Poezi nga Kristo Çipa

Kristo Çipa

PËRMBI KRESHTAT E INATIT

Malet i kërcënon bora.
Koha u ligështua.
Ti u ngurose në pantallona.
Syri si moti,
Moti si loti
Derdhen mbi mua!

Mos u ngri nga akulli i inatit!
Në lot dëshpërimi, mos shkrij!
Eja të shkojmë te limani
Të hipim tek Jahti të dy...

Në ujërat e ngrohta mesdhetare:
Ja dehu,
Ja bindu, për fare!

THINJA NË FAVORITE

Ti krejt papritur m’u shfaqe,
Moj thinjë e bardhë në favorite!
Si shami e bardhë që kërkon paqe,
Pa zhurmë mbi flokë zbrite.

Para pasqyrës më hutove,
Sikur më the: “Ja, erdhi vjeshta,
Ti vërtet mua s’më ftove,
Por dhe pa ftesë unë erdha!”.

Ç’të bëjë me thinjën në favorite,
Si shpejt më erdhi, pa lajmëruar?!
Njëri mendim më thotë: “Hiqe!”,
Tjetri: “Mos e prek me duar!”.

“Je ende i ri, - më thotë e shkuara,
- Lastar në trung të pemës,
Jeto të ëndërruarat,
Gjithë bukuritë e jetës!”

“Po bëhesh gjysh, - heshtoi heshtja,
- Sapo ti shkele mbi pesëdhjetë,
Qoftë e qetë, pa stuhi vjeshta,
Se pas asaj dimri të pret”.

Po ç’pate moj, që më trazove,
Si detin me tallaze?
Mes favorites erdhe, qëndrove,
Ti thinja tërë naze!

Nuk të qortoj me thikë të syve,
Tej vetullës në qoshe,
Por të uroj, atje ku mbive,
Mos u bëfsh kurrë me shoqe!

GJOLEKË LIRIA

Kush mbi borë e ndezi zjarrin?
Kush nga vdekja kombin ngjalli?
Qe një Zot, me zemër labi,
Fliste me gjuhë jatagani!

Zot i vendeve të mia
Doli Gjolekë Labëria.

Doli kundruall dovletit,
Për në Lumë e ktheu detin,
Ngriti gjithë vilajetin,
Bregun edhe Kurveleshin.

Lebërit dhe himarjotë,
Kanë një gjak e një kokë.

Shpata, që shekullin preu,
I tha Shqipërisë “ngrehu”!
Lëre gjumin ta marrë dheu,
Erën e lirisë shpërtheu!

Ndaj janë majat kryelarta
Se i ka nderuar shpata.

Në malet e Labërisë,
Kush ka lindë e është rritë,
Dhe miku që vjen vizitë,
Bëhet Hero i Lirisë!

Në këto vende të rënda,
Lirisë kurrë s’i pushon zemra.

O ju bijtë e Shqipërisë,
Nga Kuçi ku lindi trimi,
Merrni “dheun e lirisë”,
Hajmali në gjoks ta vini!

MË LË PA GJUMË

Qysh atë ditë, faqeparruar,
E rimbledh kohën në inventar,
Ti mbi egoizëm kalon kaluar,
Unë shtirem më shumë se krenar.

Jam në dilemën hamletiane,
Të të afroj, të të largoj,
Nuk i del fundi kësaj ane,
Nga ana tjetër, më kot kërkoj.

Ekografia e zemrës time
E zbehtë është nga ndjenjë e lartë,
Ti me shikim i shter burimet
Do të më duhet të bëj by-pass.

Nisej për lindje, shkon perëndimit,
E shtyn me dhembje, ç’ka do më shumë,
Dhe nëpër sy, lot i pendimit
Të lë pa gjumë, më lë pa gjumë...

Unë e harkoj vetë burrërinë,
Dhe krenarinë në det fundos,
I falem si foshnjë dashurisë,
Të vij tek ty, zemra vendos.

Ende shijoj atë ç’kam dashur,
Megjithëse jam me buzë të plasur.

HIMARË, O LULJA HIMARË

Himarë, o lulja Himarë,
O guri që ndez sevdanë,
Të ranë supet, t’u vranë,
T’u ndanë lulet, t’u thanë!

Trungu s’ka lastar e dega,
Nga zgjoi ka ikur bleta,
E pagojë është e vërteta,
Me pleq e plaka rron jeta!

Po djepin kush ma shteroi?
Dallga detin e kaloi,
Loti-syrin e mohoi,
Hiri-zjarrin e harroi!

Do dal te porta në shkallë,
Bota zërin të ma marrë,
Kthehuni bij në Himarë,
Jo të shuar, por të gjallë!

LUFTA E VLORËS

Luftë e Parë Botërore,
Bajoneta dhe llogore.

Kur Vlora luftën vulosi,
Bota paqen e vendosi.

Pastron lakminë Italia,
E sheh yllin Shqipëria.

Ngrihet i gjallë amaneti,
Bëhet më i gjerë se deti.

E merr shqiponjën në dorë,
Rron mbi malet me dëshmorë.

Dhe në qiell të saj ngrihet,
Në folenë e saj i flihet.

UNAZA

E arta unazë
Me përqafimin e gishtit harrohet,
Drejt përjetësisë,
Që kur femra s’quhet më vajzë,
Por grua kurorëzohet
Në detyrën e historisë.

Unaza e kurorës
Në gishtin e burrit
Feks si mermeri,
Pëllëmbë e dorës,
E ashpër si guri
Në nurin e arit
Si kreshta nën hark ylberi.

O shpirtlidhje martesore!
Në dy gjysma harqe unaze,
Qielli paqen qetëson.
Perënditë shëmbëlltyrën,
Vullneti veten forcon,
Besnikëria lan fytyrën.

Mbajeni të artë unazën,
Ju çifti i harqeve!
Nga ndryshku i viteve
Rrudhet rinia
E tret si mjegulla borën
Veç pabesia!

Ndaj në u prefshin gishtat e dorës,
Unazën në zemër e vini,
Se mbi altarin e kurorës,
Do ëngjëllohet bekimi!

DHEU IM

Të pranoj, të punoj, të gëzoj,
Të kërkoj, të lakmoj, të pushtoj,
Dhe ti urtë më afron, më jeton,
E kur lodhem, dua gjumë, më mbulon.

Ti je At, ti je Mëmë, gjithçka!
Ti je fat, na ke rënë, kjo u tha.
Na mban lart, s’kemi rrënjë, as dhe krah,
S’kthehemi prapë, nuk na lënë, vizë s’ka!

Sa shumë djersë njerëzore ka kulluar,
Aq sa ahe shpirtërore kanë rënkuar,
Nëpër zënka djallëzore të ngatërruar,
Gjak e luftëra botërore ka kërkuar.

Oh, sa troje, territore kemi dashur,
Jemi kthyer përmendore, buzëplasur!
Si qiri në lakmi, jemi falur,
Kurrë nga ty, përjetësi s’kemi marrë!

Ç’ka ky diell, syzbërthyer, ta kërkojmë,
Nëpër qiell krahëthyer, fluturojmë!
S’jemi zotër, por te Zoti të tentojmë,
Brenda botës, pika loti, të shterojmë!

Ti je At, ti je Mëmë, ti o Dhe,
Shpresëtharë, dritëzënë, vijmë atje!
Te liritë, gjithë fuqitë, derdhim ne,
Kjo copë ditë, shkon nga sytë, s’e vëmë re!