Cikël poetik nga Zaho Vasili

Zaho Vasili

 

 

VARRI  KU  SHKON  KOMITI 

 

Zbret malit si shkëmb i shkoqur

Me dhimbjen që të trondit,

Një hajdut, kryehajdut

Një komit  kryekomit.

 

Hapen buzët, brengë e vaj

Mjekrës i shterën fuqitë,

Një hajdut që s’di të qajë

Një komit me strrall tek syt.

 

Mbi varrin me trëndelinë

Po dridhet më leht se bari,

Era qan e ulërin

Një komit që shtrat ka malin.

 

Ajo fle gjumin e madh

S’zgjohet dot të dalë në dritë,

Qaj hajdut, kryehajdut

Shtridh dhimbjen kryekomit.

 

Shkrep një herë pushkën e gjat

Gjunjë s’ka, në lot u mbyt,

Qan hajduti se ka plagë

Si del gjak, t’ja presësh misht.

 

Si të jetë mjegull largohet

Qan sërish si të jetë prill,

Balta nga lotët vesohet

Mbjell çdo vit një trëndafil...

 

 

LULET

 

Zgjidhe  rrugën kur sheh lule në tokë

Se ndryshe shkel mbi ëndërra,

Shmangu se sythi është një grusht me lot

Kudo që të jetë, nuk shkelet zemra...

 

 

UNË  JAM 

 

Unë jam nga ftoi i fshatit tim

Nga  uji i burimeve që këndojnë mbi bar,

Nga hardhia që loton në thëllim

Nga jelet e kalit tim të bardhë.

 

Unë jam nga shpirti që s’e gjej kund tjetër

Nga kënga që më bën me dy zemra,

Nga emri i gjyshit tim të vjetër

Nga lotët e pathara që derdh nëna.

 

Jam nga fjala e bukur që deh shpirtin

Nga dhimbja në mes të guximit,

Jam nga e djeshmja e gjyshit prej miti

Nga e sotmja e atit që s’e njeh zemërimin...

 

 

ME VËSHTRIME MË FLET MARSI

 

Me vështrime më flet marsi

Pikon marsi nën qerpik,

Sa bukur që lotët flasin

Nuk gjen buzë të ngjajnë me syt.

 

I futem prillit në buzë

Prill i bukur puthëm ti,

Më mbaj si gonxhe nën bluzë

Se unë do të bëhem gji.

 

Të vijë maji të më thithë

Të m’i bëjë buzët gjak,

Veç një djalë pres nga të gjithë

Tek dy gjijt të marri hak.

 

Shtatori kullon florinë

nëpër flakë zhuritet zemra,

porsi llavë ma dogji gjinë

drejt dasmës më shkau këmba.

 

Nën fustan të nusërisë

Çela si lulja në shegë,

Nën kostum të dhëndërisë

Krisi si shega në degë...

 

 

ISMAILI   DHE  DRITËROI

 

Qytetit me vlerë

Shtruar i rridh’ lumi,

Dy lumej të tjerë

Nuk i zinte gjumi.

 

Brumi që i zuri

Diamant i pastër,

Dielli dhe nuri

O moj Gjirokastër.

 

Gjimnazi poetve

Ekselenc e vargut,

Me  hënën, netëve

Hyjnë e dalin pragut.

 

Me prillin e pastër

Majin në qepallë,

0 moj Gjirokastër

Ç’zjarr të ndezën vallë?

 

Me kalldrëm sokaku

Gurë me salltanete,

Hyjnë e dalin pragut

Hapat e poetëve.

 

Endeshin poetët          

Si të marrë ndën hënë,           

Vargu  ndizte netët            

Nga yjet qe zënë.      

 

Varg e rimë ngacmuar

Në palcën e natës,

Shpirti u merr hua

Nga zjarri lofatës.

 

Rruzujt e floririt

Hëna derdh çative,

Si mëndafsh prej syrit

Hedhur poezive.

 

Grindeshin poetët

Për një varg a rimë,

Mblidhej porsi vetull

Hënëza me sqimë.

 

Ndën fustan dy gjijtë                 

Ftua e shegë ngjeshur,             

Vajzat hedhin sytë                 

Pas perdes rrinë fshehur.                      

 

Zunë e lehin qentë     

Dalin nëpër pragje,     

Ç’të bënin dy djemtë   

S’mbrohen dot me vargje...!  

 

Perdet në mesnatë

Po tunden si fletët,

Vajzat nëpër prag

Si t’i mbrojnë poetët !?

 

Po vrapojnë rrugës                          

Mbi mur a ndën mur,

Sokaku të marrve

Rrokulliste gurë.

 

Muret u bën prita

Hëna derdhte ar,

Në odë ndizet drita 

– Ç’janë këta të marrë !

 

Gjithë lagja në këmbë

Ç’të jetë vallë kjo zhurmë ?

- Ej , ju në kalldrëm                    

Na latë pa gjumë !                      

 

Rrugicë më rrugicë

Sokakët stolisur,

Hijeshi e vargut 

I bënte të krisur.

 

Adhurim për penën

Gjirokastra mban,

Që të dy poetët

Sa lavdi të dhanë.

 

Qyteti qe vatra                   

Prushi ata mbetën,

Gjirokastra ,djepi

Që tundi poetët.

 

 

ZEMRA E NËNËS

 

Zemra e nënës si fole zogu në degë

Cicërimat e  dashurisë  cijasin,

Kur të mos i dëgjohen më këngët

Duhet të shqetësohemi e të thërrasim...

 

Zemra e nënës si pentagrami me nota

Nëna e gjitha kullon këngë,

Nëse tingujt si ndihen të plota

Duhet  të ngrihemi në këmbë !

 

Zemra e nënës është një burim i thellë

Që rrjedh nga thellësia e shekujve,

Nëse ujët ka filluar e me zor del

Ah...nëna po u afrohet të vdekurve...

 

U afrohet po nuk bashkohet me ta

Krijon një ishull në det,

Ne jemi valët, përjetësisht e rrahim

Dhe e ndjejmë që ajo është përjetësisht në jetë...

 

 

BALADA  E  KËNGËS  SË  PA MBAUAR 

 

- Homazh për  F. Dedën -

 

Princi i këngës, princëruar

Krijoi kaltërsinë me yj,

në qiell e pa mbaruar

mbeti kënga e nënës së tij.

 

Notë pas note, fjalë e zemër

qerpikët i ranë tek sytë,

- Ma mbaroni këngën e nënës

Qielli i hapi vënd tek yjt.

 

sekondat në shpirt i mblidhte

vdekja s’pret, erdhi ta marrë,

notat për nënën kur hidhte

i gjanin me syt e gjallë.

 

Ju gremis zemra nga shpirti

shpirti nur, ju dogj nga nuri,

Muzika hijnesh e priti

Mbi lavdin e saj e vuri.

 

Toka ku të dy janë shtrirë                         

Nuk është balt, por lot i ngrirë,                 

Kush e ndjen mallin e nënës                     

E harron vdekjen e tij.                             

 

Prehëri jetës mbetet nëna                                                   

Atje kokën vë njerëzimi,                                 

Kurrë s’do të reshti zemra

Tek ajo që jetën lindi.                                  

 

Duhen sy që të ket lot                                  

Ku ka zemër, thuhet nënë,                           

Ku ka qiell do ketë botë                                

Ku ka botë  do ketë këngë...                    

 

 

QYTETI  IM

 

Qyteti im, si një pyll i madh vigan

Mbushur me pemë të larta, drurë të tretshëm,

Ah..qyteti i pyllt,tek gjiri mban

 pemë e shkurre,pa gjelbërim të përjetshëm.

 

Qyteti im, si një pyll i madh në këmbë, i blert

I përjeton të gjitha stinët, si njeriu njeri,

I than degët, gjethet i bien në vjeshtë

I dalin rrënjët nga stuhitë e moshës në tufan e në shi.

 

Qyteti im thahet, vyshket,sërish ka bleruar

Mbushur plot folet, nga zogjtë fëmi,

Pa këngët e tyre do mbetej i shurdhuar

Me këngët e tye ,nuk ka trishtim në gji.

 

Është harrur shumë qyteti im im pylltë

Degët nuk mpleksen më me njëra – tjetrën,

Filizat që mbillen i shtojnë jetë tek syt

Dhe përjetësisht e vazhdon jetën...

 

 

LOTËT  E  MUNGUAR

 

Qielli i mëmëdheut ka gjithmonë re

Në zheg e në lagështirë,

Për të derdhur lot dhimbjeje mbi ne

Për të gjithë njerzit e mirë,

Për të gjithë ata që sëpatën njerëz

T’i qanin njëherë me dëshirë...