Adem Zaplluzha: Diku te një baladë

Adem Zaplluzha

DIKU TE NJË BALADË

Redaktor:
Bedri Neziri
Recensent :
Mazllum Baraliu
Lektor:
Veli veliu

Adem Zaplluzha

DIKU TE NJË BALADË

Shoqata e Shkrimtarëve
“Fahri Fazliu”
Kastriot
2012

Do ecim deri te ëndrrat tona
Cikli i parë

ASNJË USHTARË PREJ DYLLI

Ne deshëm
Ose nuk deshëm
Sonte di t’i durojmë krakëllimat e korbave
Kjo frymë e egër malesh
Po ua shtrëngon shpirtin lisave

Sa qenkan të trishtueshme
Këto britma prej rrënjëve
Kush e vrau Hamletin
Kur netët vinin mbi krah korbash

Dymijë vjet kaluan
Nën urat e lumëbardhit
Dymijë gonxhe zambakësh të bardhë
Patën mbirë nga kujtesa
Nën kalldrëmet e çative të dhunuara
Dëneste dita e vrarë

2.

Pak më poshtë tej rrugicave
Përtypej kau i vjetër në hanin e rrënuar
Përtypej epoka te murishtat
Prej fjalëve të helmuara të kohës
Pikonte një lloj balsami

Shiu i tejdukshëm
Ua zinte frymën çative
Dy korba të bardhë
I shkruanin letër erës
Në shpirtra kambanash
Shiu qante fatet e ushtarëve

Istikamet dënesnin në gjysmë shtize
Nga trishtimi i lotëve
Thyheshin gurtë e murrmë
Thyheshin degët e akacieve

Vetëm zarfet e kaltra
Përshëndesin pëllumbat prej letre
Po kush do i lexoj fjalët e pashkruara
Në adresën e pasaktë të erës
Një gjethet prej balade
Njollosej me gjak istikamesh

Tani më ushtarët prej dylli
Nuk merr frymë
Në këtë natë me plotë makthe
Asnjë zog lajmëtarë
Nuk fluturon nëpër trishtimin e dallgëve
Prej dhembjeve e plagëve të erës
I ndihej gjëma e  tokës mëmë

SI KALI I EGËR HINGLLONTE SËPATA

Nuk e kam më aq të qartë
Se nga doli zëri i dheut
Tej luadhit të kallur nga etja
Kullote një dele plakë

Ogiçi brithyer
Me mallëngjim i përtypte kujtimet
Në flokët e thinjura të nuseve
Trishtueshëm qante era

Ishte një kohë e lig
Nga retë derdhej shiu i brymtë i plagëve
Te mjegullat e zeza
Kishin filluar të mbinin myshqet

Një grusht kërpudha
Mbante në dorën e majtë një loke e moshuar
Kurse në të djathtën
Një gjethe të tharë dafine
Qeshte thinisht me jetën e saj të shkulur

Ishte dita e parë e vjeshtës
Kërcitnin drurët në mal
Si kali i egër hingëllonte sëpata
Hingëllonin lisat nga një dhembje kuajsh

NJË BRETKOSË TE SHEVARËT

Qe disa shekuj me radhë
Po e përjetojmë varfërinë e hapësirën
Në syrin e gjelbër të barit
Të shkrumbuar
Mbinë luleshpatat e egra

Nga shtërzimet e papeshuar dita
Përjeton metamorfozën e parë të lindjes
Algat e murrme ndryshojnë ngjyrën
Gjelbërimi fshihet
Nën rrënjët e shkurreve të mbamendjes

Një shi me stërkala akujsh
Rrëshqet tej kambanës
Rrënohen muranat e kishës
Rrënohen shpirtrat
Dy zogj të vetmuar herë i shkyçin
E herë i ndezin qirinjtë te fanari

2.

Sa pak dritë paska kjo natë
Sa shumë mjegulla prej fluturave
Derdhen luginës së ujqërve
Një nënë e vetmuar
Mes gishtave të lagura të erës
Mban një kryq të dylltë

Po ikin posa të lindurit
Mëngjesi i fshinë lotët e ngrira të vesës
Një bretkosë te shevarët
Kush e di se për të satën herë
Përjeton ringjalljen e mjegullave

MBI FLOKËT E SHPRISHURA TË MBRËMJES

Kur ndërrohen stinët
Pema si një njeri melankolik
I lëshon degët në gjysmë shtize
Era  disi e turpshme
Shikon se si bien  e gjethet

Sonte bie çdo gjë
Edhe këto kristale acaresh
Këputen nga kujtesa e mjegullave
Yjet disi si të trullosur
I zgjasin duart dhe qeshin me shirat

Disa meteor të këputur
I kanë humbur të gjitha rrugët
Bredhin si qentë endacak
Teri kafshon dritën e parë të një llambe
Që ndizet në kujtesë

Frynë një erë e lehtë pranvere
I shkund fjalët e nuseve
Dhëndrit dalin te sheshi i zogjve
Errësira lëshohet ngadalë
Mbi flokët e shprishura të mbrëmjes

DO ECIM DERI TE ËNDRRAT TONA

Kjo erë
Nëpër xhepat e kohës
Sajon formën e gjetheve
Degët këputen
Nga pesha e dëborës

Bie shi në muzikën e kësaj nate
Tingujt mbesin jetim
Një dorë e vetmuar i prek yjet
Nga retë zbresin
Zogjtë e ikur të stinës

Sonte më nuk kemi kohë
Do ecim deri te ëndrrat tona
Nëse mbërrimë
Do i marrim me vete duart e erës
Që përqafojnë vetminë

Pastaj do shohim
Se si ndryshojnë stinët kur thahen hithrat
Një erë e lehtë frynë prej maleve
Në dallgët e Lumëbardhit
Zgjohen ëndrrat e shatërvanit

PO ASHTU IKE EDHE TI

Kur jashtë portave të thyera
Këndonin bulkthat
Nëpër trupin tim të lëmekur
Vrapuan kuajt e harlisur

Vrapuan erërat dhe ikën shirat
I lanë të ndezura fjalët
Askush nuk erdhi pas vetmisë sime
Kur nata i varrosi qirinjtë

Po ashtu ike edhe ti
I përngjaje hijes që thyhej në ujë
Vetëm duart e tua prej mjegulle
I këputën gonxhet e zambakëve

Nuk di se sa herë u zgjuan zogjtë
Por uji nuk flinte te portat
Një mjaullimë mace i zgjoi nga gjumi
Lisat që gërhasin në prehër të malit

FJALA

Nëse më pyet
Se kush jam dhe nga erdha
Mund të të them hesht
Çfarë të duhet merimanga
Në zërin e cilit yll
I kërkove duart e erës

Sonte mos pyet asgjë
Çdo emër i ka disa pikëpyetje
Askush nuk di se si quhet
Ky lumë i fjetur nën gur
Ka një gjumë të përdalë

Të lutem mos pyet për emrin e fjalës
Është aq e tejdukshme
Sa që nëse e zbërthen
Do mbeten vetëm ca cifla trishtimi
Kjo fjalë i përngjan mallit
Sa herë që e prek pikon dhembje

DETARI

Kur kishte dhembje koke
Përqafonte direkun e anijes
Dhe shikonte tej ujërave
Se si rrinte e përgjumur
Merimanga e zezë

I ruante në kujtesë fluturimet
E pulëbardhave
Si një relikte të rrallë mbante në xhep
Qeshjen e meduzës se gjelbër
Dhe e shikonte me mallëngjim
Kah fundosej në hapësirë
Ylli im i verdhë polar

Kur e kuptonte hidhërimin e dallgëve
Gjuante në fund të detit
Një qindarkë
Dhe qeshte me fatet e peshkatarëve
Ashtu siç qeshin fëmijët
Pa fije sherri
Duke ndërtuar një dordolec prej shkume

2.

Dikur vonë kur bie mbrëmja
E dritat shkyçen
Si shpresat e peshkatarëve
Me një pishtar të gjatë
Peshqit endacak i ndezin yjet

Kur e zinte fanarin gjumi
Orientohej nëpërmjet syve të peshqve
Ndonjëherë
Atdheun e kishte në shuplaka
E ndonjëherë aq larg
Sa që kurrë nuk arrinte
Të bëj një sy gjumë
Në prehrin e saj lodhur

TË MOS I ZË MALLKIMI I SHELGJEVE

Kur vjen vjeshta
Shtreza i hap portat
E metalta
Dhe nga balta e atdheut tim
Nxjerrë dufin e të gjitha dhembjeve

Një njeri si kërcu
Sajon në hapësirën e pafund
Një hartë të vjetër
Pastaj i përqesh lisat se si nuk rriten
Ose  bisedon me rrënjët
Për motet e kaluara

Një erë e fortë herë frynë
E herë zbret në përgjumjen e rrapit
Kambanat e ndryshkura
Shikojnë me nostalgji
Dyndjen e patave të egra
Dhe u bëjnë të fala djemve
Le të kthehen në pranverë
Të mos i zë mallkimi i shelgjeve

NËSE DO TË KEM KOHË

Nëse do të kemi kohë
Do ecim deri te burimi i yjeve
Prej këtyre gjetheve
Të thurim një gjerdan prej fjalëve

Kur të mbërrimë te portat e qiellit
Do na presin engjëjt
Secilit dhëndër të gurëzuar
Do ua dhurojmë nga një qeshje prej kristali

Nëse do të kemi kohë
Do i marrim edhe nuset tina
Që së bashku t’i shalojmë yjet
Për t’i ndezur të gjitha dritat e qiellit

Prishtinë, 08 tetor 2012

KUR ERDHËN FLUTURAT E PLAGOSURA

Mendimet e mia po ikin si unë
Dhe po bëhen zogj shtegtarë
Asnjëherë më nuk i pashë fluturat e bardha
Në thyerjen e hijeve ujore
Duken se si fluturojnë zogjtë e kristaltë

Kaluan e kaluan motet
Jetë qençe përjetuan fëmijët e qytetit
Kur erdhën fluturat e plagosura
Nga kambanat për herë të parë
U dëgjuan krakëllimat e korbave

Një kërrabë e moçme
Me mallëngjim i përcillte ikjet e harabelave
Dhe zogjve të tjerë
Tej kishës ndihej britma e hijes
Gjersa mesha ende s’kishte filluar

Ne heshtëm si çdoherë
Ndoshta ishim mësuar me këso lloj britmash
Vetëm qeni im i gjorë  shikonte kah qielli
Asnjë yll nuk u këputë sonte
Nga dënesja e kambanës fluturuan disa lloje zogjsh