| E diele, 09.06.2013, 05:31 PM |
HAPËSIRA SHQIPTARE MË VERILINDORE - PENG I TERMAVE
Nga SKËNDER BUÇPAPAJ
Paraqitja
në Kuvendin e Kosovës e një rezolute për shqiptarët e Preshevës, Medvegjës e
Bujanocit vuri në një provë vendimtare politikën shtetërore të Republikës së
Kosovës, e cila, duam apo nuk duam ne, ende nuk ekziston si e tillë,
veçanërisht ende nuk ekziston në aspektin kombëtar të saj.
Dilema
përmblidhet shkurt kështu: Në qoftë se Republika e Kosovës do të mëtonte që, në
rrafshin shqiptar, çështja e këtyre tri komunave tona në jug të Serbisë të jetë
ekskluzivitet i saj, atëherë do t'i takonte të krijonte një infrastrukturë
ligjore, politike, diplomatike shtetërore, në kuadrin e një strategjie tërësore
për këtë çështje.
E shtroj
kështu dilemën e mësipërme, sepse Prishtina ka dhënë shenja të dukshme jomirëkuptuese
ndaj një roli ose ndaj një vëmendjeje, për shembull, të Tiranës ndaj këtyre tri
komunave shqiptare. E, në qoftë se Republika e Kosovës e shikon çështjen e tyre
si domen kryesisht të saj, duke iu lejuar sadopak rol faktorëve të tjerë
shqiptarë, atëherë i takon të mendojë ajo dhe të përcaktojë ajo se çfarë roli
do të kenë këta faktorë, në çfarë mënyrë do të bashkërendohen ata me Prishtinën
e mbi çfarë infrastrukture të posaçme do të bazohen.
Vetëm
duke u institucionalizuar përpjekjet e përbashkëta të faktorëve shqiptarë dhe
vetë hapësirës më verlindore të atdheut e të kombit tonë, do të arrihet
përmirësimi thelbësor i gjendjes së përgjithshme në këtë hapësirë, do të
arrihet që ajo të ketë zhvillim të barbartë në kuadrin e Republikës së Serbisë
dhe përmbushje të saj në kuadrin e hapësirës tërësore shqiptare në rajonin e
Evropës Juglindore.
Thelbi i
rezolutës së paraqitur në Kuvendin e Kosovës, përmendur nga mediat, ishte:
“Qeveria e Kosovës të shtojë kujdesin dhe interesimin shtetëror për
përmirësimin e gjendjes së shqiptarëve në Preshevë, Bujanoc e Medvegjë, lidhur
me të drejtat e tyre civile, politike dhe nacionale. Qeveria e Kosovës të ketë
më shumë kujdes dhe trajtim më të mirë për qytetarët shqiptar nga këto komuna
që janë shpërngulur në Kosovë dhe të drejtat e tyre janë të cenuara. Qeveria të
hapë një zyrë në Prishtinë dhe një tjetër në Gjilan për qytetarët nga Presheva,
Bujanoci e Medvegja me qëllim të mbrojtjes së drejtave dhe përmirësimit të
gjendjes së tyre.”
Përveç
kësaj linje të autorit të Rezolutës, si dhe të forcës politike opozitare që
përfaqëson ai, në Kuvend, gjatë debatit të nxehtë u vunë re edhe dy linja të
tjera. Njëra e deputetit të Vetëvendosjes Liburn Aliu. Ky mëtoi që Rezoluta të
kërkojë shtyrjen e ratifikimit të planit për zbatimin e Marrëveshjes
Kosovë-Serbi të arritur më 19 prill në Bruksel. Tjetra ishte ajo e paraqitur
nga vetë kryeministri i Kosovës i cili kërkoi të mos ketë rezolutë, por të ketë
një ndryshim në Kushtetutën e Republikës së Kosovës: "që nenit 1 të
Kushtetutës së Republikës së Kosovës t’i shtohet edhe pika 4, dhe të theksohet: Republika e Kosovës ka të drejtë të
interesohet dhe të mbrojë të drejtat legjitime të shqiptarëve jashtë Kosovës,
me mjetet e përcaktuara me këtë Kushtetutë, ligjet e Kosovës dhe aktet
ndërkombëtare".
Autor i
Rezolutës ishte deputeti gjilanas i Lidhjes Demokratike të Kosovës Lutfi
Haziri. Një ndër figurat kryesore të kësaj partie dhe të Kosovës, Haziri mbahet
mend sidomos për faktin se ka kryesuar delegacionin e Kosovës në takimet e
Vjenës për përcaktimin e statusit të Kosovës. Duke qenë, nga Gjilani, komunë e
Republikës së Kosovës ngjitur me tri komunat shqiptare përtej kufirit
shtetëror, Haziri ka treguar ndjeshmëri të veçantë dhe e ka ngritur vazhdimisht
zërin për këtë temë.
Rezoluta
e paraqitur prej tij mund të miratohej pa kurrgjë të keqe në mënyrë të
njëzëshme nga Kuvendi i Kosovës dhe pa fare debat. Në asnjë fjalë, fjali apo
kryeradhë Rezoluta nuk përmbante asnjë lloj shqetësimi në kuadrin e vendit apo
të rajonit, nuk përbënte asnjë lloj shqetësimi në aspektin e ligjësisë
ndërkombëtare. Aq më tepër, nuk e cënonte aspak atë që ishte arritur në Bruksel
mes Kosovës dhe Serbisë, përkundrazi e plotësonte kuadrin e domosdoshëm të
synimit të asaj marrëveshjeje, i cili është përmirësimi i marrëdhënieve
ndërshtetërore mes dy vendeve fqinje, shtete të pavarura dhe sovrane.
Mund të
ishte për debat parashtrimi i deputetit të Vetëvendosjes Liburn Aliu, për
faktin se i gjente të papërgatitur ndoshta deputetët e të gjitha forcave
politike në Kuvendin e Kosovës. Por një rezolutë me një përmbajtje të tillë do
të ishte shumë më detyruese për qeverinë e Republikës së Kosovës dhe për të
gjithë faktorët e interesuar ndaj përmirësimit të marrëdhënieve mes Kosovës e
Serbisë.
Edhe më
improvizuese ishte paraqitja e kryeministrit Hashim Thaçi, nga radhët e Partisë
Demokratike të Kosovës. Në vetvete shtimi i një kryeradhe të katërt në Nenin 1
të Kushtetutës së Republikës së Kosovës, nga përmbajtja është plotësisht e
pranueshme dhe me vend. Me një formulim që nuk do ta ndryshonte përmbajtjen,
por do të kishte më shumë sens juridik, në aspektin detyrues, kjo kryeradhë
mund të përfshihet në këtë kushtetutë në rast të një rishikimi thelbësor apo
tërësor të saj, mendoj, në një kohë të afërt.
Dështimi
i miratimit të Rezolutës në Kuvendin e Kosovës, ku ishin të pranishëm si
vëzhgues edhe personalitetet kryesore të Preshevës, Medvegjës e Bujanocit, la
shije të keqe sidomos tek i gjithë faktori përkatës shqiptar. Këtyre tri
komunave, për absurd, veçanërisht pas miratimit të marrëveshjeve të para
teknike mes Prishtinës dhe Beogradit në Bruksel, iu është vështirësuar komunikimi
me Kosovës. Nëse serbët e Kosovës e kanë të pasur të lehtë të komunikojnë me
ata të Serbisë dhe, anasjelltas, serbët e Serbisë e kanë pasur edhe më të lehtë
të komunikojnë me ata të Serbisë, ky komunikim mes shqiptarëve të Kosovës dhe
atyre të Preshevës, Medvegjës e Bujanocit është vështirësuar. Dhe në këtë
vështirësim e kanë rolin e tyre edhe Serbia, edhe Kosova.
Qoftë
edhe vetëm për këtë fakt, në bisedimet e Brukselit dhe në marrëveshjen e
arritur mes Kosovës e Serbisë, patjetër do të duhej të përfshihej veçantia, në
këtë sens, e tri komunave shqiptare në jug të Serbisë, si njëra nga urat
kryesore të mirëkuptimit midis dy vendeve fqinje. Kjo nuk u bë. Dhe, sa nuk
është vonë, do menduar nga Brukseli e faktori perëndimor në tërësi që të
gjendet mënyra për t'u përfshirë.
Shqiptarët
në trojet e tyre në Preshevë, Medvegjë e Bujanoc janë pakicë kombëtare
shqiptare në Republikën e Serbisë, si vijim i drejtpërdrejtë territorial dhe
kombëtar i Republikës së Kosovës. Pra, ata e gëzojnë statusin e pakicës kombëtare
të Repubikës së Kosovës në Republikën e Serbisë. Janë e vetmja pakicë zyrtare
që Kosova ka në një shtet tjetër. Pra, Republika e Kosovës e ka detyrim të
drejtpërdrejtë shtetëror dhe kombëtar mbështetjen dhe përkrahjen e gjithanshme
ndaj tyre. Dhe duhet ta ketë detyrim kushtetues shtetëror dhe kombëtar
mbështetjen dhe përkrahjen e tyre të gjithanshme. Republika e Shqipërisë e ka
këtë detyrim të përcaktuar me kushtetutë. Ndërkaq, shqiptarët e Malit të Zi,
shqiptarët e Maqedonisë, shqiptarët e Greqisë, shqiptarët kudo që ndodhen e
kanë detyrim kombëtar mbështetjen dhe përkrahjen e gjithanshme të shqiptarëve
të Preshevës, Medvegjës e Bujanocit.
Krahina
shqiptare më verilindore, Presheva, Medvegja dhe Bujanoci, nuk e ka shkëputur
asnjëherë gjatë gjithë historisë veten e saj nga lëvizjet për liri dhe përparim
të hapësirës tjetër ilirodardaneshqiptare. Gjatë mijëra vjetëve, përveç ndonjë
periudhe të shkurtër nën sundimin bullgar, kjo krahinë ka qenë së bashku me
Dardaninë (Kosovën). Vetëm në vitin 1945 Tito, për herë të parë, e shkëputi
këtë krahinë nga Kosova dhe e përfshiu në Republikën e Serbisë. Kështu
shqiptarët e ish Jugosllavisë në trojet e tyre copëtoheshin në katër njësi
federative - Kosovë, Serbi, Maqedoni dhe Mal i Zi. Edhe pas kësaj date shqiptarët
e kësaj krahine kanë marrë pjesë në të gjitha lëvizjet kombëtare deri në ditët
tona. Në kuadrin e shpërbërjes së Jugosllavisë ata, nëpërmjet referendumit të
1-2 Marsit 1992, me 95% të votave, u shprehën për bashkim me Kosovën. Ata bënë
më së miri detyrën e tyre në kuadrin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK). Në
vitin 2000 formuan Ushtrinë e tyre Çlirimtare të Preshevës, Medvegjës e
Bujanocit (UÇPMB). Në Marrëveshjen e Konculit, të arritur në maj të atij viti,
ata kurorëzuan që Republika e Serbisë, sa kohë që ata të jenë pjesë e saj, t'ua
përmbushë të gjitha liritë njerëzore dhe kombëtare.
Republika
e Serbisë nuk e ka zbatuar marrëveshjen. Kjo krahinë, edhe pas mbarimit të
Luftës së Ftohtë, edhe pas çlirimit të Kosovës, i është nënshtruar e i
nënshtrohet një spastrimi etnik të heshtur sistematik të ndërmarrë nga
Beogradi. Pasiguria e jetës, kërcënimet dhe kanosjet e përditshme, mungesa e
arsimit, shëndetësisë dhe shërbimeve të tjera janë faktorë që e nxitin dhe e
stimulojnë më tej spastrimin e heshtur etnik të kësaj krahine shqiptare. E
ndodhur në vijën e parë të frontit të mbrojtjes së substancës sonë kombëtare,
kjo krahinë e ka të domosdoshme dhe urgjente mbështetjen dhe përkrahjen e të
gjithë faktorëve të tjerë shqiptarë dhe e të gjithë faktorëve miq e aleatë.
Nga ana e
saj, kjo krahinë shqiptare i ka përpunuar të gjithë termat e funksionimit të
saj si gjeopolitikë e veçante në kuadrin e gjeopolitikës shqiptare dhe asaj
rajonale. Mirëpo Prishtina, nën trysnitë e ushtruara ndaj saj për përmirësimin
e marrëdhënieve me Republikën e Serbisë, ka përpunuar të tjera terma, duke u
vënë praktikisht në pozita kundërthënëse ndaj aspiratave të krahinës shqiptare
të Preshevës, Medvegjës dhe Bujanocit. Për herë të parë, shkallën e madhe ku ka
arritur kjo kundërthënie, e kupton vetë kryeministri i Kosovës, pikërisht në
kryeradhën që propozon t'i shtohet Kushtetutës së Republikës së Kosovës. Për
herë të parë, çarmatosen përfundimisht kalemxhinjtë e dekombëtarizuar pranë
tij, me teoritë e tyre të riprovincializimit të Kosovës dhe të shqiptarëve të
saj.
Sa kohë
që të mos jetë arritur një njësim dhe harmonizim i plotë i termave në vetë
Prishtinën, hapësira shqiptare më verilindore, pra Presheva, Medvegja dhe
Bujanoci do të mbeten peng i këtyre termave. Në qoftë se nuk flasim me të
njëjtën gojë e me të njëjtën mendje të gjithë faktorët shqiptarë për pjesët
përbërëse të çështjes sonë kombëtare, atëherë ne nuk do të arrijmë t'i
imponojmë ato as tek palët kundërshtare, as tek faktorët ndërkombëtare.
Perkundrazi, do të vazhdojmë të gërryhemi, të tretemi, të tkurremi e të
rrudhemi gjeografikisht, politikisht, kombëtarisht në të gjitha pikëpamjet.