Poezi nga Dumitru Ichim

Poezi rumune të shqipëruara nga Baki Ymeri

DUMITRU ICHIM

(Kitchener, Ontario, Canada)

 

GLOBALIZIM

(Globalizare)

 

Përmbi varr kanë ngritur një kishë

përmbi kishë kanë ngritur një sinagogë

përmbisinagogë kanë ngritur një xhami

përmbi xhami kanë ndërtuar një spital

përmbi spital kanë ndrequr një mur

përmbi murë kanë ndërtuar një rrugë.

Pastaj kështjella i bëri murit kartiere:

kartierin e krishterë, atë hebraik dhe atë mysliman

kartierin e gjuhëve klasike atë latin dhe atë grek

kartierin e kombeve, atë armen, rumun, shqiptar etj.

Epidemia e mureve vazhdon

dhe krejt popullatën e globit e kaploi panika

duke u shpërndarë lajmi

se faktikisht varri ishte i zbrazët

 

NGJYRË

(Culoare)

 

Universi është një ngjyrë

Njësoj si molla e gjembi.

 

Koha është përsëri ngjyrë

Njësoj si malli dhe frika.

 

Po shkoj drejt burimit

Me të gjitha ngjyrat e mia –

Murmurimtare në gurgullimë të fjalës

Nga bardhësia drejt zjarrit.

 

Më është bardhësia ngjyrë,

apo frikë nga vdekja?

 

KOHË BINJAKE

(Timp geamân)

 

Në vatrën e çdo bërthame

Pulson në flakërime të bardha

Erëtima e Blirit të parë.

 

Kurse ylli lundron luginave të qiellit

Dhe tani përmbi ujëra

Vezullon syri i peshkut.

 

Grunaja të zjarrta dhe shkëndijat e natës

Janë gadi të më lindin,

Por nuk ma binjakësojnë orën

E dritës

Së posazgjuar në kokrrën e mustardës.

 

KOHË E BARDHË

(Timp alb)

 

Drita s’është dritë

Por vetëm një gjuhë e harruar.

 

Kur nata ësht’ mbi gjëra

Dhe don të hyjë në mua

Ia lë ato që s’janë

Duke e zhvendosur

Nga hapsira e zezë,

Porsi në shah.

Një mugull në kohën e bardhë.

 

Drita s’është dritë

Por vetëm një e folme e harruar

Dalëngadalë

Duke të ftuar për të qenë.

 

DRURI I DIELLIT

(Copacul de soare)

 

Mbi degët

E drurit të diellit

Nata e mbaron fillimin

Frika – sprovim i sekondës së parë.

 

Druri i vuajtjes!

Vetëm një herë pat lulëzuar

Gjaku

Uji

Drita

Dhe prej atëherë na e le

Erëtimën e kaltërt

Drejt Valëve Tjera

Dhe shijet e njelmët

Të lotit dhe zjarrit.

 

NGA MBISHKRIMET E GRURIT

(Din inscripţiile grâului)

 

Dheu –

Fillimi i gjumit të vogël.

Qielli –

Fillimi i gjumit të madh.

Dielli –

Fillimi i gjumit të vogël.

 

Kalliri –

Fillimi i Gjumit të Madh,

Që zemrën e këputi

Në Darkën e Fshehtë

Duke e përpjestuar

Barazisht në çdo kokër

Nga Mbishkrimet e Grurit.

 

FAJTOR PËR FLATRA

(Vinovat pentru aripi)

 

Lulëkuqja

E qorton fluturën:

Ndali petalet!

Mos luaj për tepër

Me tundimin e fluturimit

Përgjatë çastit

Duke lulëzuar degët, apo qetësinë.

Ka mundësi të të shkundin.

Edhe unë si ti kam qenë,

Por gabimisht e pata prekur

Dritën

Me majën e flatrës.

 

RRUGËS PËR NË EGJYPT

(În drum spre Eghipet)

 

Si kotej rrugës për në Egjypt

thuajse i goditur nga qielli

Plaku Jozef nxjerrte një klithje:

“Marie, kurora...

Kurora e magjive, e Perandorit

që ia pat prurë në kutinë e gomarit

e skulptuar si sipet

nga nxitimi i madh e harrova!”

 

Maria nuk përgjigjej.

Kundronte largësinë e largët...

Si një lot i kulluar –

rrjedhte nga sytë e saj të qartë

dhembja e mendimit të pashprehur.

E shtrëngonte në krahë Krishtin

dhe e puthte në ballë

pikërisht në vendin ku do ta mbajë

kurorën e Tij prej gjembash.

 

FËMIJA DREMIT

(Copilul doarme)

 

Në shpirt qershia

Filloi të lulëzojë

 

Drita dhe ajo –

Frymëmarrje me frymëmarrje –

Që e lulëzojnë gjumin

 

Vetëm herë pas here

Flladit

Një flutur

 

Fëmija buzëqesh në gjumë

Herë pas here…

Thuajse tenton ta zgjojë dritën.

 

FIAT LUKS

 

Si mund të ketë qenë drita

përpara diellit

përpara hënës

përpara zjarrit të lindur?

Prej nga shkëndija

prej valësh duke mos qenë

që mund të jetë e mundur?

Pa flatra

si rrotullohej flatrimi i zalisur?

Me kend të ketë qenë

prej një qenjeje vallë

përmallimi i parë?

 

“Së pari ishte nata

Mbyll sytë! Të përsërisim sërish”

më premtove atëherë.

Dhe nga njëri tjetri thithëm me rradhë

dritë nga drita.

Nuk ishte diell

dhe as hënë asokohe

as zjarr i lindur më parë.

 

Ma merr mendja se drita u lind

nga puthja jonë e pare.