sërish treguan vendosmërinë si sot, si çdoherë qëndruan vertikalisht pa u përkulur, tej e tej tokës i lëshuan rrënjët,  lastarët depërtuan përtej çdo thellësie, dhe u bënë rrënjë që nuk ka mundësi t’i shkul asnjë tufan.

Një nënë me një foshnje të vdekur kalonte andej trotuarit , në fytyrën e saj kishte diçka hyjnore, një oreol i bënte hije tmerrit.

Ajo i ruante  gjinjtë me të dy duart e saja të këputura nga një granatë. I ruante ato gji të bekuara, për ndonjë kërthi që e ka humbur ose potencialisht do ta humb nënën...

Një parandjenjë u zgjua në mua si uragani dhe më bindi se nënat kurrë nuk vdesin , nëse rastësisht vdesin, ato vijnë si engjëjt dhe i ushqyer foshnjat dhe tmerrin që kjo luftë e pabarabartë ua shtoi ...

Kështu tmerri nisi të zvarritej fushave dhe maleve. Gjethet u bënë shtroje për të plagosurit. Kurse nënat etshëm i lëpinin plagët e djemurisë që kishin marr në sy malet për t’i dalë Zot atdheut .

ËNDRRA

Nisja bisedës me pak fjalë, nuk të duhen grumbuj fjalësh, as të ikësh nga vetvetja nëse të humbin fjalët. Kudo mund të gjesh hijen  , po vrapove pas saj, por dije një gjë se kurrë nuk mund ta zësh hijen tënde.

Me mija njerëz janë shndërruar në hije, ec e përthekoje atë iluzion që zvarritet përpara teje dhe nuk thyhet në asnjë shkëmb.

Kur përbirohet nëpër plasat e çara të tokës pa shi.

Në këto pak fjalë, mos të të zë gjumi,nëse ngjan kjo ti e humb rrugën deri te ëndrra, kurse pa ëndrra nuk je më vetvetja e jote, ti më nuk je njeri, por një ëndërr një hije mashtrim.

Nuk je askush më. Nëse nuk je askush,kush mund të jesh? S’do të kesh as emër, kurse pa emër nuk është as letra e bardhë e bardhë, edhe ajo ka një zbrazëti, e cila mund të mbushet me fjalët e tua, me një kusht që ti mos të jesh askund, ashtu siç je sot pa emër dhe pa letërnjoftim.

Nëse të zë gjumi ti mos fli, nata është e gjatë, ajo i shtrinë këmbët përtej ëndrrës së lumit, përtej çdo parashikimi meteorologjik. Nëse thonë njerëzit se nesër do të bie shi,mos e merr kot ombrellën, dita do të jetë e kthjelltë, pa asnjë grusht re në qiell .

Fli guximi im , fli, gjumi t’i rritë flokët. Njerëzit janë kokëfortë, kryeneç,kurse ti duhet të jesh pak më i mençur,harroje kryeneçësinë, harroje kroin ku i lave sytë mbrëmë, harroje shtambën e thyer sepse po nuk i harrove këto dromca kujtimesh, nuk di ku mund të kërkosh ëndrrën e humbur.

Sivjet ende s’është pjekur stina. Dielli kaloi këndej, por nuk na ngrohi, nuk është dimër, kurse na mbyti acari.

Rrezet lëshohen pingul në tokë,e nuk mbërrijnë në sipërfaqen e mërdhirë. Diçka është duke i ndalur mes tokës dhe hapësirës, një dorë e panjohur po e lidh grykën e thesit.

Ne do t’i presim anijet në mol. Mbrëmë nuk u kthyen peshkatarët, lufta me dallgët e rrëmbyera nuk u ndalë ,peshqit ikin, pasi takohen me rrjetin, kurse peshkatarët nuk kanë ku të flenë , kurse  shtëpitë e  tyre janë të boshatisura.

Kështu është kur kërkohet e pamundura. Në rrjetën e shqyer, humbin të gjitha ëndrrat,mbesim lakuriq si lakuriqi i natës. Nuk shohim as hijen tonë që jemi duke e shkelur me qindra vite.

Ti fli gjumi im, fli nuk të ka mbetur shumë kohë për të mbërri deri te ëndrra, në të kundërtën e trazon mugullimin e gjelbërimit.

Çdo gjëje i vjen fundi, edhe ëndrrës tënde, si që çdo gjë që e ka kohën e vet, edhe lindja edhe pritja, edhe vdekja që rri në pritë për t’i ju vërsulur bishës kur të vij koha. Çdo gjë le të pret, por ti mos pritë. Shko deri te hija e jote, nuk është koha e ëndrrave...

SHKULËN FRIKËN

I zgjidha të gjitha nyjat e barit. Pastrova buzët e përlyera të pasqyrës, papandehur në atë kornizë magjike më zuri gjumi.

E mata thellësinë e detit dhe dola tej ujit pa i lagur këmbët. Kjo ishte e vetmja mënyrë, që të arrij deri te mishi im i kafshuar.

Mbrëmë kuptova se sa larg jam prej vetvetes. Sa larg qenka lumi i pasqyrës e sa afër muri ku rri varur fotografia e gjyshit tim.

Në korb nuk di se sa shekuj endet varfërisë së qiellit me një gjeth të fishkur dhe akoma nuk e gjen atë tokë të premtuar, fluturon e fluturon nëpër gjumin e mjegullave korbi im i vetmuar.

Pas kapërcimit të urës, lumi mbeti pas meje, mbetën edhe plepat edhe këpucët e mia. Një pelerinë valëvitej në ajrin e djersitur,andej dhe këndej urës. Në të dy anët e lumit, një urë e thyer, një rrugë e pakapërcyeshme. Ec e kalo. Ec e rri... e mos ndërmerr diçka që i ka hije vetëm njeriut!?

Po e prekëm me gisht kujtesën, duhet të ecim deri te burimi i atdheut, kurse atdheun po e kafshojnë mizat cece.

Ky kafshim nuk ka të ndalur. Më kafshon fjala, ajri, frymëmarrja. Më kafshojnë lisat. Si mund të eci deri te burimi i atdheut,kur të kafshojnë kështu kaq keq gjërat e padukshme?

Atë vit, ishte muaji i tret i vitit. Na ftuan te sheshi me një porosi, që t’i lëmë kapelat në shtëpi, t’i varim palltot pas derës dhe të dalim në shesh.

Në shesh se jo mahi, të gjithë ishim lakuriq, vetëm lëkura e jonë i mbante këto pak eshtra që na kanë mbetur në trup, për të na lidhur ne ose turpin tonë.

Dhe dolëm. Dikush qeshte, tjetri qante, por me një fjalë e mbushëm sheshin. Ua ofruam çakajve mishin tonë të pjekur , e kripëm trurin për meze, me disa lloje mëlmesa, pjata të kristalta dhe qeshja ironike çakajve që vuani nga uria për gjak.

Kur u ngopën djajtë e zinj rra nata, por nuk u ngopën, deshën edhe të na vrasin për së dyti, për së treti, ndoshta edhe për të dhjetën herë, ata kërkonin vetëm të vrasin, ditën, natën, diellin .

Donin ta vrasin edhe Zotin, nuk u ngopën duke e sharë por donin ta zhdukin edhe me disa lloje të thikave që kurrë nuk janë dukur në këto anë, donin por këto dashje i ndalën krakëllimat e korbave të natës

Deshën të na vrasin, por ngjau e kundërta. E shkulën frikën nga qenia e jonë, sa që e pështymë tokën nën çizmet e zeza, pështymë surratin e djajve të egër. Pështymë çdo gjë që na doli në rrugë, pështymë frikën... ishim qengja , u shndërruam në ujqër të tërbuar, kafshuam çdo gjë që pati guxim të del para nesh, kafshuam frikën në frikën tonë..