Poezi të zgjedhura nga Vullnet Mato

POEZI TË ZGJEDHURA

 

Vullnet Mato

 

 

DON ZHUANI I FAMSHSHËM

 

Doni francez i quajtur maniak femrash,

ishte gjithashtu dhe një burrë i zgjuar.

Me shkathtësinë e vet si magjistar zemrash,

arriti të bëhet në botë njeri i shquar.

 

Kishte sy magjik që i robëronte gratë,

sapo u afrohej me shikimin e parë.

Pastaj ato prapa i shkonin përnatë,

sikur shndërroheshin qingja manarë.

 

Arriti të bëjë kope të madhe me femra,

ndryshe nga haremet me fustanebardha,

ku sulltani mbante tufa skllave pa zemra,

për të fjetur me to, kur u vinte radha.

 

Kurse Doni i linte të lira francezet zonja,

pa dashur të bëhej si gjeli në kotec pule,

sepse i lidhte me fije ndjenjash të holla,

pasi u dhuronte puthjet me tufa lule.

 

Thonë se një baroneshë plakë e shëmtuar,

shkeli edukatën, amorin e famshëm shau,

duke zbrazur mllefin:“Njeri i degjeneruar,

që vrapon pas fustaneve, si qen gjahu!”

 

Don Zhuani ia ktheu ëmbël duke qeshur:

“Po të ishe bukuroshe, ti do flisje bukur,

dhe do më ndiqje marrëzisht, duke rendur,

derisa të zhvatje prej meje një të puthur;

 

Mua s’më krijoi natyra për tituj emrash,

as për bankier, të kyç kasaforta të mëdha,

por së pari burrë, të hap brava femrash,

si mashkull i aftë për marrëdhënie me gra...

 

 

LULEKAMBANAT  E MUZGUT

 

Kur perëndimi i ditës

arriti në çastet e rënies,

ranë kambanat e qiellit

me tone të drithëruar.

Atëherë përkulën kryet

në ritualin e mbrëmjes,

dhe lulekambanat e muzgut,

me nderim të trishtuar.

 

Cili arkitekt projektoi

formën e tyre kambanore?

Cili piktor përzgjodhi

ngjyrën blu - violet?

Cili metalurg shkriu

bronzin e cipës lulore,

të këndojnë zogjtë

halelujën e muzgut të qetë?...

 

Ndoshta të tre krijuesit

gjurmët i kishin në qiell,

apo ndoshta njëri

bëri të tria përsosmëritë,

për t’ua vënë përpara

gjithë muzgjeve dhe syve,

këto krijime natyre

mbi të tëra mrekullitë.

 

Janë çastet më solemne

që përsëriten dimër-verë,

kur horizontet bëjnë

nderimin e ditës që vdes,

lulekambanat e përcjellin

për të fundit herë,

për të pritur sërish

ditën e lindur çdo mëngjes.

 

Oh, në muzgun tim

nuk dua të jehojnë minaret,

as të bien kambanat

deri tutje nëpër kisha,

por vetëm këto lulekambana

të çelin dritaret,

të shkoj nga kjo botë i lumturuar,

ashtu siç nuk isha!...

 

 

PRANË TEJE SIKUR S’KAM  IKUR

 

Iku dhe ky vit, moj e shtrenjta ime,

tashmë pak vite më kanë mbetur!...

Ndërsa ti ende më përndez flakërime,

me flakën që shkrepin sytë në vetull.

 

Ndjej ngushëllim që do të lë pas,

zjarrin tonë ta mbash të pashuar,

të ketë vatra ngrohtësinë e mamasë,

për zemrat që kemi lënë trashëguar.

 

Ikja, si ardhja, është e natyrshme,

me ligjin absolut në dy skajet jetike.

Prita entuziast ngjitjen e dobishme,

tani pres gjakftohtë zbritjen e ikjes.

 

E di, se për mua do të marrë malli,

këtë pa ma shprehur e kam ndjerë,

kur nga brengat me dhimbje halli,

gjeje shërim tek shpiti im përherë.

 

Shpesh më drithëron përfytyrimin,

fundjeta ime, kur do mbetesh vetëm,

në çastet e rënduara prej trishtimit,

do duash të më kesh pranë patjetër.

 

Mos u mundo larg të më kërkosh,

në buzët e tua fryma më ka mbetur.

Sa të mbyllësh sytë, të ëndërrosh,

do më kesh pranë, duke qeshur.

 

Në deje, ku kohën të pulson gjaku,

do kesh vlagën e ndjenjave të mia,

se të kam ngrohur me zjarr oxhaku,

nga flokët e zinj, deri në thinja.

 

Po t’u afruan në gjoks akuj dimri,

do të ndjesh avullin e gjoksit tim.

Afshi korrikut po të djersiti gjirin,

kam lënë hijen time për freskim.

 

Nëse në shtrat gjumi do të vonojë,

me dorën dridhur mos prek veten,

nga të tëra netët e jetës që shkoi,

thirr kujtimet e mia që nuk treten.

 

Dhe sa të kesh dritën e syve pa fikur

ke shpirtin tim pranë, sikur s’kam ikur...

 

 

ÇAST I PAHARRUAR ME NËNËN

 

O zot, si nuk e harroj dot atë çast me nënën,

kur shtypja në makinë shkronjat me radhë.

Ajo ulur pranë tryezës, ndiqte me sy gërmën,

që linte trokitja e tastierës në letrën e bardhë!

 

Ç’i ke gjithë ato fjalë që shkruan, more bir?...

Fjalë për botën dhe për veten time, moj nënë!

Nëna psherëtiu me kryet mbështetur te supi im

dhe troku i gërmave sytë në dremitje ia kish vënë.

 

Kur mbarova me makinën, nëna u zgjua befas,

fërkoi sytë që i qenë mbyllur krejt pa kuptuar

dhe sikur po kërkonte ndjesë, më pyeti lehtas:

Mbarove, o bir, fjalët që kishe për të shkruar?

 

Kam lënë vetëm një fjalë, moj e shtrenjta ime!

Ç’është ajo fjalë që s’e shkrove, nxitoi të pyesë?

Fjalën e parë që të belbëzova ty, kur më linde,

kam lënë ta shkruaj dhe të fundit, para se të vdes...

 

Ajo më puthi dhe në gjoks më fërkoi zemrën:

Ti s’ke për të vdekur derisa të jem unë gjallë!...

O, zot si nuk e harroj dot atë çast me nënën,

por sa herë shkruaj, e kujtoj me më tepër mall!...

 

 

NATA E VERBËR E TRADHTISË

 

Ku vallë të zuri mbrëmja sonte,

në cilin shtrat pushon kurmi yt?

Këtë natë të verbër, kur tradhtove,

në ç’sy të tjerë i ke ngulur sytë?...

 

Në cilin dyshek ke shtrirë këmbët,

të shfrysh kësisoj zemërimin e vjetër?

Kujt i zbraz në gjoks frymën e ëmbël,

dhe ngroh gjoksin tënd me frymë tjetër?

 

Ç’tinguj zemre të dëfrejnë shpirtin,

të mbetesh gjatë gjithë natës zgjuar,

kur meloditë e zemrës që të tërhiqnin,

ke flakur tej si kitarën e ç’akorduar?

 

Pse psherëtive pranë jastëkut ngjitur

dhe befas puthjet të thartuan shijen,

trupi i përndezur t’u akullua papritur,

dhe vështrove dritaren sikur të thirrën yjet?

 

Pastaj pendimi, pse aq fort të tronditi,

sa shpirtin e ndjeve të dërmuar në shtrat?

Nga të gjitha kujtimet, ty kush të goditi,

që i shkave epshit nga duart nëpër natë?...

 

Këtë dua ta di, o shpirt i zhyer në mëkat!...

 

 

DRUHEM PREJ TEJE…

 

Ti vërtitesh si flutura

rreth një llambe nate.

Të vërej me siklet,

po s’të përgjigjem dot.

Druhem mos krahët

me brishtësi delikate,

nga afrimi i tepërt,

mund t’i djegësh kot.

 

Megjithëse je lastar

me kërcellin e njomë,

dëshiron me ngulm

ngrohtësi prej meje,

druhem mos ndoshta

gjethet t’i përcëllon,

flakërimi i oxhakut

me kërcunj qeresteje.

 

Ti nxiton natyrshëm,

prej moshës rinore,

të marrësh gjithçka

në kohë të shkurtër.

Por jo në të gjitha

shkurtimet kohore,

shpëton nga qarku

elektrik ku je futur...

 

Kam dhe frikën time,

deri në llahtarë,

se ajo bukuri që ke,

ndoshta fuqinë s’ia di,

më godet trurin,

bëhem lolo i marrë,

të më tallin përqark

me ha,ha,ha, e hi,hi,hi...

 

Ky shkak më bën

të qëndroj sa më larg,

të shmangem shpesh

nga magnetizimet e tua.

Të mbetemi thjesht

dy zëra në distancë,

jo se freskinë tënde

përçmoj e nuk e dua.

 

Ndaj të çoj me erën

përgëzimet në lagësi,

pa më ardhur pranë

lulëzimi yt i erëmuar.

Përfytyroj aromën

që përhapin lulet si ti

dhe kujtoj me vuajtje

pranverën e shkuar...

 

Ky nuk është fat,

por thjesht trishtim.

Oh, mos qoftë asnjeri

në këtë hallin tim!...

 

 

RRUGICA ME PORTA PULLAZI

 

Eh, si m’u shkund sot zemra në gjoks,

kur kalova te rrugica me porta pullazi,

ku para shumë vitesh, të kohës paradoks,

prisja të dilte zogëza natën nga kafazi!...

 

Lagjia e heshtur bënte gjumin e lashtë,

teksa djalëria ime përgjonte me sytë xixa,

mos ndonjë qen, a pijanec i mbetur jashtë,

trembte zogëzën të dilte tinëz te rrugica...

 

Kur çelte derën lehtas ajo pendëshkruar,

Hëna dhe yjet në qiell shuheshin tufa-tufa.

Filloja të ndizja me gishtërinj të përvëluar,

gjoksin e saj me dy kërpudha eshke të buta.

 

Pastaj të përpirë nga zjarri i flakëruar,

dyndeshim në këmbë me nxitim e ngutje...

O perëndi, ç’ishte ai kafshërim i tërbuar,

sikur muri i portës duhej shtyrë më tutje?!...

 

Eh, sa fort ma shkundi zemrën në gjoks,

kujtimi i asaj zogëze me kërpudha marazi!...

Kur kalova padashur, krejt rastësisht sot,

te ajo rrugicë e ngushtë me porta pullazi...

 

 

MOTRA MES LULEVE

(Kushtuar Vjollcës sonë)

 

Kishim një motër me emrin e lules manushaqe.

Gjashtë vëllezër, asaj vjollce të vetme i merrnin erë.

Shpirti i saj ka muaj që fle pranë Dajtit në një faqe.

pa çelur petale si atëherë, kur i trokisnim në derë.

 

Shpirtin, çuditërisht, ia kanë rrethuar gjashtë ullinj,

sikur aty jemi ne të gjashtë vëllezërit e saj përkulur,

me gjithë degët dhe gjethet e shpirtrave në vajtim,

për të mos e lënë vetëm atë shpirtin e saj të bukur.

 

Ajo zgjodhi vetë kodrën bleroshe, pranë Surelit,

ta kishte Tiranën përballë vetes në mbarim jete,

muzgjeve dhe mëngjeseve, qytetit ku la njerëzit,

t’i dërgonte me reflekset e diellit përshëndetje.

 

Kur shkuam pas muajsh te varri mes gurishteve,

kishin mbirë tufa vjollcash me erëmim të paparë.

Nga mahnitja na u përndritën fytyrat të gjithëve.

Shpirti i saj nëpër qindra vjollca ishte shpërndarë...

 

Ajo vazhdon të flejë e qetë, nën lulet e asaj kodre,

mes ullinjve-vëllezër që presin heshtur përjetësisht,

të zgjuhet përsëri buzagazi i saj i ëmbël prej motre,

si në kohët kur mblidheshim të shtatë vëllezërisht...

 

 

TRUMA ME ZOGJ

 

Brenda meje ligjëron

një trumë me zogj,

dhe rreh krahët pa pushim.

Ata më këndojnë

çdo stinë në gjoks,

përmbi degët e gjelbra

të shpirtit tim.

 

Është vetë pranvera

e lulëzimit njerëzor,

të qeshurat dhe puthjet

e zjarrta të stinës.

Janë buzët manushaqe

mbi gjirin amësor,

që thithin kulloshtrën

e yllit të Afërditës.

 

Brenda meje

një trumë me qyqe,

drithërojnë zërat

me klithmat e vajtimit.

Janë dhimbjet fatkeqe

të gjithë miqve,

që më shkundin gjethet

e thara të shpirtit.

 

Ndodh brenda meje

truma e madhe me zogj,

shpesh këndon aq fort,

sa më buçasin veshët,

po kur jehona cicërimave

zërat e qyqeve mbulon,

atëherë bëhem foleja

ku zogjtë ngrohin vezët...

 

 

SERVISI I RIPARIMIT TË SHPIRTIT

 

Serviset për pajisjet

shtëpiake dhe të dorës,

në çdo vendbanim

tani janë shtuar.

Siç riparoheshin dikur

mekanizmat e orës,

rivihet në punë celulari

me kod të ç’akoduar.

 

Problem ka mbetur

vetëm dëmtimi i shpirtit,

mekanizmat delikate

të ndjenjave në ngecje.

Këtu unë mendova,

se mund të çel servisin,

si specialist i sprovuar

për të tilla defekte.

 

Shpirti nuk ka aksesorë

që mund të ndërrohen,

apo të blihet diku

një shpirt tjetër fringo i ri,

por funksionet e tij

mund të meremetohen,

duke riparuar detalet,

deri në përsosmëri.

 

Jeni grua, burrë,

apo vajzë me shqetësime,

të cilat nuk i shëron dot

kurrsesi ndonjë mjek?

Unë kam mjetet e mia

për të tilla riparime,

nëse më besoni thellësitë,

ku shpirti u ngec...

 

Kam disa kaçavida

të posaçme frymore,

që i zbërthejnë shpirtit

burmat më të imta,

për të pastruar ndryshqet

nga igrasia kohore,

dëshpërimet, brengat,

trishtimet të gjitha.

 

Dhe ju do ndjeni

në kohë mëse të shpejtë,

se shpirti u është riparuar

gjer në mrekullim,

si në dashuri, në punë,

apo në gjumin e qetë,

pas remontit me metaforat

magjike të servisit tim.

 

Engjëlli dhe djalli

kanë mbetur tejet të kënaqur,

pasi u riktheva shpirtin fillestar

që kishin pasur...

 

 

FOLA ME BARIN E GJELBËR

 

Teksa isha shtrirë

mbi qilimin si kadife e butë,

më foli bari i gjelbër

që fëshfërinte i qetë nën ahishte:

Dëgjo, o njeri i shkujdesur

që më shkel rëndë me këpucë,

pëshpëriti, me kërcellin e hollë

të gjuhës së tij barishte:

 

Unë jam gjelbërimi i parë

që dola mbi koren e lashtë të tokës,

dhe shtrova zahire të ushqeja

kafshët e para të kopeve.

Unë u priva gjithë pemëve

të zgjatin shtatin në qiellin e botës,

të lidhnin kokrra për njerëzit

dhe shpendët e foleve.

 

Jam krijesa më e imët që i jap

blerimin malit dhe fushës.

Unë shpoj i pari me fije të holla

dheun e trashë e dal përsipër,

të ushqej lepujt dhe lopët,

duke u nanurisur rreth gushës,

bleroj dhe qelizat e trupin tënd,

me barishtet e mia të stinës.

 

Dhe çdo viç, dash, dele, kec,

apo qingj i pjekur në hell,

ka brenda mishit të shijshëm

livadhet e lëndinave të mia,

ku kanë kullotur tufat e barit,

si dhe gërxhet ku kacavjerr

fëshfërimat e heshtura,

gjatë gjithë muajve të beharit.

 

Në gjethet e mia të holla

kërmijtë pinë vesën e agimit,

bletët me dridhërimat e krahëve

këndojnë të çelin lulet,

tek unë kolovitet flladi i ngrohtë,

që rend hapësirave të prillit

dhe vijnë fluturat reklamojnë

ngjyrat e ylberit para se të ulet.

 

Prandaj mos më shkel

të bësh udhë mbi fijet e mia,

siç më shkel pa mëshirë

dimri i egër me borë e ngricë.

Se kur thahem unë,

shkretohet i tërë dheu nga mërzia

dhe gjallesat vajtojnë

bashkë me shirat gjersa dal sërish...

 

Dëgjova gjer në fund,

fjalët fëshfëritëse të barit të blertë,

dhe i thashë me mirënjohje

e me respektin tim për bimët:

Sikur dyzet shpirtra të kisha,

o bar, që na gjelbëron në jetë,

tridhjetenëntë do t’i falja ty,

të na gjalloje të gjitha stinët!...

 

 

TI HYRE BRENDA MEJE

 

Ti ishe një trëndafil,

që sapo të mora erë,

hyre brenda gjoksit tim

bashkë me oksigjenin.

Lëshove rrënjë e degë

nëpër inde deri thellë,

dhe filluan në brendësi

boçe trëndafili të çelin...

 

Aroma më shpërtheu

nga të gjitha poret,

dhe u mbush shtëpia

me të trëndafilit erëmim.

Më thanë të afërmit,

Ç’ke që parfumohesh,

sikur je femër që shkon

për çdo ditë në takim?...

 

Më pas nëpër rrugët

dhe oborret e lagjes,

aroma e trëndafilit

shkoi derë më derë.

Më shihnin përqark

me habitje ziliqare,

sidomos lulet e saksive

që nuk kishin erë.

 

Provova rrënjët e tua

të shkul nga vetja ime,

të drejtoj vështrimet

që më shihnin vëngër.

Por ndjeva dhimbje

të forta me sëmbime,

gjembat më shpuan

nga koka te këmbët...

 

S’mund të të shkulja,

kurrsesi nga trupi im,

se ti e gjitha përbrenda

më kishe mbirë!...

Atëherë shikimet i lashë

të pëlcisnin me gjëmim,

përderisa me aromën tënde

ndjehesha fare mirë!...

 

 

LËSHOJE ZOGUN FLUTURIM

 

Ndonëse me gojë

gjithçka ke mbuluar,

dhe s’do ta zbulojë

sekretin asnjeri,

një zog i fshehur

të cicëron papushuar,

në kafazin e gjoksit,

ku askush nuk e di.

 

Po mua vështrimi yt

më tregon tinëzisht,

me pulitjen e syve,

si luhatja e valëve,

se zogun e pafajshëm

dënon rreptësisht,

vetëm për t’a ruajtur

nga thëllimi i fjalëve.

 

Syri im të vrojton

mbi vetull si qukapik,

kur shkërmoq për të,

thërrime mendimi.

Figura ime çdo çast

të endet nën qerpik,

kur buza të rrudhet

nga drithërimi.

 

Ndrojtja të shtyn

ta mbash të vluar,

por sado mundohesh

ta fshehësh me gjeste,

kafazi i gjoksit

nuk mbetet i maskuar,

kur ti padashur

tradhton vetveten!

 

Eh, sa zogj ndjenjash

në kafaze janë shuar,

pa shtrirë krahët

në hapësirën e kaltër!...

Lëshoje zogun e gjorë

në qiellin e penguar,

të nxjerrë mallin

e fluturimit krahëhapur!

 

Të dëgjojmë sërish

këngën e tij të nostalgjisë,

të na ndjejë shpirti prapë

kënaqësi e ngazëllim.

Lëshoje pa merak

se zbulohet zogu i rinisë,

tani s’jam më skifter,

të kap zogj në fluturim!...

 

 

ECJE E PANDALSHME

 

Eci ditën dhe natën,

në dimër e në verë,

pa ditur ku ndodhet

finishi i rrugës sime;

mbase gjendet në fund

të një oqeani të thellë,

ndoshta prapa Hënës,

ku s’ka fare agime...

 

Eci me gjurmët

e padukshme të erës,

shkel me kërcinjtë

e ujshëm të shiut,

fluturoj me flatrat

e avullta të reve,

nga poli i jugut,

në akujt e veriut.

 

Kam treçerek shekulli

në këtë ecje revan,

paralelisht me dritën,

krah rrezeve diellore,

përshkoj çdo paralel,

kapërcej çdo meridian,

akrepat e orës janë

vërtitjet e mia kohore.

 

S’jam endacak pa strehë,

as pa vatër familjare,

kam dhe në Antarktidë,

një shtëpi prej akulli,

në Madagaskar një jaht

ka fjetjen time detare,

më pret kudo në glob

shtrati bosh i një orakulli;

 

Eci, sepse qëkur linda,

kam përbrenda trurit,

një pergamenë gjaku,

me mision të shkruar,

ku një fuqi madhore

më ka lënë urdhrin

dhe itinerarin jetësor,

në gen të programuar;

 

Dhe s’ndalem gjersa shirat

të më gdhendin emrin,

në kujtesën e pavdekshme

të erërave dhe reve.

Vetëm pas trokut sfilitës

në skajet e çdo vendi,

truri dhe zemra do ndalen,

në prehjen e përjetshme...

 

 

U DESHËM E U HARRUAM

(Ndarjeve fatkeqe të emigrimit)

 

Dikur ne bashkë

kishim lidhur shpirtin,

si Romeoja që dha jetën

për Zhulietën,

si Helena që dogji Trojën

për Paridin,

madje edhe më fort

se ndonjë tjetër...

 

Po ku na shkuan

ato mijëra puthje?

Mos i bëri era gjethe

për të gjelbëruar,

pyjet dimëror

të ahishtave diku tutje

dhe la për ne

vetëm shelgun e pikëlluar?

 

Ku na perënduan

tërë vezullimet diellore,

kush na e akulloi

frymën rinore në gjoks?

Kush zbrazi mbi ne

ngarkesat e reve qiellore?

Nga foletë e zemrave

kush na përzuri zogjtë?

 

Nga na erdhi befas

ai mallkim i zemëruar,

që të rrëmbeu ty

largësive të emigrimit,

ndau shpirtrat tanë

me bisqe të gjelbëruar

dhe la mes nesh

kobin e zi të harrimit?...

 

E djeshmja jote

mbeti dëshirë e dështuar,

e sotmja ime mbeti vetmi,

pa frymën tënde,

e nesërmja do mbetet

ëndërr krejt e harruar,

pasi emigrimi mëkatar

na veçoi në dy vende...

 

Eh, ndoshta dikur

do afrohemi sërish në jetë,

për të rikujtuar

atë shpirtlidhje që u zhbë,

por atëherë mbi krye

do na jenë ulur retë,

ose udhëve të kësaj bote

s’do të shihemi më…

Ndoshta fati ynë,

me të tillë largësi ishte thënë:

ti të dashuroje një copë Tokë,

unë një copë Hënë...

 

 

KËNGËT E BULKTHIT

 

Bulkthi këndon gjithë natën cërr-cërr-cërr,

ëndrrat e njerëzve shoqëron me muzikë.

Këngëtari i netëve ka zgjedhur ditën të flerë,

se nuk dëshiron t’i dëgjojë jetës kakofonitë.

 

Bulkthi sfidon zhurmat qysh në errësim,

me ninullat që ndjellin gjumin e ëmbël,

duke përkundur orët e natës gjer në agim,

me tingujt drithërues të violinës së zemrës.

 

Kur s’kam gjumë, dëgjoj këngët bulkthore,

dhe frymëzohem nga ritmika e vargut të tij,

nga thekset e rregullta të notave muzikore,

që shpërndan për shpirtrat e fjetur në qetësi.

 

Si bulkth ditor, rrekem të shpreh tingujt e mi,

mes dyndjes shurdhuese të pseudoartit poetik,

ku disa me zhurma vargjesh, krijojnë kakofoni,

pa mësuar as teknikën e bulkthit në tingujt fonetik...

 

Ashtu siç imiton shkenca format natyrore të zogjve,

të arrijë përsosmërinë e fluturimit në aerodinamikë,

imitimi i bulkthit me rimat dhe ritmin e vargjeve,

të shpie te ëmbëlsia e bilbilit, në ligjërimin poetik.

 

Jo më kot Bitëllsat e famshëm u vetëquajtën bulktha,

dhe gjetën veten te këta karkaleca këngëtarë netësh.

Duke përsosur ritmin dhe rimën deri në tonet eulëta

ata mbeten të pavdekshëm në tinguj për gjithë jetën...

 

Thënë më shkoqur, poezia është këngë me shkrim,

kur nuk arrin të prekë zemrën, mbetet te thembra.

E shkruar ndryshe tingëllon vetëm si belbëzim,

sepse vetëm ç’del nga zemra, hyn nëpër zemra...

 

 

BUZËT E GJETHEVE

 

Më mbetën sytë

te forma buzore e gjethes,

ku lëvrinte brenda

limfa e gjakut të gjelbëruar

dhe putha buzët e saj,

të zgjoja brenda vetes,

energjitë e fjetura

të dashurisë së vonuar.

 

Atëherë shpërtheu kudo

pranvera me blerime,

në buzët e gjetheve

zogjtë filluan këngët stinore,

në buzët e njerëzve

shpërthyen ndjenjat intime

dhe gjethuan puthjet

me gjithë meloditë gazmore.

 

Gjethet shushuritën

nga era e prillit të lulëzuar,

buzët shushuritën

nga flladi i zemrave rinore,

Gjethet lidhën kokrra

me lëngje të ëmbëlsuar,

buzët lidhin frutat e para

të puthjeve njerëzore.

 

Buzët e gjetheve skuqën

faqe fëmijësh nëpër degë,

në gjokse të njoma

lidhën mollë vajzërie,

buzët e grave u ngjyen

me buzëkuqin ngjyrë shegë

dhe çelën trëndafila

në çdo degë të zemrës sime...