Drita Lushi: Zemër Nëne

DRITA LUSHI

AH SIKUR…!

- Zemër Nëne-

Skicëesé

Afër meje qëndronte me sytë s’di se ku, një nënë me të zeza,e mpakur nga rrobat që e mbulonin, si një natë pa yje.

Por s’ishte vetëm veshja; E ndjeva që shpirti i saj qé po aq i trishtuar.

Ajo priste në heshtje, e vetme, kokëulur, vështrim përhumbur rradhën e gjatë, aty ku pensionistët marrin ato pak pará,sintezë e një jete me punë, halle e sakrifica.

Prisja dhe unë të merrja pensionin e sime mëje.

Ishte shumë zhurmë, e veshi më kapte copëza fjalësh e bisedash në atë rradhë ku të gjithë prisnin të merrnin, kush pensionin e vet, kush të prindit, apo të afërmit të tyre.

Nuk di pse, asgjë tjetër s’më mbeti në mendje veç portretit të asaj gruaje, që dukej e përhumbur në botën e saj.

I kishin vrarë djalin,” të vetmin, të dashurin, të mirin” - kështu më tha kur i vura dorën në sup dhe e pyeta”si je?”

U përpoqa ta shoh në sy pas këtyre fjalëve, por ajo mbante vështrimin  ulur, a thua se në tokë, gjente ngushëllim.

Ne atë tokë, ku gjaku i birit të saj kish rënë dhe ish’ larë, kish rënë dhe ish’ tharë, kish rënë dhe asnjë s’qe kujtuar se qé gjak, kish rënë dhe ish’ harruar nga të tjerët, por jo nga ajo!

Jo nga ajo!

As nga nënat e tjera, që tani s’i kam para syve, por e di që janë shumë.Si mund të harroet, gjaku i birit?

Eshtë e drejtë të vritesh ose të vrasësh,për një fjalë goje, për një kufi, për xhelozi e për shkaqe të tjera banale?!

Kaq gjaknxehtë, të papërmbajtshëm, të rrëmbyer, të “etur” për gjak janë shqiptarët?

Të gjitha mosmarrëveshjet  duhet të zgjidhen me plumb?

Është harruar vallë, fjala, qetësia, vetëpërmbajtja, komunikimi, zemërgjerësia, e njerëzillëku?

Nese vret një njeri, mendo sa zemra nënash, fëmijësh, bashkëshortësh, të afërmish lëndon, plagos dhe vret për së dyti!

Sa lotë dhimbjeje bien në këtë tokë ku shkel ti dhe unë, ai dhe ajo?

Është kjo nënë, lotët e trishtimi i saj, por nesër mund të jetë nëna jote, motra apo bashkëshortja jote.

E pas këtyre vrasjeve,”rrugëdalja” e vetme ku përfundojnë familjarët është një humnerë, ku shpirti humbet, thahet e tjetërsohet.

Një fenomen, që s’mbaron në këtë fjalë, por vazhdon më tej e né themi nën, ose me zë: Krim.

Po.Krim i pagjykuar dhe i padënuar.

Edhe kur dënohet,s’mund të të kthejë të dashurin që ndërron jetë.

Rruga e vetme është parandalimi!

Nëse do ta shikonim e trajtonim si sëmundje, ku më lehtë është të parandalosh sesa të mjekosh, kështu duhet vepruar me krimin e vrasjet:

Të parandalohen është më lehtë se të dënohen.

Çdo  vrasje shkakton mllef e urrejtje jo tek një, por tek një sërë personash, familjarësh e grup njerëzish.

Nje jetë e marrë, njëqind zemra të copëtuara, njëmijë të trishtuara, e një shoqëri që hesht, që s’bëzan, është si t’i miratojë këto vrasje.

Nuk di, deri ku do shkonte zëri, nëse do thërrismin të gjithë njëherësh, si një kor proteste, si një iso bashkimi, si një simfoni me nota të larta ku të këndohej :NDAL!

Nëse të gjithë nga pak, do flisnim e do të edukonim fëmijën, vëllain , motrën të afërmin apo mikun me qetësi e vetëpërmbajtje ndoshta s’do kish kaq nëna shamizeza.

Këtë mund ta bëjë kushdo dhe në çdo çast,në çdo bisedë, në çdo takim miqësor.

Fjalët s’janë me pará, andaj një këshillim, një mendim pozitiv ,një veprim human, ndoshta s’do ndryshonte realitetin, por do ish’ si një gur sado i vogël, në themelet për një shoqëri të qetë e të paqtë.

Une ia them vetes këto fjalë së pari;

Thuaja dhe ti vetes!

Mjafton të jesh vetë nënë apo prind, mjafton pak vëmendje për të parë përtej hapit tonë, pak sensibilizim , për të mos ndodhur kështu…jo kështu!

***

Kridhem ndër këto mendime, që mi zgjon silueta e kësaj nëne veshje zezë, e vështrimpikëlluar.

Nëna,merr pensionin, i lë disa monedha arkëtares dhe pa ngritur vështrimin, sikur të kishte frikë të shihte rreth e qark, mori rrugën drejt daljes.

Nuk munda të duroj.

Dola me shpejtësi tek dera, i hodha dorën përsëri në supet e kërrusur dyfish nga dhimbja, i mora kokën në kraharorin tim, dhe i putha flokët.

Mu duk se trupi i saj i ngrirë, shkriu për një çast;

Mendova dhe besova se u ndie më mirë, paçka se ish’ vetëm një moment. U ndjeva dhe unë mire, nga ai lot në cep të syve të saj.

Te paktën loton…edhe kjo vlente në këtë moment.

Fola thuajse si me vete:

“Ah, sikur të kish sa më pak nëna zemërthyera!”

“Ah sikur…!”- përsërita me zë, teksa nëna e mpakur u shkëput nga unë dhe vazhdoi me vështrimin ulur, të ndjekë hapat e saj të vegjël…drejt vetmisë dhe dhimbjes.

Drita Lushi

Qershor 2013, Shqipëri.