E premte, 29.03.2024, 03:01 PM (GMT)

Kulturë

Kristaq Turtulli: Poeti dhe gruaja brune

E merkure, 12.12.2012, 07:01 PM


KRISTAQ TURTULLI

POETI  DHE GRUAJA BRUNE, FYTYRË ZBEHTË

Poemth

Shpesh të ndesh në shkallë,
Në godinën e vjetër  pa ullukë, në formë zemre.
Ku është gjysmë natë dhe gjysmë ditë.
Gjysmë ftohtë dhe gjysmë vapë.
Gjysmë borë dhe gjysmë erë.

Sa herë mbështetem në parmakë,
Më bëhet sikur ngjitem dhe zbres në shkallina të qerpikëve.
Ku ka shumë lagështirë
Vështrime të harlisura nëpër mure,
Ëndrra të thyera dhe përshtypje.
Dhe shkëndijime që treten shumë shpejt ujërave.

Kopsitem në hutimin e lëvizjeve prej të tuat imazhe.
Lëvrin nepërka e gjoksit në tatuazhe.
Dritë hijet u përvidhen mureve.
Unë nuk mund të përzë,
Grua brune, fytyrë zbehtë,
Me sy të trishtuar, si engjëll në brymë,
Sepse as dielli dhe as hëna nuk të përzë...

Sa herë të shoh në rrugicat e mjegullta,
Të pista,
Si labirinte të lashta.
Ku dielli hyn me përtesë.
Hëna gdhend me inat inicialet e vjetra.
Ku ka qen pleq me tre këmbë,
mace grifsha dhe shpendë.
Përse vjedhurazi nënqesh
Dhe syrin e vëngër dredh?
Në grushte mundohesh të mbledhësh yje...
Ndoshta e di që unë nuk të përzë.

Si djallushe shtyn hijet me sup, përdridhesh,
dhe si engjëll më afrosh.
Blerës të përkohshëm kërkon të më bësh.
Hiqu mënjanë grua brune.
Poetët janë ndryshe,
Një botë më vete.
Të çiltër, të pasur në shpirt, harraqë, zhurmëtarë si fëmijë.
Nuk e njohin djallëzinë, hipokrizinë.
Sepse e dimë, që dielli dhe hëna nuk të përzë...
Grua me tatuazh, fytyrë zbehtë.

Ti thua. Ç’thua more.
Unë kam kutinë Pandorës,
ja tek e ke, mere,
I varfër je, deri në dhembje.
Eja më pranë, ngrohmë me firomë.
Sa shpejt harron Poet, që jemi ardhës,
Ku dielli dhe hëna pa mëri, bashkë flenë,
Nuk mundet të na përzënë,
Mbështjellë janë me pelenat e shurdhërisë.

Pastaj ti e kolmja,
e mrekullueshmja,
Grua brune, bukuri të zbehë.
Trishtueshëm qesh dhe trupin përdredh.
Pelerinën e muzgut mbi supe hedh.
Më pëshpërit, vite më parë një dikush,
Rastësisht mbi komodinë la një monedhë
Dhe nxitimthi shkroi në bulëzën vesës,
(Nuk mund ta gjesh më lotin e brishtë fëmijës.)
Është tjetër kohë...
Ata që mbeten do paguajnë më mirë
dhe do ikin si më parë.
Poetët, të humburit dhe të treturit në se duan
mund të vijnë më pas...
Sepse më mirë e kushdo e dinë
Dielli dhe hëna askënd nuk përzë.

Sa herë të shoh në dyert e ngushta,
Mbërthyer patkonjtë e ndryshkura të kuajve.
Mbi to retë rrjedhin rrëke të gjata.
Largohu grua brune, fytyrë zbehtë,
Atje po thyhen qelqe,
Drita është e pakët, më dhembin sytë.
Ti më pëshpërit, janë shkëndijime të arta.
Si prekjet, puthjet e mia dhe fjalët e athëta.
Kutinë e Pandorës ta solla...

Po trotuaret mbështjellë janë në një fletë.
Grua brune, fytyrë zbehtë,
Të shkruar si sot e mijëra vjet më parë.
Harruar në kamaren e kalbur të pangopësisë.
Dredhon epshi, në ajkën e shtegut të ngushtë.
Ti shkrihesh dhe pëshpërit,
Çka më shumë se unë një princeshë,
Gjykatëse, deputete, baroneshë.
Dielli dhe hëna asnjë nuk përzë,
Përderisa jemi gjallë.
Harrove? Politika dhe kurvëria në një kazan ziejnë.
Supë ka për të gjithë.
Dhe tre shtrigat e përziejnë, e të ardhmen parathonë.

Të lutem mjaft, prit një minutë.
Grua brune, fytyrë zbehtë,
Harron që çapi të është i lidhur në shkopinj të drunjtë.
Prej lules bien çdo ditë fletë.
Shikimet e lagështa treten në mugëtirë.
Mëngjesi i shkalafitur ka një fytyrë.
Prej stomakut më vjen gromësirë.
Kalamendesh në monopat të pistë.
Xhelozitë dhe orgjitë mbetën pas,
janë bërë çarçafë të ngrirë.
Monedha të flakura mbi lavapjatë.
Përsëri ti thua, përse u harrua të shkruhej
në dridhjen e zbehtë të hënës
dhe skërmitjen e mekur të dritës.
Të tjerët s’mund të mbeten pas,
Edhe sikur të harrojnë
Nuk kanë ku shkojnë do vijnë një ditë...

Grua brune, fytyrë zbehtë,
Sa herë të gjej mbështetur në cep ëndrrës
Me tualet të rëndë,
Këmbë mbi këmbë.
Të linjtat qëndisur me gjilpërën e kometës,
Dhe perin e ngatërruar të merimangës,
Sytë mbyllur i ke
e di, ti nuk fle,
është e vjetër lojë ndjellëse.
Është faqja e parë e librit të Pandorës.
Dhe si tendë mbi krye
Mban kapotën vjetër të vjeshtës.

Ti pëshpërite, the,
Sigurisht që do të ikje.
Pa tjetër nuk do më prisje.
Ti ishe krejt ndryshe.

Grua brune, fytyrë zbehtë.
Poetët nuk dinë të tradhtojnë.

Përse kërkon të ikësh prej meje
shaluar mbi kuajt e bardhë.
Pikërisht kur më ranë potkonjtë!
Mos harroni ta shkruani me lapsin e vetëtimës,
Kur dielli dhe hëna nuk më përzë.
Paçka, askush nuk të përzë...

Përsëri sa herë të ndesh në shkallë,
Në godinën e vjetër  pa ullukë, në formë zemre.
Ku është gjysmë natë dhe gjysmë ditë.
Gjysmë ftohtë dhe gjysmë vapë.
Gjysmë borë dhe gjysmë erë.

Sa herë mbështetem në parmakë,
Më bëhet sikur ngjitem dhe zbres në shkallina të qerpikëve.
Ku ka shumë lagështirë
Vështrime të harlisura nëpër mure,
Ëndrra të thyera dhe përshtypje.
Dhe shkëndijime që treten shumë shpejt ujërave.
Paçka, askush nuk na përzë...

KRISTAQ TURTULLI
Dhjetor 2012



(Vota: 2 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora