| E diele, 17.06.2012, 11:24 AM |
Nga At Gjergj Fishta OFM.:
XIV.
GJAKSORVET.
Në vitin 1899 Fishtës i vranë vëllan
e madh (Poeti pat edhe nji tjetër para vedit qi i vdiq kur ishte jashtë shteti,
në Konferencën e Paqës). Vrasja e tij i ep shkas me u lëshue me këte lirikë
kundër gjaksorvet. Gjak vllazënsh i derdhun kot qi shkretnoi Atdheun. Mbasi
Poeti lëshon namen, ia paraqet vetës
Mëninë hyjnore ndeshkuese, qi çohet kundër tyne.
Asht ndër ma të parat poezi të
Fishtës. Gjuha asht e pastër, me gjithse asht shkrue kur ishin në përdorim
shumë fjalë turqisht. Të shprehunit asht i rrjedhshëm e dramatik.
Ndalnju! Ku véni burra?...
Pash Zotin, lshoni hutat!
Pse teper gjak asht derdhun,
Pse teper bajtë kem’ futat:
Prej vaj’t na asht marrun zani...
Medet, o qiellë, medet!...
2. A thue nuk jemi vllazen
T’
njaj atmje t’ tanë rritë n’ prêhen,
T’ tanë t’
quejtun me nji emen?
A thue, kshtu do t’ xêhen
Ata, qi ‘i gjuhë e ‘i doke
E ‘i gjak kanë bashkë e i mbret?
3. Ah váj! Rrjedhë vala e Drinit
T’
tanë gjak – ah! Gjak Shqyptarit...
Kush
kjé, kush kjé ai mizori,
Qi
pushken rroku s’ parit
E
duerët tash don me i zhye
Në
gjak t’ vllazenvet kot?
1.
Ah! Kjoftë mallkue prej
Zotit!
E vejë ati i mbetët grueja
Djali i njatij t’ perbuzunit
Veshun me zhele t’ hueja,
Kerkoftë nper dyerë të shekllit
Pa u gjetë kush me i dalë zot.
2.
Jo, jo, se ma prej sodit
Thêmra e gjaksorve e mnershme
Token nuk do t’a shklasë,
T’ cillen, n’ at kohë të ndershme,
T’ Parët t’onë, rrebtë tue luftue,
E shuguruen me gjak.
3.
Atje nen vapë t’ Saharës,
Nder luaj e pardha jeten
Mizuer, kush don me më shkimun
Në gjak t’
vllazenve eten,
Atjé, pa kenë vajtue,
Mbaroftë i namët per lak...
________________________________________________________________________
1.Poetit i
duken gjaksoret! Vargu asht i ngjashem me epoden e VII të Horacit, qi nuk dihet
a asht njohtë nga Fishta. –hutat: armë në përdorim aso kohe.- futat: rubat e
zeza.
2.xêhen:
shamatohen. – Merr për bazë njisinë e gjuhës, doket e zakonet...
5. Koh’e ndershme: Kur
armet ishin vetëm për mbrojtjen e Atdheut, tue shugurue tokën...
6. e pardhat e Saharës:
Leopardat e shkretinës së Saharës në Afrikë.
-45-
4.
Djelmt t’onë, - ah kob i zi!
Djelm t’onë e Arbnis uzdaja,
Të cillt dergue i pat qiella
Per me mbarue punë t’ mdhaja,
E vllazenve i muer pushka
E kalben sod në vorr...
5.
E kanga nder né shuejti,
Porsi n’ nji shpi dalë fare:
Me thirr nder hatlla mblue
Lahuta eshtë Shqyptare,
E por shêjzeza qyqe
Shqyptarve u kndon n’ oborr...
6.
Dridhu, gjaksuer i mnershem,
Se t’ erdh i zi rreziku!
Se neper terr, Njai, t’ cillit
Kur i veton qerpiku,
Dridhet n’ themel t’ tanë sheklli,
Kundra teje po vjen.
7.
I zi e i perfrigueshem
I prin Atij thellimi:
Ftyren ia zblon vetima,
T’ cillen ia ndezi idhnimi;
Tue bumbullue rrufeja
Raven Atij ia then.
8.
Me zhgjeta të frigueshme
Doren Ai e armatisi;
Qé, se edhe e rrebtë duhija
Idhun mbi ty tash krisi,
E ‘i dét të zi ankimesh
Permbi kryet t’and dikon.
9.
Qé, se edhe vala e mnershme
Perpin me gjire t’ veta
Shpin t’ande prej themelit:
E grueja e jote e shkreta,
_________________________________________________________________________
7. Oh kb i zi!: mjerim, shemtim!
Shprehja asht nji fshamje qi shpërthen prej shpirtit, kur mendon sesa djali i
rinj vritet prej grindjesh vllaznore. – E Arbnisë uzdaja: shpresa e ardhme e
Shqypnisë. Fishta përdori shpesh fjalën Arbni, arbnuer, qi gati nuk përdoret ma
me kuptimin e dikurshem.
8. shuejti: mêni, prani, heshti. – me thirr: me lbozë,
pshtimë, çagjë, bloza. – hatlla: pjesa e sipërme e shtëpisë mjedis pullazit e trenave
të qellzanës (tavanit). – Lahuta eshtë shqyptare:
Vegla kombtare e kangve epike, qi përdoret ndër male
tëVeriut, eshtë: me heshtë, mos me u ndie. – E por shejzeza..: Qyqja në Shqypni
mbahet si zog qi tregon shkretnim, të dalun fare.
9. Poeti mbasi i
lëshon namen gjaksorit, për shkretnimet qi sjellë kombit prej gjaqesh,
siellet kah ai dhe e lajmon, si t’ishte tue pa me sy, se Hyji i idhnuem asht
kah ia mbërrinë me mëni të vetën, për me zhgjetue até e për t’i shkretnue
shtëpi e familje. – Kur i veton çerpiku...: N’themel dridhë veç me “nji vetimë
qerpikut”.
10. I zi e i perfrigueshem...: Nji shkathësi e gjallni
dramatike, bashkue me nji shkathësi klasike e bajnë ketë tubëz të pranueshme,
bindse! – thellimi: stuhija. - Raven: I çilë rrugë.
11. Idhun: e
idhnueme kunder teje. – dikon: shprazë.
12. E grueja ...e
shkreta: Sepse ajo nuk ka faj për gjaksitë e kryeme prej të shoqit e edhe ....
-46-
Fmin t’u tue mbajtë nen stjetull,
Nper valë kot pshtim kerkon.
10.
U dhà mbi ty tash gjyqi,
E zhgjeta e frigshme e Zotit
Mbi ty vjen tue fishkllue...
Rrzou, o i pashpirt! Pse q’ motit
Pa thanë nji Zot: Do t’ bieje
Kshtu, nierin m’ tokë kush vrau.
11.
O Zot, pse kaq vonove
Gjaksorin pa ndeshkue?
E, dersa ky mizori
Gjak vllazensh pat dikue,
Kot landë rrufeja e jote
Pse bjeshkavet por çau ?
_________________________________________________________________________
....ajo bashkë me fmijë do të vuejnë shplaken, qi Hyji i
çon gjaksorit. – Fmin t’u: Fëmijët t’uej,
asht përdorë si substantiv përmbledhës.
13. q’motit: qyshë në kohë të hershme, të shkueme. – do
t’bije – Kshtu, nierin m’tokë kush vrau: Kur Shën Pjetri hoq shpaten e preu
veshin Malkut, sherbtorit të kryepriftit, mbasi kapen Krishtin, Ky tue u sjellë
prej tij, i tha: “Shtine shpaten në mill, pse të gjithë ata qi të kapin
shpatën, prej shpatet do të mbarojnë!”.
14. Idhnimi kunder gjaksorve asht aq i madh e i rrebtë në
zemren e Poetit, sa edhe mbas ndeshkimit t’ardhun prej shplakës s’Hyjit, nuk
mund të ndalet – tue perdorë të folunit e Profetvet të vjeter – pa u sjellë me
e pyet Hyjin, pse kishte vonue aq gjatë pa i ndeshkue. Vërej per shka i perket
mendimit: Mbi Vorr t’A. A. Paliq, str.8. – pat dikue: pat derdhë. –landë: landë ndër pyje, landë ndër bjeshkë.
Shenim (F.R.): Nga një shpjegim i Prof. Gasper Ugashit
(ish nxanës i Fishtës), dy vargjet e fundit atë kohë kanë ngjallë shumë
diskutime, tue u konsiderue si një revoltë e Poetit.