| E diele, 30.09.2012, 01:03 PM |
Besim
Nrecaj flijoi jetën për çështjen e madhe kombëtare
BESIM ADEM NRECAJ ( 10.10.1956 – 03.05.1995 )
Shkruan: Avdi Ibrahimi
Besim
Adem Nrecaj, dëshmor i kombit shqiptar u lind më 10.10.1956 në fshatin Maqitevë
të komunës së Therandës (Suharekës), në shërbim të UÇK-së ka qenë nga data, 30.12.1991
në Brigadën 28 – 128 të UÇK-së; bie heroikisht në altarin e lirisë më datë 03.05.1995
në Malsi të Re. Komandanti i njësitit gueril “Zjarri
Besimi u
lind në fshatin Maqitevë të komunës së Suharekës (Therandës).Ai u lind në kohën
e akcionit të armëve,ku me dhjetra patriotë që donin lirin për atdheun e tyre
gjeten vdekjen nën turturat nga më mizorët nga xhelatët me shpirt djalli Tito-Rankoviç
dhe sahanlëpirësit shqipfolës të tyre.në vitin 1956 lindi Besim Nrecaj,fëmija i
tretë më radhë nga të shtatë fëmijët e babë Ademit dhe nënë Meleqes,e cila vdiç
duke lënë jetim pesë djem e dy vajza.Qysh se i ri Besimi kishte dëgjuar rrëfimet
për të kaluarën historike pellazgo-ilire-shqiptare që nga koha e mbretit
Bardhyl,Mbretëreshës Teutë,Mbi heroizmat e Gjergj Kastriotit Skëndërbeut,mbi
rilindasit trima të pushkës e të penës,Vëllezërit Frashëri,Naum
Veqilharxhin,Jeronim De Raden,Dora D,Istrian,Pashko Vasa, Qerqiz
Topullin,Mihail Gramenon,mbi shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë nga ana e
plakut Ismail Qemali me 1912 në Vlorë,për Sali Shabanin,Mic Sokolin,Bajram
Currin,Isa Boletinin,Avni Rrustemin,Qemal Stafën,Ali Kelmendin,Emin Durakun,
Rifat Berishën,e përplot trima të tjerë që kanë dhënë gjithçka edhe jetën e
tyre për lirin e atdheut shqiptar.Ka dëgjuar e ka lexuar pastaj për të kaluarën
e popullit shqiptar që ishte përplot vuajtje,nga mizoritë e pushtuesve më të egër
e më barbar të jugosllavo-serbo-malazezo-maqedone,njëkohësisht kishte dëgjuar
edhe për qëndresën heroike të trimave Tahir e Nebih Meha,Rexhep Mala e Nuhi
Berisha dhe së fundit për bashkëveprimtarin e tij Alush Kryeziun etj.
Besimi
kishte një dashuri të madhe për arsimin,në vitin 1971 mbaroi me sukses të shkëlqyeshëm
shkollën fillore”Vladimir I. Lenini” në fshatin Mushtisht të Therandës,pra ai për
8 vite me radhë kishte udhëtuar nga fshati i tij i lindjes Maqitevë për në shkollën
e Mushtishtit,ndërsa shkollën e mesme të
gjeodezisë në Gjakovë e mbaroi po me sukses të shkëlqyeshëm në vitin 1975,andaj
ai edhe shkruante poezi e prozë.Më të mabaruar shkollën e mesme punësohet në Drejtorin
e Gjeodezisë të Suharekës -Therandës, ku me ndërgjegje të lartë kombëtare
mbronte të drejtat e klasës punëtore shqiptare në atë organizatë punuese.Nga këto
ide të tij përparimtare, drejtori serb kërkon që Besimi ta lëshoj vendin e punës,pas
një konflikti verbal me këtë drejtor serb Besimi nxjerr thikën dhe e sulmon
drejtorin duke i shkaktuar lëndime të rënda trupore.Për këtë në vitin 1978
Besimi është dënuar nga Gjykata Komunale për kundërvajtje e Suharekës.
Në vitin 1979
familja e Besimit shpërngulet nga fshati malor i Maqitevës në fshatin Malësi e
Re komuna e Prizrenit.Në ndërkohë po atë
vit Ai merr ftesën për të shkuar në shërbim ushtarak në armatën shoveniste
jugosllave në Divule të Splitit në Republikën e Kroacisë.Qysh në fillim të shërbimit
në atë burg kolektiv Besimi bie ndesh me oficerët neoçetnik të cilët i bëjnë presion
psikologjik rekrutit të ri shqiptar,me qëllim që ta thyenin shpirtin e tij
tejet atdhetar.Oficeri serb me bindje çetnike i fut ne konflikt me Besimin dy
ushtar serb,por me guximin dhe forcën fizike që kishte ky shqiptar sy patrembur
me një shufër hekuri është përleshur me oficerin dhe dy ushtarë të tjerë serb,ku
oficerin e lëndon rëndë dhe ushtarët kanë pasur lëndime paksa më të lehta.Për këtë
Ai është dënuar me 21 muaj burg të rëndë në qelit e burgut të Lepogllavës në Kroaci.Gjatë
qëndrimit në burgë ai kalitët edhe më shumë dhe krijon bindjen e tij se në krijesën
artificiale të federates jugosllave shqiptarët nuk kanë vendin dhe sa më pare
shqiptarët duhet të dalin nga Jugosllavia e kalbur.
Në vitin 1982
Besimi është liruar nga burgu i Lepogllavës së Kroacis arrin në burgun e madh të
quajtur Kosovë ku populli shqiptar i Kosovës ishte ngritur kundër Federates
Jugosllave dhe haptas po kërkonin Shtetin e tyre Shqiptar Kosovën Republikë!Po
këtë vit Besim arrin të punësohet në Organizatën Bujqësore Industriale në Shirokë
në sektorin e gjeodezisë,bishat çetnike jugosllavo-serbe dhe tradhtarët
shqipfolës,po e mbanin nën vëzhgim të përhershëm,ishte viti 1982 ku forca të shumta
të milicisë Federative Jugosllave nën masa të jashtëzakonshme dhune e terrori
mbanin nën çizmën pushtuese shqiptarët e Kosovës.Një ditë si ato ditet
pararendese që mbretëronin nën dhunë e terror,milicia serbe në Suharekë kishte
planifikuar arrestimin e Besimit në Stacionin e autobusëve,akcionin për
arrestimin e tij e kishte marrë një epror i milicisë së Stacionit të Suharekës
me dy milic të tjerë.Përpara i del eprori dhe e urdhëron të ndalet,pas tij
veprojnë edhe dy milicët tjerë të cilët tentojnë t,ia vëjnë prangat,por sa hap
e mbyll sytë,Besimi me zhdërvjelltësin e tij arrin ti largon dhe për pak
sekonda arrin ti dorëzon milicët që ndodhëshin përpara tij,ishte ajo revolja e
Besimit që i kishte dorzuar këto bisha të mjera.Ai e kishte tani tërësisht në dorë
situatën ku urdhëroi milicët e çarmatosur ti dërgoj në drejtim të Stacionit të milicisë
së Suharekës dhe kështu ai po i thoshte eprorit të dorëzuar se nuk është lehtë me
ja marrë shqiptarit armën nga brezi.Më pas kur ka arritur te Stacioni i milicisë
ka kërkuar të takohet me komandantin edhe pse asnjiher më parë se ka
njohur,komandanti i milicisë i habitur nga kjo situate,ku Besimi i është drejtuar
me fjalët:”… Merri këta këlyshët e tu dhe kurrë më të mos më dalin përpara,kësaj
radhe t,i dorëzova të gjallë,por po tentuan të më dalin në një rast tjetër përpara
s,ke për t,i pare kurrë më të gjallë…”.Kjo ngjarje ishte akti më sfidues për
pushtuesin,pas ngjarjes heroike të 13 majit të vitit 1981 ku nga pushkët e
Tahir e Nebih Mehes u dridh pushtuesja Jugosllavi.
Kjo
ngjarje e Besim Nrecës u perhap shpejt në mbarë trojet shqiptare,tashmë ai më bëmat
e tij patriotike ishte bërë hero i gjallë,në mesin e popullit shqiptar.Lëvizja
ilegale,Komiteti Kombëtar Shqiptar për Bashkimin e Trojeve aso kohe kishte
shfaqur interesim të jashtëzakonshëm për ta antarësuar në radhët e veta këtë trim
të madh të kauzës kombëtare shqiptare.kështu një ditë shtatori i vitit 1987,nëpërmjet
luftëtarit të lirisë Rexhë Mema,sëbashku me autorin e këtij shkrimi,në odën e
atdhetarit dhe të burgosurit politik Ali Mema,në kushte ilegaliteti,Besimi
kontakton me Ruzhdi Saramatin kryetrin e Lëvizjes së lartë cekur.Nga 28 nëndori
i vitit 1987,Lëvizja ndërron formën e veprimtarisë organizative në Lëvizje
Guerile:”Shqipet e Lirisë”,,formohet brigade 28-128,ku Besim Nrecaj emërohet
komandant i Njësitit Gueril për Suharekë,”Zjarri
Viti 1989
Kosovës iu supirmua nga Serbia edhe ajo pak autonomi që kishte.Këtë supirmim të
autonomis udhëheqja titiste e Prishtinës ishte nënshtruar tërësisht para
udheheqjës millosheviçiane të Beogradit.Populli po kundërshtonte në të gjitha mënyrat
këtë padrejtësi që edhe ashtu ishte e paktë kjo autonomi për aspiratat e
poullit shqiptar.Besimi me shokë ishte hedhur në aktivitet,kudo nëpër tubime po
e shprehte hapur kundërshtimin e tij,duke hedhur idenë se të gjitha tokat
shqiptare të mbetura nën federatën jugosllave duhet sa më pare ti bashkoheshin
Shqipërisë,sepse edhe ashtu ato ishin pjesë të ndara padrejtësisht nga trungu i
Shqipërisë në konferencat e paqës së përgjakur të Shën Stefanit,Londrës e
Berlinit qysh në vitet 1877-78.
Viti 1990
situata në Kosovë sa vjen e rëndohet,ngjarja e nxënësve të helmuar nëpër
shkolla fillore e të mesme,nga ana e aparatit represiv të çetnikëve serb,i ka
tronditur mbarshqiptarët,dhe situata gjithnji e më tepër po dilte jasht
kontrollit.Besim Nreca me bashkëveprimtarët e tij të lëvizjes çlirimtare kishin
deklaruar në shumë vende se do të hakmirreshin dhe se ky do të jetë edhe fundi
i Serbisë.
Në vjeshtë
të vitit 1991 komandanti i njësitëve guerile “Shqipet e Lirisë”,Ruzhdi Saramati
pas një përleshjeje me forcat e milicisë serbe në lagjen Kurilla të Prizrenit
,detyrohet të arratiset për në Shqipëri.kjo ngjarje dhe arratisje e Ruzhdiut
goditi rëndë shokët e lëvizjes dhe në këtë rast edhe Besim Nrecën.Po këtë vit
një ditë gushti të nxehtë vere,ai ishte në një dasmë shqiptare,ku kishte një numër
të madh dasmorësh,flamuri kombëtar shqiptar valvitej në krye të dasmorëve.Forca
të mëdha të milicisë në rrugën magjistrale Suharekë – Prizren afër fshatit
Gjinoc i ndalojnë dasmorët dhe më dhunë ua marrin flamurin,Besimi shkon në drejtim
të milicëve dhe pas një kacafytjeje me ta, ua merr flamurin dhe ua kthen dasmorëve,dhe
Besimi për ta u bë hero.Kështu vitet kalonin njëri-tjetrin Besimi u gjendej në ndihmë
gjith atyre njerëzve që kishin nevoj për të.
Viti 1995
këtë vit kishte marrë hov akcioni ushtarako-policor për grumbullimin e armëve,një
dhunë dhe terror i tmerrshëm po ndodhte si në kohën e satrapit Tito-Rankovq të viteve
1955-56,soldateska fashiste e diktatorit Millosheviq po i keqtrajtonte çdo ditë me dhjetra shqiptar.Po thuaja se të gjitha
fshatrat e komunës së Suharekës dhe një pjesë të fshatrave të Prizrenit ishin për
çdo ditë në shënjestër të këtyre bandave neoçetnike të Millosheviqit dhe
Sheshelit.Njëri ndër më të egrit dhe më mizorët ishte krimineli dhe komandanti
i postokomandës së milicisë në Lubizhd të Prizrenit Dragan Shoshkiq një malazez
i ardhur me detyrë në Prizren nga qyteti i Pejës,ky kishte çerdhen çetnike në Sredskë
të Reçanit,ai me vartesit e tij e mjerisht me ta ishin edhe disa shqipfolës që ishin
shitur tek serbi e malazezi,po ushtronin në popullatën shqiptare tortura nga më
mizoret,ku përdorej elektroshoku dhe dajaku i bejzbollit dhe turtura tjera më çnjerëzore
po përdornin këta neoçetnik gjakpirës,e tërë kjo mizori përkrahej haptas nga dy
kriminel edhe më famëkeq të komandave policore të Prtizrenit komandant
Petroviqi me bashkëpunëtor të tij dhe ai i Suharekës komandanti Millan
Shipka,kuptohet me urdhër të aparati shteror të Serbisë po bëhej ky terror tejet i egër ndaj shqiptarëve
të cilët kërkonin të drejta dhe liri kombëtare.
Ruzhdiu
ndodhej në Shqipëri kurse lidhjet që mbaheshin me Besimin në kuadër të lëvizjes
u shkëputën përshkak se Regjë Mema,po nga fshati Legjend ngase edhe atij i
kishin kërkuar armë vendos te arratiset për në Gjermani,ai e kishte lënë villain
e tij Halitin për të kontaktuar autorin e këtij shkrimi, për të treguar situatën
që ndodhej në fshat.Haliti në Stacionin e milicisë në Lubizhdë ishte torturuar
mizorisht dhe mezi mbahej në këmbë, pastaj mbahej i izoluar në qelit e burgut të
Prizrenit dhe nuk arrin ta informoj me situatën e krijuar në fshatin e tij
ndonjë nga anëtarët e lëvizjës për të cilët kishte Haliti njohuri.
Edhe
Besimi kishte njohuri se forcat e milicisë serbe do ta bastisnin shtëpin e
tij,por ai në asnjë mënyrë nuk kishte pranuar të arratisej dhe as që i shkonte
në mendje për ti dorëzuar armët e lirisë.Më 3 Maj të vitit 1995,në orën 9 të mëngjesit
një togë milicësh me në krye Dragan Shoshkiqin,ia mësyjnë për ta bastisur edhe
shtëpinë e Besim Nrecës në fshatin Malësi e Re të Prizrenit.Lidhur më këtë rast
rrëfen bashkëshortja e Besimit,Sheride Daka – Nrecaj,me të cilën Besimi u
martua në vitin 1983 dhe i la amanet asaj gjashtë fëmijë.Albanin,i cili edhe
pse i ri mori pjes në luftën çlirimtare në UÇPMB,Albanën,Hekuranin,Arbnorën,Granitin,dhe
Malësorin.Ajo rrëfen ngjarjen:”Një togë milicësh të armatosur deri në dhëmbë dhe
të veshur me jelek antiblumb erdhën në shtëpinë tone në orën 9 të mëngjesit të 3
majit të vitit 1995 dhe kërkuan Besimin.Unë i thashë Hekuranit shko tregoju se
ai është në punë në Shirokë.
Dragan
Shoshkiqi,ka marrë për detyrë të shkoj tek personi i shumë kërkuar Besim
Nrecaj,në pretekstin e konfiskimit të armës,të cilën e barte pa autorizim dhe
nuk e hiqte asnjiherë nga brezi,më pas Shoshkiqi dhe milic tjerë,shkojnë në OBI,në
Shirok në vendin e tij të punës, duke njoftuar edhe njësitet tjera të stacionit
policor të Suharekës e në veçanti komandantin e milicisë kriminelin dhe çetnikun
Millan Shipka i cili ishte edhe antar i “Crna Rukës”së Beogradit.Sapo kanë arritur
në Shirok në vendin e tij të punës milicia i ka njoftuar rojet për akcionin
policesk,ngase janë në dijeni se Besimi bart armë pa leje me vete.Ai është gjetur
me kolegë të tjerë në vendin e punës.Shoshkiqi ka kërkuar me emër Besimin dhe
ai është përgjigjur,më pas është kërkuar nga punëtorët të lëshojnë zyrën e
Besimit,ata të gjithë kanë dale,në mënyrë të befasishme vepron Besimi.nxjerr
revolën e tij dhe e vret komandantin Dragan Shoshkiq,duke i thënë:”… se atë që ke
kërkuar e gjete tani eh biri i shkinës…”,dhe plagos rëndë zv.kom. e Millan
Shipkës,Dragan Dobrosavleviqin.Besimi ua merr armët të dyve dhe më shpejtësi
rrufeje si të ishte Sali Shabani,largohet nga vendi i tij i punës.
Kjo
tregonte se pushtetit represiv jugosllavo-serb u kishte dalur situata nga
dora,anipse kjo makineri vrastare këmbëngulte se sistemi i tyre gjenocidist
kontrollonte gjithçka.Kështu atyre më propaganda nuk po u shitej në Kosovë,këtë
rrenë propagandistike ua kishte prishur Tahir e Nebih Meha,Rexhep Mala e Nuhi
Berisha,Alush Kryeziu dhe së fundmi Besim Nrecaj,i cili u kishte krijuar një situate
rrëmuje në radhët e pushtuesit jugosllavo-serb,edhe pse atë ditë të 3 majit
ende nuk e kishin shpallur gjendje të jashtëzakonshme,por shtet-rrethimi dukej
hapur në hapsirat e mbarë Kosovës.S,ishte më një pamje e zakonshmë kjo për
komandnatin kriminel Petroviq dhe Shipka,ishte kjo një situate ku ata dhe zagarët
e tyre ndjeheshin tërësisht të frikësuar, kjo frikë shihej tek surratet e tyre.Kjo
situate e papritur kishte shthurrur mitin e federates jugosllavo-serbe e cila
ishte bërë si një kull prej letre.Më të dëgjuar se Besimi e kishte vrarë komandantin
e stacionit të malicise së Lubizhdës,Shoshkiqin,ky lajm i papritur,e ngriti në këmbë
gjithë aparatin shtetëror terrorist serbo-malazez,kudo nëpër rrugët e Kosovës dëgjohej
zhurma e makinerisë së rëndë ushtarako policore.Realiteti ndërroi formën e vetë,ata
pushtuesit terrorist jugosllavo-serb,që mburreshin se nuk kanë frikë nga
shqiptarët,tani i kishte kapluar frika dhe paniku,u vra komandanti që kishte
krijuar fame në ndëshkimin e shqiptarëve.Tani po vajtonin djalin e vetëm cërnagori
dhe cërnagorka,ata tani po e shanin dhe mallkonin Jugosllavinë e Titos-Rankoviqit
e Millosheviqit.
Po këtë ditë
të 3 majit,vëllai i Besimit Xhemajliu rrëfen:”…Aty kah ora 12 me tu kthyer nga
puna në shtëpi më vërsulën afërsisht 300 milicë,më torturuan mizorisht duke më kërcënuar
se nëse nuk dorëzohet Besimi të gjithë Nrecajt do ti vrasim…”.Besimi kishte
arritur ti takonte bashkëshortën e tij dhe fëmijët duke i sugjeruar ata që të shkonin
në Grykoc te tezja Sabrie,duke ia lënë amanet fëmijët bashkëshortës së tij dhe
niset për të shkuar në shtëpi me i marr armët që kishte.Por aty ishte vë një rrëthim
i hekurt dhe ai pozicionohet në disa llagema të Fusha e Thatë mbi fshatin
Legjendë dhe priste që ti afroheshin ato mijëra forca të cilat kishin bërë një shtet rrethim të hekurt në të
dy zonat Suharekë e Prizren.Për dy orë rresht Besimi kishte bërë një luftë të hapur
dhe të ashpër afërsit me mbi 3000 forca ushtarko-policore të armikut,tre
helikopter ushtarak ishin afruar istikamit të Besimit për ta zënë të gjallë,por
trimit i punon fati dhe arrin ta plagos pilotin e njërit nga të tre helikopterët
dhe ata mezi arrijnë të shpëtojnë,por nga dy helikopter të tjerë mitralohet nga
lartë istikami i Besimit,zbrazin breshëri plumbash,por ama edhe Besimi zbraz
plumbat nga armët e tij dhe qëllon pa mëshirë mbi gjakatarët pushtues dhe më në
fund aty kah ora 15 Besimi bie heroikisht në fushën e nderit,duke luftuar si
hero i vërtetë i legjendave tona shqiptare,luftoi një zemër heroi me mbi 3000
mijë ushtar e milic serbo malazez e me hafijet shqipfolës,vendi ku luftoi dhe qëndroi
heroikisht Besimi nuk ishte i përshtatshëm ,por trimi që në fillim kishte
zgjedhur rrugën e përballjes fyta-fyt me armikun shekullor të shqiptarëve,e jo
arratisjen,për të cilën ai kishte patur mbase mundësi.Ai qëndroi deri në fishekun
e fundit në këtë betejë.Edhe pse i vetëm Besimi, mes të tjerash shkruan Prof.Bajram
Kurti në librin e tij “Gjaku i Lirisë”në nr 7-8 në faqën 66 të librit:”…Armiku
nga turpi nuk e dha numrin e milicëve dhe ushtarëve të vrarë,por pas tre-katër
ditësh lansoi një gënjeshtër se gjoja u vrane mes vete dy komandantët e
policise Zoran Nikoliq nga Krusha e Vogël me detyr në posbllokun e milicisë në Lubizhdë,dhe
Millorad Vuqiniq në postkomandën e milicisë në Prizren…gjithashtu u vranë edhe
dhjetra milic e ushtar të tjerë të njësive elite…”.
Në trupin
e Besimit numëronin nëntë plagë,ishin po aq plag sa kishte edhe Gjergj Elez
Aliu,ato plagë ishin,plagët e lirisë dhe njëkohësisht të pavdekësisë së tij,që po
përsëriste lavdin e heronjëve shqiptar Oso Kuka i Vraninës që kushedi sa here
Besimi e kishte lexuar e rilexuar në:”Lahutën e Malcisë:,të Gjergj Fishtës,Mic
Sokoli që ia kishtë vënë gjoksin topit të Sulltanit turk,Sali Shabani që kishte
qenë një nga kaqakët më në zë në kohen e Azem Bejtë Galicës,Tahir e Nebih Mehës
që shembën federatën jugosllave.
Më 5 Maj 1995
vargu i gjat i mijëra pjesmarrësve në kortezhin funeral,me dhjetra kurora e
buqeta lulesh ishin tubuar në fshatin Legjendë për ti dhënë lamtumirën e përjetësisë
Besim Nrecës.Trupi i tij mbështjellur me flamurin kombëtar shqiptar,po kalonte
rrugës për në varrezat e Malsisë së Re,pranë tytave të shumta të forcave armike.
Në shtratin
e tokës Shqipëri që aq shumë e deshi Besimi,u lëshua trupi i heroit,i mbuluar
me buqeta lulesh që mbuluan me dheun e tokës mëmë heroin e pavdekësisë Besim
Nrecën.
Gjatë cermonisë
së varrimit foli prof.Bajram Kurti i cili mbajti një fjalim të zjarrtë ku u
thuhej qartë se fundi i jugosllavo-serbisë është afër dhe shokët bashkëveprimtar
të Besimit do të hakmerrën dhe shpejtë do ta dëbojnë Serbinë nga tokat
shqiptare.
Populli
shqiptar kurrë në jetë të jetëve nuk do ta harroj shembullin e sacrifices së këtij
heroi që ia ktheu dinjitetin shqiptarëve të nëpërkëmbur nga pushtuesi e sa nga
pacifizmi mjeran,në kohën kur ishte më së vështiri ai u qfaq si meteor lirie.
Besimi
ishte frymëzuesi dhe motivuesi i sejcilit nga shqiptarët që po përgaditeshin me
ja dhënë grushtin e fundt Serbisë terroriste,për ti sjell popullit lirin e
munguar dhe bashkimin e trojeve shqiptare me Shtetin amë Shqipërinë rreze
ndritur.Me emrin dhe shembullin e Besimit shumë nga shokët e idealit të tij,luftuan
pa kompromisë pushtuesin gjatë luftës së lavdishme të Ushtrisë Çlirimtare çka
ishte vetë ëndrra e Besimit që shokët ëndrrën e tij e bënë realitet me luftën çlirimtare.
Përvjetori
i 14 i rënies heroike të heroit kombëtar shqiptar Besim Nrecaj,përvjetor i
mbajtur në Shkollën Fillore”Besim Nrecaj” në fshatin Legjendë komuna e
Prizrenit.
Ideali i
Besimit nuk ishte vetëm liria kombëtare,por edhe njeriu i lire,i çliruar nga
egoizmi,nga dogmatizmi,nga lakmia për pushtet e para,për lavdi vetëm për vetën
e tij,për një njeri që ka vizion të qartë dhe shikon me besim në ardhmëri.Ai përbuzte,përçmonte
pushtuesin,sepse kishte bindje të paluhatshme se armiku është i përkohshëm në mbar
trojet shqiptare.Se populli shqiptar do të triumfoj,Shqipëria dhe shqiptarët
janë të pazhdukshme,janë si Feniksi. Edhe pse të munduar të vuajtur,të viktimizuar,të
përbuzur,të nëpërkëmbur nga të huajt,por edhe nga vetvetja e sidomos nga
shqipfolës të mjerë, që bashkëpunonin me armikun dhe bashkë me ta shtypnin
popullin shqiptar,këto janë dëshmi të pamohueshme me vepra konkrete,me kërkesa
të qarta prej atdhedashësish të vërtetë shqiptar,treguan se bindjet e tyre janë
rrënjë thella në token shqiptare,për përkatësinë e kësaj toke pellazgo-iliro-shqiptare,ky
djep i vërtet i shqiptarizmës,dhe sa fallso
dhe të paqëndrueshme duken shprehjet e kishës ortodokse Serbe,dhe e
politikanëve e akademikëve serb,për kinse Kosova është”djep i serbizmit”,kur
dihen viktimat,vuajtjet,mundimet,qëndresa heroike e përpjekjet e parreshtura të
shqiptarëve për liri e të drejta kombëtare,sakrificat dhe gjaku i derdhur
shqiptar i këtij trolli autokton mijëravjeçar,prandaj te Besimi vuajtja,mjerimi
robëria por edhe krenaria ishin një shpërthim revolte e akumuluar të këtij
atdhetari që ishte plotësisht i vetëdijëshëm dhe i prekur nga dhimbja e përditshme
që po përjetonte populli shqiptar nga shovenistët serbo-malazezo-maqedonomadh
dhe ata të Çamërisë që janë dëbuar dhunshëm nga terroristët e shtetit grek.Andaj
është ky gjaku i derdhur i bijëve dhe bijave më të mire të gjakut shqiptar,për
një bashkim mbarëshqiptar që qon kah qëllimet e larta.
Dokument:REGJISTRI I DËSHMORËVE TË UÇK-së TË BRIGADËS 28 - 128 TË ZONËS OPERATIVE PASHTRIKUT
Liria do të thoshte Besimi!Është dhurta më e çmuar mbarënjerëzore,që i përket pambarimisht cilitdo njeri!Unë lirinë dita dhe arrita ta marr nga armiku i Atdheut tim,ta ruaj si sytë e ballit nga gjitha pretendimet për kohën e ardhme,që sot e gjer në natën e varrit ajo do të jetë edhe shorti im,njëkohësisht dhe shpërblimi im për ta larë borxhin ndaj Atdheut Shqiptar!Unë kapërceva vdekjen?Kështu zotërova nderin e Atdheut!Kush parashikon jo arsyeshëm dhe me frikë rrjedhojat e çlirimit të Atdheut,nuk mund ta krijon madhështorën.Unë nuk u hamenda për asnjë çast, dhe nuk u bëra pytjen shokëve të mi bashkë luftëtarë të lirisë,se a duhet ti bie plumb armikut shkja!Kur mu dha rasti Unë me vetëdije të lartë luftova kundër okupatorit jugosllavo-serb,dhe zbraza plumbat në trupat armikut të shqiptarëve.Mos akuzoni,dhe mos e fajsoni askënd për veprimet që bëra me 3 maj të 1995 ajo ditë qe ditë dasme për mua,atë ditë përmbusha misionin e jetës time,për çka kisha jetuar 39 vitet.Me çmimin e jetës time Unë fitova nderin dhe lavdin!Kjo filozofi heroike në rrugën e historisë,na bënë të kujtojmë apologji të panumërta te heronjëve shqiptar.E në këtë rast, Besimi e flijoi jetën për çështjen e madhe kombëtare,ishte një sakrific madheshtore,që e bëri hero.
Lavdi jetës dhe veprës së heroit kombëtar shqiptar Besim Nrecaj!