Poezi nga Bledi Budo

Bledi Budo

 

Në ndalesën e kohës

 

Në stacionin e radhës jam ulur diku,

pres minutat, sekondat të shkojnë,

vështrimin kam hedhur kuturu,

shoh njerëz të gatshëm të udhëtojnë.

 

Këtë vend më parë ndoshta e njihja,

por sot më duket aq i panjohur,

i largët nga zemra që tani venitet

gërmat s'i lidh dot me emra të zgjedhur.

 

Kam ndalur të pushoj në një qoshe të qetë

i lodhur kokën kam varur poshtë,

mënjanë njëri sy shtanget papritur,

shfaqen imazhe nga e ftohta botë.

 

Ëndrrat sfidojnë njëra-tjetrën,

treten në trillet që kalojnë vazhdimisht

bëj zgjime të shpeshta, kthjellohem ndërkohë

e frymë nis të marr lirisht.

 

Thellë në shpirt një zë më thërret,

askush nuk e dëgjon në skajet e jashtme

ngrihem në këmbë si pa bërë bisht

e çmpihem nga mendimet e mëparshme.

 

Të dua, Sarandë!

 

Mbledhur dikur perënditë

në republikën e pulëbardhave,

derdhën gjithë fantazitë

me bukurinë e përrallave.

 

Në gjirin e shenjtë e të bekuar

zgjodhën këtë vend përrallor,

vendin e dyzetë shenjtorëve

ku çdokush bëhet shenjtor.

 

Onhezmi i Deas

me sinagoga, bazilika

nga qendra e botës udhëtoi

këtu e ndali krejt mikpritja.

 

Këtu ka lindur historia,

perënditë në duele mistike,

bashkë me ëndrrat e mia,

vazhdojnë sot e kësaj dite.

 

Fluturova mbi detin Jon

për të ruajtur krenarinë,

këtu është qendra e kësaj bote,

në mes të dheut e kam shtëpinë.

 

Këtu bashkohet toka me qiellin,

mali me fushën, burimet me lumenjtë,

lumenjtë me detet, detet me liqenet,

Butrinti i lashtë me Lëkurësin e shenjtë.

 

Stërgjyshërit, stërnipërit

të gjithë këtu takohen,

lënë gjurmë të gdhendura në gur,

mbi shkëmbinjtë që shkumëzohen.

 

Ti m'i lan problemet, hallet

e një dite të lodhshme sido,

me zhurmën e dallgëve melankolike,

përmes valëve më thua se më do.

 

Zhurma e ëmbël e një deti krenar

që nga koha e Ilirëve e deri më sot,

me ngjason me heronjtë legjendarë

që këtë tokë e kanë larë me lot.

 

Ndaj, jo më kot ndihem krenar

në republikën e pulëbardhave,

sirenat më mësuan të jem marinar,

të bëhem mik i zanave.

 

Jetoj në gurin më të bukur

të kurorës së nënës Shqipëri,

është qyteti që më mbushi

me frymë poetike e dashuri.

 

Në një copëz të vogël të Ballkanit

sa të ushqesh njerëz të bukur e të drejtë,

bekuar do të jesh në rrjedhë të njerëzimit,

Onhezmi përherë e bukur do të jesh.

 

Ti bën dhe të dashuruarit më të ndrojtur,

të shpërthejnë në bukurinë tënde, Sarandë,

je mitra e njerëzimit, e bukura e dheut,

Saranda e bukovileve, të dua pamasë!

 

Të dua Saranda ime,

të dua sa herë emrin ta shqiptoj,

me asnjë qytet në botë

Sarandë e shtrenjtë s'të ndërroj.

Pranë Jonit

 

Ngjan me parajsën kjo pamje anës Jonit,

me parajsën e ëndrrave të mija hyjnore,

çdo gjë e bukur më lart se natyra,

ku vetë ajo duket madhështore.

 

Legjendat kaluan vargje të lira,

Ilirët s'u mposhtën nga asnjë zot,

të gjitha perënditë e parajsës,

derdhën këtu verën më të fortë.

 

Rendën Jonianët të gostisnin veten,

me verën e shenjtë kaluan në parajsë,

u lanë në detin e bekuar Jonian,

gëzonin ëngjëjt e Jonit pa masë.

 

Rendën Jonianët, renda dhe unë,

me vrapin e demit në maraton,

të hidhem nga shkëmbinjt e thepisur nga koha,

në gjirin e thellë të detit Jon.

 

Pranë bregut të parajsës,

dyzetë shenjtorë më rrethuan me gota,

bënë gëzuar me verën e vjetër,

thanë njëzëri, këtu lindi bota.

 

A mundesha vallë të mos e besoja,

në këtë tokë ku e para lindi besa,

të gjitha lindën dhe perënduan,

por në mendjen time mbeti kujtesa.

 

Mirësevini në vendin e perëndive mitike!

Pafund yjet natën festojnë,

ylli i afërditës agimit vezullon,

erërat e jugut, jonin valëzojnë.