Zemra Shqiptare

  https://www.zemrashqiptare.net/


Poezi nga Bekim Toçani

| E hene, 07.05.2012, 01:59 PM |


Bekim Qazim Toçani u lind më 11.04.1969 në fshatin Sfeçël të Podujevës. Shkollimin fillor dhe të mesëm i kreu në Podujevë, kurse studioi në Fakultetin Ekonomik në Prishtinë.
Ka punuar gazetar në QIK, “Gazeta Shqiptare” dhe “Bota sot”.
Në Aarhus të Danimarkës ka kryer kursin 6 mujor ndërkombëtar “Outspring2000” në Shkollën e Lartë të Gazetarisë.
Është shpërblyer disa herë në konkurset letrare për poezi e prozë.
Aktualisht jeton dhe vepron në Londër. Është baba i tre fëmijëve.
Ky është libri i tij i parë me poezi.

Botues: Qendra e Kulturës e Podujevës – QKP 2003
Për botuesin: Nexhmi   Balaj
Redaktor: Fadil Halimi
Lektor: Agim M. Kikaj
Recensent: Shefqet Dibrani


S´ka më

Kam shkruar më se njëherë
Shkronja e lotë e dashuri
Dhe pak ...veç pak ngushëllim
E kam ndry në sytë e tu
Për një shikim për një copë dhembje

Kam bërë pikturë skandaloze
Mbi letër të bardhë fjalë
Një ëndërr e dytë
Dhe pak ... o sa pak buzëqeshje
Për veten time dhe fatkeqësinë

Kam puthur largësitë e tua
Një mijë e njëqind ditë
Nuk e bëmë dot dhembjen
Dashurinë e pathënë dhe lotët
Një mijë e njëqind net e kam parë
Ikjen në gërshetim shikimesh

Kam qenë në tokë edhe një çast
Nuk do të ketë pse dhe si
Alfabetin e dhembjes nuk e ke mësuar
E dashurisë epja emrin dhe mos harro
Le të bëhem përrallë e gurit
Pluhur nën këmbët tua

Kam qenë njëherë e kaherë
Në një kohëdhembje
Në një jetëpritje baraz me vdekjen
Ka pasur edhe këngë e fjalë
Dhe pak dashuri ... o zot sa shumë
Vjeshtë në jetën time

Kam prekur sytë e tu e të dhembjes
Edhe fjalën edhe lotin edhe puthjet
Edhe ... ditën e sotme e të nesërme
Tretjen time në prag pranvere

Mes lulevargjesh hi i kujtimeve
Dhe asgjë tjetër s´ka më
As pritje e fjalë as lotë e dashuri
S´ka më


Vdekje në shi

Pritja noton në sytë e tu
E ti digjesh në vetminë e madhe
Se jeta bën kërdi mbi lotë e plagë

Ftohtë është nën strehën e shpirtit
E ti dergjesh si zog i vrarë
Shumë kemi pas folur për vjeshtën
E ti kot mi mbledh kujtimet
Andej nga s´ka mbetur asgjë

Mbi varr bie shi i pritjes
Kisha harruar ta puth vdekjen në sy

E unë vdes i gjallë në shi


Ëndërr e gozhduar

Jeta zverdhet përditë
Përfolet njeriu në djep
Vdekja plagoset pa mirëmëngjes

Një jetë
E dyshimtë është edhe ëndërra
Mbi fëmijëri
Simfoni e kujtimit të zverdhur bie

Kush do t´na gozhdojë n´këtë vjeshtë
Miku im

Askujt s´do t´ia themi tregimin
Për fëmijërinë që nuk e patëm

E kam prekur me dorë vdekjen
Unë
Nuk e di  ku fillon liria
E mbaron lufta

Të çmendur në vargje kohe
Unë e TI e Soji yt

Të dyshimtit grryejnë biografitë
Përsëri fjala
Jezusi rigozhdohet
Emrat i  kanë nënvizuar të njëjtit

Kush do t´na gozhdojë nesër
Kur biografinë na e shkruajnë të tjerët
E lutjet
Simfoni kujtimi të zverdhur mbesin


Legjenda

Këmbana ka rënë
Sot
sikur para tre milion vjetëve
Në vajin e parë të dashurisë

Copë e grimë fëmijëria
Kur qanë e s’thua
Pse

Tek altar i pendimit
Ti tretetesh në vetmi

Edhe kur shi bie
Mikja ime
Ti s’ma thua

Emrin tim
Pa mbiemër

Tek arat e kishës e kam varrin
Pikturën e lotit
Më e dashura ime

Kot përgjërohesh
Edhe kur belbëzon

Mëshiron emrin tim
Dhe puth buzët e tjetrit


Dashuri e verë

Vjeshtë e shi atë ditënatë
Mbet e lagur veç dhembja ime

Një ëndërr e thyer në mes ishte
Fjalë mbi partiturë dashurie

Enigma e then heshtjen ofshamat këngën
Sonte le të vdes krejt fëmijëria e lagur

Kishte dhembje shumë
Sa dashuri e verë mbet pa u thënë

Pse s´(u) nisëm bashkë e dashur


Një mikut tim

Çka ka lidhje nëse shkruajmë për dashurinë
Kur na e thurin varrin të tjerët

Pse kot mërzitesh mbi këtë tokë
Bukën tonë e ngjyejmë veç në rimë pritjeje

Miqtë po na i merr dimri i madh
N´rrethana të pasqaruara mbyllet vetmi e jonë

Edhe kot heshtë kur të dhemb si mua
Të tjerët na e këndojnë harrimin e përmotshëm


Baladë

Shota e egër
Varrosur në gur zgjohet
Këngë nisur në mbarim
Hingëllon në provincë

Emri im
Zhvarros kalorësit e kohës
Apokalipsa në post barbari
Frymon shqip e vret

Tridhjetë e sa pranvera
Matem me shpirtin
Çmatem në vargje e çmallem
E kurr s’e shoh buzëqeshjen e parë

Mes librash
Kujtesë varresh mbi pluhur
Se ajo
E egër
E butë
Nuk vdiç

Përgojuesi i dha fjalë e helm

Të gjithë ata
Të qytetit tim
Pikëçuditëse kanë vënë në nisje
E llapi dergjet shiut të verdhë

Baladë në shi
Vetmia viteve të humbura
Këndon këngën e mjellmës
E unë e ndiej thellë
Vetminë e rrugës