Kalosh Çeliku: Pykë shelgu

PYKË SHELGU

NGA KALOSH ÇELIKU

Jo, rastësisht e nisa këtë shkrim me vargjet e një poezie satirike të Spiro Çomorës. Autorit të komedisë „Karnevalet e Korçës“. Trungu i lisit, kur i thotë pykës: Inati nuk më vjen nga sëpata që është nga hekuri, po nga pyka që është pjesë e trungut tim nga druri.

Shqiptarët nëpër shekuj i kanë pasur pykat e tyre të një trungu nga gjaku, që armiqtë shekullor me qytë të sëpatës ia kanë rrasur sa më thellë në trup, i kanë çarë copë-copë mes tokës e qiellit. Populli thotë: „pyka nxjerrë  pykën“. Fatkeqësisht, popullit shqiptar, pak veta përpiqen t‘ia nxjerrin pykën,  po pyka i bën vend pykës tjetër për t’i hyrë sa më thellë në palcë. Edhe sot si dje, përçudi u lindi pas porte një Pykë shelgu. Vetëm se, kësaj radhe jo një pykë nga druri ose hekuri, po një Pykë shelgu në emër të „bashkimit“ të shoqatave joqeveritare nën një çati si „Lëvizje politike-patriotike“. Dorën në zemër, shoqëria shqiptare gjithmonë ka hapsirë për të gjitha veprimet për ndryshime politike. E sidomos në kohën e sotshme demokratike, kur secili ka të drejtë të thirret në shprehjen e lirisë të fjalës dhe mendimit politik ndryshe. Ama, jo qorrazi si miza në qumësht, ose të rreshtohen si delet e nënkryeme qafërjepura pas Dashit me një brirë të thyer t’u prijë lëndinave demokratike për në gojë të Ujkut.

Themeluesit e kësaj „Lëvizje“ (Pyka) dihen nga populli shqiptar me emër e mbiemër, kalorës të arratisur që deri më sot nuk zunë vend në asnjë Parti Politike Shqiptare.  Ose, siç thotë Fishta i Madh te „Gomari i Babatasit“:

„Ani kush pra, me i pri kombit

Ju do pyka bijtë prej llomit

Që „Shqiptarë“ vedit thoni.

Jo pse ju Shqipninë doni.

Jo pse ju ndo‘ send kuptoni

Shka asht Atdheu e shka është Lirija.

Shka asht Vllaznija e Parasija

Përpraimi e Qytetnia.

Por, veç pse ende der më sot

Një tyran s’po e gjeni dot.

Nën këmbë t’cilit ju me u shtrue.

Se un ma tash jam regjë me jue.

E jau njof shpirtin der m’palc:

Pleh i ndytë, me u bartun m’shkale

E me u qitë jashta Shqipnije.

Dudumët, që i shëtitën të gjitha Partitë Politike dhe fondacionet „humanitare“ duke rrëmbyer me të dyja duart mjete materiale e poste politike: Drejtorë, zv/drejtorë, kryetarë të shoqatave „joqeveritare“, anëtarë të komisioneve, këshilltarë e hoxhallarë të xhamive. Syrin, përsëri e kanë të urët, pak siç duket i kishin këto shpërblime për „flijime artistike“, burrat e botës, fesë dhe kombit meritojnë më tepër si „dëshmorë“ lufte. Hapi i tyre „shpëtimtar“ (njerëz të sotshëm me tru të moçëm), pse të mos themelojnë edhe një „Lëvizje qytetare myslimane-shqiptare“?! Nesër, sipas veprimit të disa shoqatave „joqeveritare“ ta shpallin veten edhe si Parti Politike Myslimane në mes të Shqipërisë Etnike. Shkupin ta mbushin me flamuj partiak fetar turko-arab gjatë fushatës parazgjedhore për pushtet.

„... Formimi i lëvizjes për bashkimin e shoqatave dhe tradhtia e disa shoqatave brenda lëvizjes“ i ndiqte prapa si Ismail Qemalin historia?! Duartrokitje, „patriotë“ bythëgrisur të kombit: ide e vjetër myslimane-komuniste me veprim të sotshëm tekenefes neokomunist: „Një tokë, një kokë“. Vallë, po si do të kemi veprime e mendime për ndryshime politike me këta „patriotë“ të vonuar në prehërin e „vëllezërve“ të Njerkës?! E patëm dikur një Parti Komuniste, çka na duhet tashti një tjetër neokomuniste?! Edhe, shqiptarët ia „panë“ mjaftë hajrin asaj pjelle mushke si popull demokratik në Ballkan, që nga koha e Fan Nolit, malli i mori ta provojnë edhe këtë melezen neokominste. Turren me të katra, e fusin kokën në thesin me arna: Shoqata Islame e joqeveritare shqiptare. Kokë më kokë bashkë: speca, patate, domate, qepë e banane. Thirrje u bëjnë „çafirëve“ t‘u kërkojnë „hallallëk“ myslimanëve për „zullumin“. E ngrejnë zërin kundër „njerëzve negativ dhe të djegur te muslimanët, që i japin një notë negative lëvizjes“. Edhe, e vajtojnë „Lëvizjen“ (Pykën e shelgut), për „tradhtinë“, që ia bënë „çafirët“ pas shpine duke ua përmendur „Ditën e Gjykimit“...

Trurin e tyre të sëmurë me çallmë turku në kokë, nateditë nuk e merr gjumi me kokën në xhami e bythën te partitë politike. Tregtinë në emër të popullit shqiptar e kanë në shpirt e gjak. Moti përpiqen të na e ulin çmimin e pazarit politik, shesin sa më lirë te „vëllazërit“ në Bit-Pazar. Herë pas here i sheh nëpër organizime kulturore e sofra partiake si dele të nënkryeme. Krah për krahu në „protesta qytetare“ me fjalime demagogjike përpara Qeverisë për lirinë e shtypit. Debate televizive me veteveten para kamerave televizive. Organizatorë të fshehtë të protestave politike me petk fetar në Shkup. Përditë manipulojnë rininë dhe popullin shqiptar, që nesër ta shesin shumë lirë, mos them pa pare te Partia Neokomuniste për një karrige, për një post partiak në Qeveri, për një emërim imami në xhami.

Dudumët, që sot nuk i do edhe vetë Zoti. Trusakatë që nuk e dinë çka është pyka. Llojet e pykave: pykë druri dhe pykë hekuri. Kohën e fundit si „ideologë politik-fetar“ na e zbuluan edhe një lloj pyke: Pykë shelgu. Funksionin që lujnë ato në jetën e përditshme të malësorit. Në mes të ditës para syve të popullit shqiptar themelojnë „Lëvizje“ qytetare me pagëzim humuristiko-satirik „PYKA“. Haptas, vjedhin pa vend dhe arsye simbolin e një poezie satirike të Spiro Çomorës. Ose, titullin e një reviste humoristike-satirike „Pyka“ që dilte herë pas here në Strugë. Pavetëdije, dalin në sipërfaqe si pyka teknefese shelgu myslimane-shqiptare. Nënçmojnë këtë popull duke menduar se ende hanë bar livadheve, mund ta kullosësh edhe në të ardhmen me thirrjen e „ezanit“ nga minaret e xhamive turko-arabe mes livadheve. Trungut tij plak plot plagë, rrasësh me qytë të Sëpatës Neokomuniste të „vëllezërve“ edhe pykën e drurit të shelgut. Përçash pikë e pesë popullin shqiptar edhe në këtë Njëqindvjetor të Pavarsisë së Shqipërisë. Edhe atë, me „Pykën“ e vet të një trungu, gjaku e me qytën e Sëpatës Neokomuniste, që na i polli Xhadia natën këta kopila e na i la ditën pas porte.

Falë Zotit, që janë pyka shelgu. Nuk janë pyka hekuri. Përndryshe, do të na merrnin më qafë si popull demokratik shqiptar në mes të Ballkanit, jo sot po edhe nesër...