Kulturë
Kujtim Mateli: Muçi Fezga - ''Financieri rebel i Përmetit''
E diele, 07.04.2013, 05:59 PM
Realitete të kryqëzuara në romanin “Financieri rebel i Përmetit” i shkrimtarit Muçi Fezga.
Nga Kujtim Mateli
Muçi (Mustafa) Fezga, (lindur më 6 dhjetor 1939 në fshatin Xhanaj të Përmetit) njihet si studenti i shkëlqyer i fakultetit të Matematikës të Universitetit “Lomonosov” të Moskës (MGU), si dhe pedagog i matematikës së lartë në Institutin e Lartë Pedagogjik “Aleksandër Xhuvani” në Tiranë. Si pedagog i këtij Instituti, ai bëri botimin e parë të tij në dy vëllime.
Ka botuar
shumë tekste shkollore dhe vazhdon të shkruajë pa u lodhur për të plotësuar
serinë e botimit online “Kjo është matematika ime” për klasat 1-5 të shkollës
nëntëvjeçare.
Po talenti i tij do të shfaqej në një fushë tjetër që siç duket qëndroi i fjetur deri pak vite më parë. Ka shkruar disa tregime e novela ku mund të përmendim: “Vija e trëndafilave”, “E the bukur, Abas” apo “24 orët e para...” si dhe novelat: “Mësuesi i Gorumit”, dhe “Aksioma e pestë”.
Këto ditë
doli para lexuesit me romanin e tij të parë:“Financieri rebel i Përmetit”.
****
Ngjarjet
e romanit zhvillohen në dy luginat më të
bukura të Shqipërisë jugore: në atë të Drinosit ku qyteti i Gjirokastrës ngjason me një shqiponjë që ngrihet në
fluturim dhe në Luginën e Sipërme të Vjosës ku hijeshon Përmeti, që njihet si
qyteti trëndafilave. Të dy këto lugina
dëshmojnë një qytetërim tepër të
lashtë. Mitologjia shënon për këto dy lugina se kanë qenë djepi i lindjes së
shoqërisë njerëzore. Realiteti dhe mistikja ndërthuren me njëra-tjetrin duke na
dhënë tablonë e një qytetërimi me rrënjë në disa mijëvjeçarë para lindjes së
Krishtit.
Fill pas
Çlirimit të vendit, Shehat Aliu, personazhi kryesor i këtij romani, do të
vendosej në Gjirokastër me detyrën e shefit të Financave. Ishte në një nga
pozicionet kyçe, nëpër duart e të cilit do të qarkullonin vlerat monetare të
shtetit shqiptar për qarkun e Gjirokastrës. Me dashje apo pa dashje do të vihet
në qendër të vëmendjes. Tregëtarë që do të tatoheshin, zyrtarë të lartë që
donin të pasuroheshin. Shehat Aliu u gjend në shoqërinë e drejtuesve më të
lartë të rrethit. Autori ka arritur që t`i individualizojë personazhet e
romanit duke i tipizuar sipas cilësive të grupeve shoqërore që përfaqësonin. Në
zyrat e shtetit po hynin gjithë ata që kishin qenë pjesë e formacioneve
partizane. Po të tjerët?
Disa do
të tatoheshin deri në shkatërrimin e tyre e do të burgoseshin si njerëz që i
kishin pirë gjakun popullit. Pjesa tjetër do të mbante përjetësisht damkën e
bashkëpunëtorit me armikun apo të indiferencës, kur të tjerët luftonin. E
gjithë shoqëria shqiptare, megjithëse e
rralluar nga flakët e Luftës, dalëngadalë po kategorizohej dhe secili po e
gjente veten në një grup shoqëror jashtë vullnetit të vet.
Në zyrat
e shtetit, aty në Gjirokastrën e Çerçiz Topullit e Avni Rustemit, u bë i pari i
vendit Rrapi, që nuk dihej se nga vinte, veç dinin për të se kishte luftuar.
Rrapi, është mishërim i vijës së Partisë për të mbledhur të tijtë në tufën e
vet. Të tjerët, jashtë tufës së Rrapit, do të luftonin vetveten gjersa të
asgjësoheshin nëpërmjet luftës së klasave. Megjithatë, dogma që i vinte nga i
pari, atje Lart, për luftë të ashpër klasore, nuk e thau krejtësisht shpirtin e
tij njerëzor.
Sofia,
një tjetër personazh i këtij romani, paraqet tiparet më të mira të gruas
gjirokastrite dhe të asaj shqiptare. Ajo sakrifikon edhe veten, që të tjerët të
mos bëhen pre e së keqes. Lidhja e Shehatit me Sofinë është lidhje e sinqertë
midis kolegësh. Në një mjedis ku, për t`u ngjitur më lart, shkelej mbi
njëri-tjetrin, figura e Sofisë do të mbetet shpirti i dëlirë i gruas shqiptare.
Me këtë figurë, autori ka mundur të skalitë modelin e gruas që di të mbijetojë
edhe në situata të vështira.Po nuk mungojnë edhe momente që do të bëheshin
shkak për një lidhje dashurie midis
Shehatit dhe Sofisë. Po ajo njohje ishte shumë e vonshme për ta. Tashmë Shehati
e kishte krijuar familjen e vet.
I kundërt
me Rrapin dhe Sofinë na jepet kryetari i komiteti të Gjirokastrës, z. Mero.
Një njeri
i parsimuar dhe që i mungonte dhe dëshira të shkollohej, ngjiti shkallët e
pushtetit për luftën që bëri. Po teksa mblidheshin florinjtë e tregtarëve, një mendim
i lindi nga skutat e errëta të ndërgjegjes, në fillim i mjegullt, gjersa më në
fund u formësua në dëshirën që një pjesë të vogël të tyre ta kishte për vete.
Po si?
Rruga e vetme nëpër të cilën do të kalonte, ishte ajo e bashkëpunimit me Shehat
Aliun. Këtu fillon dhe ngjizet konflikti i Shehatit me këta shtetarë me të
cilët do të luftonte pa bërë kompromis.
Kryetari Mero simbolizon njeriun e lidhur me pushtetin në të gjithë
segmentin e tij deri në qendër. Rrjeti i lidhjeve të tij mafioze kishte depërtuar
deri te Vila e Kuqe në qytetin e Përmetit. Brenda këtij segmenti, nga baza deri
në qendër, do të zhvillohet një luftë e ashpër. Njerëzit servilë do të dinë të
mbijetojnë. Të ndershmit do ta kenë të vështirë ekzistencën brenda këtij segmenti me tipare mafioze. Në
këtë segment, edhe pse është bërë pjesë e tij, nuk mbijeton dot Shehat Aliu. E detyrojnë të lërë
Gjirokastrën. Në Përmet do të gjejë të tjera monstra. A do të mbetet e pastër
figura e tij në atë qytet kampion të tolerancës e mirëkuptimit?
****
Shehati e
gjeti Përmetin në në një situatë të ndryshme nga ajo e Gjirokastrës. Këtu lufta
klasore ishte e butë, por ishte e ashpër midis dy vilave që sundonin Përmetin:
Vila e Kuqe dhe Vila e Bardhë. Vila e Kuqe përfaqësohej nga Theofani, Sekretari
i Parë, ndërsa Vila e Bardhë nga Bekimi, Kryetari i Komitetit. Kush do të fitonte në këtë dy luftim? Anën e
kujt do të mbante Shehati?
Ngjarjet
në roman e mbajnë gjallë kureshtjen e lexuesit për të ditur deri në fund , jo
si do të përfundonte ky luftim midis dy vilave, por si do të përfundonte jeta e
një njeriu të thjeshtë që jeta, pa dashjen e tij, e kishte përfshirë në
vorbullën e këtij dy luftimi.
Një
galeri e tërë personazhesh jepen në këtë roman. Njerëz të dyluftimit, por edhe
njerëzit e thjeshtë që mbanin radhën e qumështit. Bisedat e tyre ishin kronika e ditës që sapo
kaloi në qytetin e bukur buzë Vjosës. Madje edhe Dumi, njeriu gjysmë i çmendur
i këtij qyteti, nuk mbetej jashtë kësaj qerthulle thashethemesh.
****
Po ata
atje lart, që ishin maja e Olimpit për Shqipërinë dhe Përmetin, do të dinin që
këtë dyluftim mes zotash (kujtojmë se shpesh edhe perënditë klasike luftonin me
njëra-tjetrën) ta zhvendosnin në një drejtim tjetër. Përmeti nuk po e
zhvillonte luftën e klasave, madje ky front nuk ishte hapur ende në Përmet.
Kishte apo nuk kishte dhe Përmeti armiq?
Luftonin apo nuk luftonin komunistët në Përmet për të mbrojtur vijën e
partisë? Duhej hapur fronti. Po ku do ta çelnin së pari?
Atje në
Bregas, në atë fshatin e vogël që shtrihej në pjerësinë e shpatit kodrinor të Tajlarës, ishte një njeri i dyshimtë.
Dyshimi i parë ishte se si ai njeri kishte arritur ta priste dorën e të bëhej i
rrezikshëm për pushtetin popullor. Ky ishte Ganiu i Bregasit.
Të rinjve
të sotëm do t`u duket sikur autori nuk është shumë i besueshëm kur ka zgjedhur
për armik një njeri që jetonte i vetmuar në një fshat të largët dhe madje me
një dorë. Po realiteti i atyre viteve na thotë se armiqtë e Partisë nga kjo
kategori njerëzish përzgjidheshin. Njerëz pa mbështetje që, me goditjen që do
t`u bëhej, të mos dëmtoheshin shumë njerëz të tjerë.
Romani
“Financieri rebel i Përmetit”, na sjell pamje të gjalla të atyre viteve. Janë
pamje që të trondisin me pasojat e kësaj lufte klasore. Kureshtja se si do të përfundojë kjo luftë
mes dy vilave e mban gjallë kureshtjen e lexuesit dhe faqet e librit shfletohen
njëra pas tjetrës në pritje të një përfundimi. Libri është i mbushur me skena e
mbresa nga jeta duke paraqitur me realizëm realitetin shqiptar të pas Luftës.
Shkrimtari
i talentuar Muçi shtron para
lexuesit disa nga çështjet themelore të
atyre viteve. Partia depërtoi thellësisht jo vetëm në jetën ekonomike të
qytetarit të atyre viteve, por edhe në qelizën bazë të shoqërisë, në familje.
Konflikti i dy vilave erdhi si rezultat i depërtimit të vijës së partisë edhe
në çështjet familjare. Bekimi, Kryetari i Vilës së Bardhë kishte për grua
motrën e Theofanit, Sekretarit të Parë të Vilës së Kuqe.
Ky pozion
i Theofanit edhe në familjen e Bekimit u bë i padurueshëm dhe çoi në
shpërbërjen e kësaj familjeje. Autori nëpërmjet këtij rasti, arrin të
përgjithësojë të gjitha ato raste të shumta ku partia pyetej, nëse duhej të
merrej për grua një vajzë apo jo. Partia pyetej nëse duhej ta ndaje gruan apo
jo. Autori këto të vërteta historike të periudhës së pas Luftës ka mundur t`i
kthejë në të vërteta artistike. Njeriu i pas Luftës i shtrronte shpesh pyetjen
vetes si në tragjeditë e Shekspirit: kam apo nuk kam leje të bëjë dashuri?!
****
Një
tjetër temë e rëndësishme që trajtohet në këtë roman është ajo e njeriut karierist që, për të arritur dhe një ofiq më
lart, nuk pyesnin as për të afërmit e tyre. I tillë është dhe Novruzi, Shefi i
Policisë së Këlcyrës. Për ta vënë në provë për besnikëri ndaj partisë, i kërkojnë
që një kushëririn e vet, atë Ganiun fatkeq me një dorë, atje në fshatin e vogël
të Bregasit, ta shpallte armik.
Kjo ishte
prova e parë për Novruzin. Provë e vështirë, por nuk ishte dhe fare pa përvojë.
Në mbledhje të ndryshme, sa herë që të afërmit e tij kishin bërë ndonjë gabim,
ishte i pari që ngrihej e i kritikonte duke mos u lënë gjë pa thënë për të
treguar se ishte njeri i drejtë dhe njerëz si ai i duheshin partisë. Këto
raste, Novruzi i mbante shënim që t`i paraqiste kur t`i jepej rasti si shembuj
besnikërie. Po këto kishin qenë gjëra pa shumë zarar. Pas mbledhjes, secili
shkonte në shtëpi dhe të nesërmen, fillonte sërish njësoj dita që vinte. Këtë
herë ishte ndryshe.
Po
porosia duhej zbatuar pa dhënë asnjë shenjë lëkundje. Kur i thanë zgjidh një
biopis (njeri me biografi të pistë) po të jetë nga gjaku yt, nuk kishte dhënë
shenja ngurimi.
Këto vite
të pas Luftës kishin diçka të ngjashme me kohët e vjetra. Edhe atëhere
ndërtonin kala dhe ura, por ato nuk u qëndronin pa bërë flijime. Ishin vepra të
mëdha, ndaj dhe flijimet nuk kishin si të mungonin. Kishte ardhur përsëri koha të përsëritej
historia. Që të qëndronin themelet e pushtetit
që po ngrinin komunistët, duheshin flijime. Flijuesishit ishin të
paracaktuar. Ata do të merreshin nga biopisët. Po kjo përzgjedhje nuk ishte pa
kushte. Personi që do të përzgjidhte, ishte mirë që biopisi të ishte nga
njerëzit e gjakut të tij.
Kish
ardhur koha dhe për Novruzin të tregonte besnikërinë e tij. Tek njerëzit e
gjakut të tij ndodhej një biopis. Si ta do ta flijonte?
Në roman
jepen detaje të kësaj akuze dhe lexuesi ndjek me ankth fatin e flisë. A do të
mundej ai, njeri i pafajshëm, të mbrohej apo më mirë, a do të gjendej ndokush
në organet e drejtësisë që ta mbronte nga ato akuza të padrejta? Njerëzit e
thjeshtë të Bregasit kishin shpresë. Këto gjëra i shikonin si shpifje të njerëzve që nuk ia duan të mirën
njëri-tjetrit. Si shpifje të njeriut shpirtzi me emrin Novruz. Flisnin nën zë,
në atë Bregasin e drobitur nga dimri që shkoi, ata njerëz të mirë që e shihnin
veten ta paftë për ta mbrojtur Ganiun e gjorë,
përzier kjo dhe me një frikë që u rrinte vazhdimisht përsipër si
grumbulli i reve të zeza që kur dilte
mbi Tajlarë, u shkatërronin të mbjellat .
Megjithatë,
ata e ndienin se shorti i ra Bregasit të bënte flijimin e parë në rrethin e
Përmetit për themelet që po hidhte koha e pas Luftës.
****
Ata Lart,
në Tiranën e Kuqe, besonin se me zhvendosjen e konfliktit nga brenda partisë në
terrenin konkret të luftës së klasave
atje në Bregas, do të pushonte lufta e Vilave. Po nuk ndodhi prashikimi
i ekspertëve të Tiranës. Vila e Kuqe që kishte në dispozicion dhe Kryetarin e
Degës, Dautin me nam të Përmetit, nuk i ndërpreu sulmet ndaj vilës së Bardhë.
Theo dhe
Dauti kishin ngritur një rrjet mafioz për të përfshirë në të edhe kuadrot
kryesorë të Përmetit. Ashtu si në një rrjetë peshkatari, kishin rënë brenda
kësaj rrjete disa nga kuadrot, midis tyre dhe një femër: Dodona bukuroshe e
Përmetit.
Zhvillimi
i ngjarjeve në roman e sjell grykën e rrjetës edhe tek Shehat Aliu. Si do të
vepronte ai?
Shehati
kishte kohë që nuk udhëhiqej nga dogmat.
Dogma se lufta e klasave e çon përpara shoqërinë bëri që shumë njerëz të
përlesheshin me njëri-tjetrin, duke besuar se vetëm kështu do të ishte mirë për
shoqërinë. Vetëm kështu do të vinte përparimi. Në këtë rrjet mund të kishte
rënë dhe Shehat Aliu. Po para se të dëgjonte zërin e dogmave, ai kishte dëgjuar
një zë që i erdhi nga larg, zëri i prindërve dhe gjyshërve të tij.
Ky zë iu
shfaq në imazhin e një Babai. Babai i besimit bektashi që është besimi i vetë
Shehatit. Shehati dëgjoi atë zë dhe iu largua dogmave komuniste, megjithëse
edhe vetë ishte anëtar partie. Në momentet e një përsiatje të thellë, kur gjumi
i kaplonte sytë e lodhur mbi dosjet e shumta tek zyra e financës, atij i
shfaqej Babai që i thosh ca të vërteta që do të jenë të përjetshme për
shoqërinë njerëzore.
Shehat
Aliu u ndodh dy herë rresht në grykën e rrjetës që kishte hedhur Dauti,
Kryetari i Degës dhe Theofani, Sekretari i Parë i Vilës së Kuqe.
Hera e
parë ishte kur i propozuan që të sillte
ca dëshmi rreth Ganiut të Bregasit si armik i Partisë. Hera e dytë ishte
kur i kishin propozuar, që në cilësinë e sekretarit të partisë në Vilën e
Bardhë, të shkarkonte nga partia Kryetar
Bekimin, si njeri imoral.
Nga
brendësia e Vilës së Kuqe doli opinion që u përhap në të gjithë qytetin:
Shehati nuk është më yni. Ishte koha kur shoqëria ishte ndarë sipas vlerësimit
të Vilës së Kuqe: në njerëzit tanë dhe në armiqtë tanë.
Romani
jep jetën që zhvillohej në qytetin e Përmetit aty rreh viteve `50-të. Njerëzit
pyesnin njëri-tjetrin aty tek radha e qumështit se cili do të ishte fati i
njërit dhe i tjetrit. A do të dënohej ndonjë ditë Theofani për të gjitha ato
mëkate që kish bërë? Po një ditë dëgjuan se shoku Theofan ishte vlerësuar për
punën që kish bërë dhe ishte ngritur në detyrë dhe po nisej për një post të
rëndësishëm në Tiranë.
Po
Bekimi? Si njeri që kishte ndarë gruan, nuk kishte vend më në Përmet dhe u nis
me një detyrë të re në një qytet të
Shqipërisë së Mesme.
Të gjithë
personazhet e romanit, kanë një jetë njerëzore e cila lëvizte brenda skemës:
yni dhe jo yni. Martesat filluan të
bëheshin brenda këtyre dy grupimeve të mëdha që u nda shoqëria e atyre viteve.
Filluan dalëngadalë që anëtarët e njërit grup të mos përziheshin me antarët e
grupit tjetër sa herë që kishte gëzime apo hidhërime. Vetëm në disa raste
lejohej që këto dy grupime t`i prishnin kufijtë midis njëri-tjetrit. Ishin
rastet kur vinin ata nga Lart në përvjetorë e festa të mëdha. Të gjithë do të
luteshin që Ai, i Madhi, të merrte nga ditët e tyre e këtë do ta thoshin me
gjithë zemër, do t`u qeshte fytyra e do të përpiqnin fort duart.
Po çfarë
ndodhi me Shehat Aliun? Nëpërmjet kësaj figure autori ka skalitur figurën e
përmetarit, një figurë paqësore që rrezaton mençuri dhe dashuri. Veç në
përfundim të romanit, lexuesi do të mbetetet disa momente i trishtuar për fatin
e këtij njeriu që nuk e meritonte këtë fund.