Dy poezi nga Daniel Gazulli

Daniel Gàzulli:

NË UDHËTIM

Në udhëtimin tim,

sovran i një shpirti të çliruem nga prangat,

që shpesh të venë urrejtja dhe smira,

u përpoqa t’i jepja kuptim jetës,

ndërsa lodhesha në shkronja të pjerrta librash të vjetër,

apo përpiqesha të deshifroja vështrimin shpërfillës të yjeve

në shoqninë e një heshtjes që gdhente dhimbjen mbrenda meje;

mendimet treteshin deri atje përtej ku nuk arrijti kurrë

syni i njeriut; rrezatimi i tyne depërtonte

tej çdo rontegeni në galaktika mjegullore

dhe gjithë bota që më rrethonte tashma ishte mbrenda meje:

drita përshkonte çdo skutë të errtë

e më davariste trishtimin.

Udhëtoja në detin e jetës mes dallgëve të Fatit,

që përditë më ngushtonte horizontet

e më burgoste andërrat e shkronjat m’i ndryshkte,

përkrah udhëtarësh të tjerë me frikën e së nesërmes në bebëze,

me andërrën e Lirisë në qerpik, kthye tashma në një mirazh,

që zhdukej porsa binte mbramja

dhe mbylleshim në një dhimbje memece.

Po kurrë nuk e humba Zotin e Shpresës e të Qetësisë

dhe vazhdova udhëtimin drejt tij pa lutje të më dhuronte

ma shumë se orët, ditët, vitet e jetës, që bujarisht më kishte dhanë,

ndërsa i gëzohesha edhe një luleje të egër

çelë në mes rrenojave të faltores së shembun nga dora e padijes;

nuk prita si ata që çdo mëngjes

presin vejushat të dalin nga shtëpia

e pastaj përhumben në ekstazë para një gote rakie pa meze

në ajrin e ndotun nga tymi i duhanit;

udhëtimin vazhdova shtegut në mes pyllit të zhytun në mjegull,

sepse e largët nuk do të ishte drita jetëdhanëse e diellit,

që ban të drejtohet e të gjelbrojë edhe atë bimëzën që nën gur

ka kalue e mardhun dhe e zbehtë dimnin.

Udhëtova bashkë me shpirtin e dhimbjes e të mundimeve

në kërkim të Zotit të Shpresës e të Dritës,

që ndriçon në thellësi të qenies të secilit.

PËRSËRI NESËR ...

Sa herë mëngjeseve dëgjoj të qeshunen tande,

them, kushedi ç’gushëkuqë po cicërijnë në shpirtin e saj,

dhe ndjej

se si fëshfërim’ e fustanit tek çapit rrugës, i ngjan

puthjes së gjethëve të porsaçelun kur i flladitë era;

ai fllad arrin deri tek unë

bashkë me kaltërsinë foshnjore të syve të përlotun,

ndërsa dridhmat që sikur vijnë nga thellësi e tokës si vibracione violine,

ndalen në buzëqeshjen time si vesa që rrëshqet në zemër të lulës

në mëngjes kur ende të pjerrta janë rrezet e diellit.

Kurrë s’i desha ma shumë valët eterike të kthyeme në tiguj

aq sa, një ditë të mos m’ arrijnë, lutem,

le të më sjellin fjalë zemrake – mjaft të griset heshtja,

të dëgjoj symbyllë zanin e dridhëshëm tek lodron

si shkëndijat mbi brymë kur mbi te bie drita e hanës

e të zhytem i tani në një ekstazë pa kohë e hapsinë,

e ashtu të harrohem.

Kur telefonin mbyll,

më duket sikur gjithçka tretet në një re gri,

si në një darkë të gëzueshme miqësh kur bie heshtja,

dhe ndjej cepin e buzës të më dridhet

e papritë e ftohtë bahet era, e gjethet bien,

si në një fund vjeshte, por them,

jo jo, dallendyshet do të kthehen,

e nesër e përsëri

gushëkuqët do të cicërijnë në zanin e saj të dridhëshëm.