Leon Lekaj: Kur rrzohet drita

Leon Lekaj

KUR RRZOHET DRITA

Un nuk kam ndonji arsye të vrullshme me u ankue për barbarët. Në këto raste ndodh që xhelatët të humbasin durimin e tyne, por për tâ, më duhet me thanë fjalë të mira, sepse gojët e tyne nuk vollën vner, e as kamxhiku nuk lshoi tinguj të fshikullt mbi mue. Ata thjesht, lëvizën me gjymtyrë të ngathta litarin, që më zbriste aty. Kur guri i epërm i shpellës u mbyll dhe ndëshkuesit e mi nuk dukeshin mâ, çova gjymtyrët e parme, në një gjest qesharak, për me pâ gishtat e mi të bardhë prej ndenjes së gjatë. Mu desht me hjekë dorë menjëherë, pse nuk e pata të vshtirë me e kuptue:  Isha bâ nji trup me errsinën e shpellës.

Barbarët janë largue prej kohësh, e veshët e mi tash kanë râ butsisht nën nji paqe të andrrueme. Ktu heshtja asht gadi e plotë, e shurdhët, dhe un’ ndjej se sa butsisht  ajo i zbret përfund shpirtit tim të lodhun.

N’kët heshtje vdekjeje u përpoqa me dijtë për të qindën herë fajin tim, se përse gjindesha në ktë shpellë, përse mendimet që ecnin verbtas nëpër hapsinën jo gjeometrike të saj, të çonin vetëm tek ideja e mosqenies. Mu kujtue perçja e zbulueme e grues së kryetarit të fisit dhe syni i saj i madh që qe gadi për me u rrzue për tokë. Mandej gjarpni i shtrimë e i cofun në grushtin tim të fuqishëm, por n’asnji mnyrë nuk isha i zoti për me ba lidhjen ndërmjet tyne.

Mu desht me hjekë dorë prej kujtimeve që më shkaktonin dhimbje. Vrej se nuk e kam edhe aq të lehtë sa kisha mendue  për me u end nëpër shpellë. Kambët e mia ndeshin në sende të forta, të cilat nguten me ma shtue mâ shumë kureshtjen me tingujt e tyne të thatë. Pritueshëm, ulem e marr nji prej tyne. Nuk e kam të vshtirë me e dallue, sepse dy gishtat e mi të gjatë hyjnë nëpër zgavrra, e tue zhbirue brenda tyne më japin nji ide:

Asht nji kafkë. Nji kafkë e lmueme prej viteve të gjata të ndenjes. Mandej nji tjetër. E prapë nji tjetër. E prapë...kafka të vdekunish të hedhuna andej këndej, të cilat nuk bajnë gja tjetër veç se më shpërndajnë  terrin për të më ekspozue vdekjen.

Nuk përpiqem të kujtoj çastet që kam kalue nën kët errsinë të vrazhdë, sepse edhe nëqoftë se do të dojsha, këtu koha rrjedh si një masë viskoze, e paformë e anonime. E ajo çka më kërcënon nuk âsht vdekja, por diçka tjetër, e cila e paraprin atë, sidomos tash, që sytë e mi mbërrijnë me pâ imazhe të turbullta të shpellës me forma jo gjeometrike. Përpiqem të mendoj se kjo âsht nji punë e Zotit, e jo e jemja. Përpiqem të mendoj po ashtu se më duhet me luftue misterin, që paraprin vdekjen teme. E prapë më hyn në punë Ai. S’kam se si të mendoj ndryshe, kur përballë meje rrinin dy gaca të shndritshme, që pa u tutë aspak, më shofin me sytë e tyne të langshëm. Nji urith, ndodh që mund të mos jetë nji rastësi, por nji fat.

Që prej asaj dite (a nate) koha ka vazhdue me rrjedhë ndër dejt e saj të pa formë, e jeta ime mori nji drejtim të vrullshëm. Me durimin e nji njeriu që fati e ka dënue me pritë vdekjen në nji shpellë të errët, mora dy gurë dhe i bâna në formën e hinkës, me nji birë të vogël në midis. Mandej, me nji rrâsë të hollë, iu bâna kapakët, e isha i lumtur, kur shifja se sa shumë kohë më kishte hângër dromcimi i gurve, të cilët i kisha shndërrue në rânë të imët.

Kisha pra nji orë. E kisha llogaritë ramjen e rânës nga njena hinkë tek tjetra me rrahjet e zemrës time. Në kushtet e asaj heshtjeje të thellë s’kisha nevojë me e pâ kur mbaronte râna tek njena hinkë. E ndigjoja. E kjo më bânte me fluturue prej gzimit.

Por nuk ishte shpikja e orës, kulmi i gzimit tim. Jo! Ajo orë ishte mjet për me luftue misterin që endej në shpellën e mbushun me kafka të vdekunish. Mu deshtën pesëqind e njizet e dy hinka për me i dhanë fund tunelit tim brenda shpellës, që sipas llogarive të mia duhej të ishin rreth dyqind e gjashtëdhet e nji dit. Kur fillova me grrye, sytë e urithit më shifnin si të donin të më jepnin mesazhin se tashma, un isha nji i çmendun.

Por unë jetoj në rregullin e rutinës time. Tuneli brenda shpellës âsht krejt i errët, e aty, shtyj orët e mia të vetndëshkimit. Pres me një dëshirë të çartun zhurmën e pallogaritshme të mbarimit të ranës, për t’iu kthye sërish shpellës, me hapsinat e saj, pse jo edhe të sodis kafkat e lmueme, e t’i buzëqesh syve të shndritshëm të urithit, mikut tim të vetëm, të cilin gjithmonë e mendoj si nji dhuratë të Zotit.