| E hene, 18.11.2013, 08:50 PM |
Mozaik vargjesh në partiturën poetike të Dashamir Malos
Nga Agron Shele
Vëllimi
poetik “Ndoshta” i autorit Dashamir Malo vjen si shrehje e frymës dhe dhe
ndjesisë poetike që prek kostelacionet më të larta të shpirtit, prek me brishtësinë
e fjalës dhe ejmotivet e jetës, për tokën, dhimbjen, vendlindjen e fshehur mes
majash mjegull dhe për të bukurën. Kjo lloj poezie e ardhur si sublimitet i një
shpirti estetik dhe shpërthys dallgëzon njëlloj si valët e Jonit dhe shfryn
shkulme brengash, mall të patreguar për atë që shkon dhe përvuan eremine
vedlindje, flakë pasionesh e dëshirash, si dhe rikthehet e mbetet tek e
thjeshta përditshmëri jetë. Leximi i këtij vëllimi poetik përpin me një frymë,
të shëtit nëpër mistizmet dhe gjurmët kohë e paskohë, të zbret tek agu i ditëve
rilindje dhe të çon përtej muzash perëndime.Që në fillim ndeshemi me gjetjet
dhe stilistikën e veçantë, stilistikë që produkton vetëm një penë elitare, për
të humbur mes ngjyrimesh dhe muzikaliteti fjalësh, të cilat tingëllojnë pareshtur
si një fëshfërimë e largët. Fjalë pas fjale e varg pas vargu kupton ndjesinë dhe
boshtin poetik që përshkron vëllimin, kupton thjeshtësinë e ngritur në madhështi,
kupton magjinë që prek me nota fjalësh kupton hapësirat dhe përmasën e vargjeve.Vargjet
e lira si vetë liria e pafund e shpirtit që ka tjerrë fijet mendime rrjedhin e
rrjedhin diku zhurmshëm si shirat e rrëmbyera të vjeshtës, diku qetësisht si
krojet e ftohtra pikërim, diku ëmbël si kënga e zogut harbim, diku egër si
piskama e trimit kushtrim, diku dhimbshëm si dashuria e parë harrim. “Ndoshta” jep
kuptimësinë e parë të një dualizmi të përbrendshëm, i cili shtjellon pas
kuintave mëdyshjen dhe diskutimin rreth gjithçkaje, por thellë thellë zhyt në hamendsione
dhe devijëzon tedencat dhe abstraksionin e profarmës poetike dhe filozofike.Në mënyrë
krejt intuitive përmbyllja e vargjeve mbjell shpresë, ngre kolritë ylberistikë mbi
harqe shpirtrash të trishtuar, risjell magjitë e netëve prushëzuar, rizgjon
sirenat e fjetura buzë mbrëmjesh dhe çel mijërë kurora trëndafilash. Shtjellimi
poetik qysh në fillim formëson idetë bazë dhe të qëndrueshmëe se larmia
krijuese qëndërzon në tabanin dhe rrënjët e të parëve,tek epika dhe tragjikja e
tyre, tek toka, gurët dhe murnajat gri që u qepen kodrinave dhe flenë poshtë këmbëve
të maleve:
“toka ime
është atje
toka ime
e mbuluar me vetmi tragjike
toka ime
tokë e
gurë bashkë “
dhe për të
lakonizuar përmbylljen sa epike por dhe kaq shpresuese, hark kohor që ndan me
shkuj por sintetizimi dhe paraqitja grafike jete vetëm brenda dy vargjesh:
“pas
etheve të etjes (e përvuajtur , e plagosur dhe e etur në shekuj)
dhe të pritjes
“( shprësës tek e nesërmja, besimi tek e ardhmja )
Në po këtë
bosht poetik lëvrohet edhe poezia Kangjele (Këngë), e cila zbret nga mitizmet më
të thella të legjendave dhe ringre burrat e maskruar tinëzisht për të nisur këngët
e vjetra ilirishte dhe për të vërtitur fustanellat e bardha burrërishte.
Kanë mbetur
në Shën Thanas
me gurë gri
ca varre
me lavdi
mbuluar
qarkuar
me qarre
dhe për të
vazhduar më pas:
“pas shumë
mote shkuar
u ngritën
nga varri
prapë ushtoi
kënga
ja atje
tek qarri
isua e përzishme
nisur nga
dodona
ardhur
kaq e gjallë
gjer në ditët
tona “
Toponime
të tilla si Kangjele, Sheshkalor, Gjon Zi, Gjok Maç, Triviza etj etj shprehin më
së miri trasmetimin e ruajtjes së emërtimeve të brezave dhe ruajtjen me fanatizëm
të kulturës së lashtë , të cilët mitikisht janë ngritur nga varret dhe kanë bërë
historinë tonë shqiptare.
Shtrishmëria
e hapësirës poetike nuk mund të mos kapërcejë dhe të mbetet tek nëna, ku njëlloj
si dhimbja eseniane autori e ngre në kult dhe vendos paralelizma me bukurinë dhe
tejpashmërinë më mahnitëse sikurse është lulja:
“Fillikat
nëna ime atje në Përmet
gjithë ditën
kuvendon me lulet
në ballkon
kur shkoj
lulet më flasin
me gjuhën e nënës
nëna më flet
me gjuhën e luleve”
Le të hyjmë
më në brendi dhe të ndeshemi me elementët sinjikativë, me ndjesitë dhe
ornamentet e shpirtit me brengën e poetit dhe pasionin me dlirësinë dhe beftësinë,
me gjetjet dhe ravijëzimin e vargjeve, me trishtimin pikëzim vjeshte dhe lirikën
përtej blusë së nimfave joniane:
“e di
ti do të vish
pranë Jonit
kaltëruar
me
Diellin në sy
me Botën
në duar”
ose
“Më josh
stina jote
stina
jote
që i ka të
katër stinët
brenda”
Vargje
domethënës, shprehës, përthyes, me shumë botë dhe ngjyrime dhe figuracion të dhënë
në kontraste katër dimesionalë, si vetë katër stinët me akullin dhe zjarrin, me
farfurimën lule dhe bulëzimin e trshtshëm.
Poezia e Dashamir Malos është një poezi e konsoliduar, ai tashmë vjen me vëllimin e katërt poetik dhe me përkthime të poetëve të njohur, ai vjen si mbrujtje e një plejade të re poetësh dhe uragan mendimi bashkohor dhe si i tillë ai përqas dhe pëcjell universalitetin e poetit modern sot!