Timo Mërkuri: Ndoshta vjen të hënën…

Poezi nga  Timo Mërkuri

 

 

Një emër

 

Kur dëgjoj këtë emër vajze, dridhem

e  kam frikë.

 

Më duket se do të tradhëtohem sërish.

 

 

Ndoshta vjen të hënën…

 

 

Si erdhi kjo e shtunë që nuk është e shtunë?

E heshtur.

Dhe heshtja është hymn i vetmisë.

 

Akrepat e orës

ngjajnë si kërcuj shkurresh, të djegura në shpat mali.

Luhaten nga era.Po prapë mbeten në vend.

 

Duhet patjetër të kaloj të dielën,

si një djerrinë të përcëlluar

                                       plot thëngjij e afsh shkrumbi,

e të mbrij tek e hëna,

ku më prêt buzëqeshja e një trëndafili të porsaçelur

që valëvitet si flamur në kiçin e tragetit.

 

Dhe s’dua të mendoj

                                 që e hëna mund të vijë dhe vetëm.

Po qe kështu, lere, të mos vijë.

 

 

Sy vajze në trotuar

 

Qerpikët lyer me rimel e zgjatur si qipariza

u bëjnë hie ëndrave të vdekura

                                              varosur në parcelat e syve.

 

 

Sa shumë varre,

sa shumë kryqe

 paska brenda tyre.