| E merkure, 22.08.2012, 06:45 PM |
Drita Lushi
PËRBALLJE
Ulem përballë vetes,
përballë fytyrës së ndërgjegjes,
flas me të gjatë,
si t’ishte një tjetër.
I tregoj ç’kam bërë:
Për njërin, që i dhurova paqë,
për tjetrin, që i fala gabimin,
e për një të tretë,
që mësim me dha me bujari.
I tregoj ç’kam ndjerë:
Keqardhje për miken,
që përfiton nga mirësia,
dhëmbshuri për fëmijën,
që ilaçet s’kish të blinte,
e lotët e nënës së tij
ujitnin mjerimin e zi;
më dhimbte reumatizma e sime mëje,
sikur t’ish e imja,
kënaqësinë që me dha
përqafimi i sime bije,
lumturinë që më dhuroi
puthja mëngjesin e sotëm,
mua të zemeruares,
dhe si dola fitimtare mbi ndjenjën e “unit” -
duke kërkuar falje.
I tregoj ç’kam fituar:
Një ditë më shumë,
më shumë orë të bardha,
ëndrra të çelura e shpresa të mbjella;
një natë më shumë,
yje gjithashtu,
mbi të gjitha, fituar kam veten, kur me të bisedoj
dhe ndiej se e kam këtu, këtu!
UNË JAM JETA
U rrita me hijën tënde,
qenie e padukshme,
errësirë.
Nëse ti ndenje me mua,
unë nuk ndenja me ty,
errësirë.
Hija përpiqet t’më kontrollojë ditët,
por unë ndjehem e lirë prej teje,
errësirë.
Shpirti im, qenia e trupi,
përqeshin pushtetin tënd,
errësirë.
Lërmë të lirë!
Unë në fluturim me zogjtë
shoh
botën,
Lirinë …
Unë shoh …
Ti vazhdon të më lidhësh
me pranga fjalësh,
po unë jam e lirë.
Më kot përpiqesh me mua,
humnerë shpirti,
armik i dëshirave.
Unë jam …
Nuk dua t’ia di në je ti.
Unë jetoj
dhe në mos jetofsh ti …
Unë jam ...
Jeta .…