E enjte, 28.03.2024, 11:40 AM (GMT)

Kulturë

Jusuf Bislimi: Loti në qepallë

E marte, 13.03.2012, 07:56 PM


Jusuf Bislimi u lind  më 10. 05. 1949 në fshatin Bukovik, komuna e Gjilanit. Shkollën fillore katër klasëshe  i kreu në vendlindje, ndërsa katër klasët e tjera i vazhdoi në fshatin Pogragjë. Shkollën e mesme – gjimnazin në Gjilan ndërsa Shkollën e Lartë Pedagogjike Dega Fizikë – Kimi në Mitrovicë.

Ka punuar 12 vjet në procesin mësimor dhe gjatë kësaj kohe, pa shkëputje nga puna,  ka vazhduar studimet në Fakultetin Filozofik – Dega e Pedagogjisë, në Universitetin e Prishtinës.

Ka punuar në shkollat fillore në Bukovik, Uglar, Malishevë, Pogragjë dhe në Qendrën Teknike në Gjilan.

Gjatë viteve 1982 - 1990 ka punuar në Televizionin e Prishtinës në Programin Informativo - Politik. Pas përzënies me dhunë nga regjimi okupues serb, nga TV i Prishtinës është marrë me punëdore – dekorative  për sigurimin e ekzistencës.

Me shkrime ka filluar të merret që nga viti 1975.  Shkruan kryesisht për fëmijë.

Veprat:

Kush e zgjon ditën”

“Loti në qepallë” është vepra e dytë e tij.

 

Jusuf  Bislimi jeton dhe vepron në Gjilan.

 

Disa nga vjershat e librit ''Loti  në Qepallë''

1. E PËRCOLLA


Nga kafazi

Më iku zogu,

Nuk pushoi

As te shtogu.

 

U pikëllova

Që po ik,

Më doli loti

Pikë-pikë.

 

Se pengova

Të fluturojë,

T’jetojë lirëshëm

Ku të dojë.

 

Sa keq mbeti

-Pa këngë fyelli,

Atje ku rrezet

I humb dielli…

 

Gjethet në pemë

Janë verdhuar,

Për një pëllumb

Të larguar.

 

RRJEDHA

 

Përrocka uji

Vërshojnë fusha,

Bëhen një

M’u te gusha.

M’u tret zogu

Në mjegullinë,

Derdh pikëllim

Edhe n’Prishtinë.

 

Lumenjtë rrjedhën

Se kanë ndryshuar,

Ujisin fushën

E përcëlluar.

 

Qajnë të tjerët

Kanë mbetë vetë

Pa anëtarin

që u është tretë

 

E THËRRAS ZOGUN

 

Jetofsh gjatë

Më shumë se malet,

-Zemra ime

t’i din hallet.

 

Kështu kanë ikur

mbi pesëqindëmi’

I lanë nënat

Me lot në sy.

 

Lotët e nënave

Mbushin oqeanin,

Se çdonjera

Përcolli gjanin.

 

Iku zogu

Dhe mori Verën,

E përcolla

Bashk me Erën.

 

Dega e hollë

E mollës verore

E thërret zogun

Që iku prore...

 

FOLEJA

 

Në vjeshtë zogu

Bashkë me erën

Mua ma vodhën

Të bukurën, pranverën.

 

Nga lindja ma dërguan

Larg në perëndim

-Punë, punë, punë

Kurrë pa pasë pushim.

 

Për një fole të re

Kurrë pa pushuar,

Për ta pasë të veten

Trupin për ta pushuar.

 

Unë ndiej dhimbje

Shpirtin ma shpon,

Brengë që nuk shuhet

As kur ai këndon.

 

I ngjaj një fletëze

Të vyshkur e të tharë

I ngjaj zogut t’braktisur

Ndoshta duke qarë…

 

FOLE E RE

 

Ka ndërtuar fole

Gëzimi i qesh n’ faqe,

Rruga që të qon aty

Ka shumë e shumë laqe.

 

Është tepër e lartë

Deri në kupë të qiellit

E takojnë shumë lehtë

Rrezet e diellit.

 

Kjo fole e re

Gjindet në blinajë

Është e ftohët tepër

Posi akullnajë.

 

Zogu im këtu

Me zë t’ultë këndon

T’shpërndarë nëpër botë

Janë mbi dy million.

 

Disa prej këtyre

Këngën e kanë harruar

Ose me këngë të tjera

Atë e kanë shartuar.

 

SI TË KTHEHEM

 

Ty more zog që më ike

Një porosi të jap

Këngën që e ke kënduar

Ta këndosh çdo hap.

 

Zogu i braktisur

Në një metropol

Shetit e s’priton

Nuk njeh asnjë zog

As këngën e tyre

Fare se kupton.

 

Në mbramje zogu

Këngën e thotë në dardhë,

Pastaj hynë në folë

Mendon kah ka ardhë.

 

Tërë ditën fluturon

Tërë natën duke menduar,

Si të kthehet n’fole të vjetër

Këngën për t’a vazhduar.

 

DITA ËSHTË E LAGUR

 

Kur ndonjë shtegëtar

Atë n’fole e viziton,

Këngën më të bukur

Atij ia kushton…

 

Po mirë o i miri mik

Deri kur do të fluturojmë,

Kemi lënë foletë e vjetra

Në trolle të huaj ndërtojmë.

 

Vetëm edhe ndonjë ditë

Këtu do të qëndroj

Do të kthehem në fole të vjetër

Që t’a rindërtoj.

 

Dita është e lagur

Me mjegull e pushtuar

Gjurma e zogut të ikur

Shumë larg ka mërguar.

 

LULE VIOLA

 

Sot në fole t’zogut

Gëzim e hare,

Na erdhi edhe një zog

Me një këngë të re.

 

Dolën zogjtë n’mëngjes

Në kopshtin e shkollës

U ndalëm për të kënduar

Afër lulemollës.

 

Në këtë kopsht të bukur

Luleviolat në rradhë

Ishim të mbjellura  varg

Dukeshin si ushtarë.

 

N’petalet e tyre

Varg vinin bletë

E merrnin nektarin

Nëpër lule fletë.

 

Zogut të ri

Nxënësit i uruan shëndet

T’i u rritsh me prindër

I bëfsh njëqindë vjet.

 

Në folenë e zogut të ikur

Tash tre zogj jetojnë

Këngën më të bukur

Ata e këndojnë.

 

Këndojnë për pilotin

Këndojnë për punëtorin

Këndojnë për nxënësin

Këndojnë për minatorin.

 

Këndojnë e këndojnë

As natën nuk pushojnë.

 

Mendojnë për prindërit

Atdheun e qëndisur

Shokët që u kanë mbetur

Nga vendlindja e braktisur

 

DETI

 

Deti u trazua tërësisht

I shkojnë valët në qiell

Oshtima dëgjohet përtej maleve

Ndoshta deri në diell.

 

Buzët tua të njoma

Ardhur si simite

Ranë në fytyrën time

Dhe fortë ma fërkoi

Ylberi ta mori këngën

Lartë në qiell e dërgoi

 

Jeta qenka jetë

Udhëkryqe e pafund

Simfonia s’ndalet

Unë mundohem kot

Fund s’ka askund.

 

Bota ndryshon çdo ditë

I besojmë të vërtetës

S’është më kohë e vjetër

Lëmshi i zvilluar

I takon të kaluarës

Mbase edhe të sotmës

I lotëve të kulluar.

 

TUFANI

 

Në pikë të ditës

Duke rrezuar dielli

Vezulloi një vetëtimë

Në qiellin e kaltërt ,

Në vend të shiut

Dëgjohet psherëtim.

 

Mbi mua pa strehim

Shiu si zingjim…[1]

 

Erdhi zog i zogut

Kënga iu ndal pa e fillua’

E putha në ballë e faqe

-Oh, ç’më gjeti mua...

 

E futa kokën në lumin Tyz

Shkrumin valë t’a largoj

Shkrumin nuk ma hoqi

Veç më shumë ma shtoi.

 

Koka ime e thinjur

Filloi të avullohej

Ai avull shpejt e shpejt

Në re shiu shndërrohej.

 

Zogun e zogut

E luta të mi fshijë buzët

-Lumi vazhdon rrjedhën

Fusha e shton vesën

E rreshkat në buzët e mia

vetëm e shtojnë shtresën.



[1] tojë

 

 

 

Në një fushë të gjerë

Të mbuluar më gjelbërim

U tubuan shumë krushq

E pritnim zogun e zogut tim.

 

Dielli kishte humbur rrugën

Lartë mbi një shpat

Pëshpërita i pikëlluar

Pse për zogun e zogut tim

-Gemb në pemë nuk pat!...

 

Në vend se me këngë

Mezi përshëndeti

Sa çel e mbyll sytë

Në amshim  treti

 

Zogut të braktisur

Buzët i rrjedhnin pelim

Iku zogu i zogut

Me gjithë përqafim.

 

DIELLI

 

Dielli sot lindi

Në perëndim

Mua si më gjeti

Mbushur mallëngjim

 

Rrezet e zjarrëta,

Më vijnë me ngrohtësi,

Ndjenjat më rriten

Me një simfoni.

 

Zemra e zogut të ikur

Rritet bëhet mal

Se në fole u shtua

Edhe një zog i bardhë.

 

Leo e pagëzova

Tok me prindërit e vet

-Nuk mbeti pa u gëzuar

Asnjë zog në qytet.

 

Tani erdhi pranvera

Fusha po gjallëron

Leo mbi ylber

Më duket se hapëron.

 

YLBERI

 

Ylberi ra nga qielli

Preku lulen Violë

Faqet e saj ia skuqi

Ia bëri si mollë.

 

Ky ylber i preku

Edhe shkronjat e para

Të poezisë “Deti”,

Ato i mveshi me ari

Pastaj i mori me vedi.

 

Zogun e bardhë Leo

Ylberi e preku në gushë

E ky po rritet, po rritet

qerdhen po e mbushë.

 

Vrapova me të shpejtë

Ylberin t’a ndali

Të shijoj mrekullitë

Që ai na i fali.

 

Kur isha i vogël

Nëna më pat thënë

‘”Po ta prekësh ylberin

Djalin vajzë e bënë”!

 

Pas disa çastesh

Dielli rrezatoi

I mori ngjyrat e ylberit

Diku lartë i çoi

 

MBI SHLLUNGAT E PAMBUKUT

 

Mora krahët e fluturova

Mbi shllungat e pambukut

Të alpeve të ftohta,

E mua më rritej marazi

Për ta takuar diku

Zogun e ikur nga kafazi.

 

U ndala te helvetianët

Diçka unë kërkoja,

Folenë e këtij zogu

Që e imagjinoja.

 

Hyra në të Rajnës rrjedhë

Etjen për ta shuar,

Etja s’shuhet me një gëllënkë

I shpirtit të përvëluar…

 

Dhe,fare pa pritur

Në mes të një mali,

Zogu im i ikur

Posi një gur stralli…

 

Kur hëna pesëmbëdhjetë

lëshoi rrezet mbi mal

Para syve mrekulli,

-Zogun që kërkoja

E gjeta në shtëpi.

 

Qerpikët me pika loti

Gotat në cakërrimë,

Këngë e hare

Mbushur me psherëtimë.

 

FLLAD I LEHTË

(Nënës sime Zymrites)

 

O nënë!

Jam ulur skaj varrit

-Dua o nënë

Mbi varrin tëndë

Të pikojnë lotët e djalit.

 

Shpesh e pyes vehten

Përse vargjet për ty

Me lot i laj ?!...

Nuk duroj dot

Vehten e ndiej të dremitur

Dhe derdhem në vaj.

 

Më kujtohet

Kur me cpin e shamisë

Fshije lotët e dhembjes

Për një jetë më të mire..

 

Kur veshe vellon

Për në amashim

ishe e re

Ashtu të shoh

O nënë

Ti je me ne.

 

Edhe pas dyzetë pranverave

S’mundem për të besuar

Se ti ke ikur përgjithmonë

E unë kam mbetë i vetmuar.

Pika të kristalta ,

Supet po mi lagin

Si në udhë pa krye

Po e shtojmë vrapin.

 

Fotografitë tua

I ruaj me gjelozi

Herë shpirtin ma qetsojnë

Herë vajin ma shtojnë.

 

E PYES VEHTEN
(Babait tim Maliqit)

 

Shpesh e pyes vehten,

A po më kupton!

-Pse hapi në udhë

Po më shkon devijon?

 

Pse ndjehem i tillë

I përulur

Si zogu që ikën

Me nxitim

Pa ndonjë drejtim.

 

Ikën diku larg

Por s’din se ku vallë

Ku e marrin erërat e forta

Dhe e çojnë vërdallë.

 

Kështu edhe ti më ike

Nëpër një tym të zi

Kur unë më së shumëti

Pata nevojë për ty.

 

Sot unë kam aq vjet

Sa ke pasur Ti

Atë ditë që ke ikur

Pa më thënë lamtumirë

Këtë boshllëk e ndiej

Në timen dëshirë.

 

Kot po e mallkoj tokën

Dhe dheun e zi

Që ju ka mbuluar

Edhe nënën edhe Ty.

 

E unë po kërkoj vargun

Edhe në errësirë,

Për zemrat e mdha të juaja

Që më lat në hapsirë.

 

Nga ty me gjelozi ruaj

Eshkën me unur[1]

Dhe gurin e brincakut[2]

Të varur në mur.

 

Të gjitha këto së bashku

Më lëshonë aromë pa ndalë

Ndërsa mua lotët

Ende s’më janë tharë


[1] Mjet prej metali me të cilin rrahet guri i strallit për të qitur xixa. Xixat kanë depërtuar  në eshkën e terur duke e  ndezur e pastaj me eshkën e ndezur e kanë  ndezur cigaren. Pra ata  që fatëkeqësisht e kanë mësuar pirjen e  duhanit.

[2] Gur stalli ose brincak...

 

TOKË DARDANE

 

Ku mbaron cungu

Fillon trungu,

Me plotë rrënjë

Si damarë bungu.

 

Kur ndonjë damar

Në trup s’funksionon,

Po s‘iu gjet sherimi

Trupin e shëmton.

 

Rrënjët e ushqejnë trungun

-Zemra kështu ma thotë,

Do t’i bashkohen copat

Për t’u bërë e plotë.

 

Një komshi i yni

Me rrenat sa shpate

Ulurinë pa arsye

Si ujqit në Karpate.

 

Shumë plane tinzare

Të ngjyrosura me hile

Në dëm të indogjenëve,

Skilakë e skile.

 

IDE KËRKOVA

 

Natë,qetësi

Zë askund s’dëgjohet

Hëna i mori vezullimet

Me të shpejt largohet.

 

E luta që rrezet

Pranë meje t’i lëshojë

T’ma falin një varg

Poezinë pak ta shtoj.

 

Ylli polar

Ca rreze m’i lëshoi

Rrugën me argjend

Të tërën e praroi.

 

Të nesërmen diellin

E luta për mëshirë,

Të ma dërgojë një varg

Përmes rrezes së dëlirë.

 

Pastaj e pyeta zogun

Përse  po heziton,

Dërgoma edhe ti një varg

Kënga yte qetëson.

 

Mandej hypa

Në maje të një bjeshke,

Ide për të kërkuar

Për të shkruar këtë poezi

Me plotë melodi.

 

Bjeshka mu përgjegj :

Unë nuk kam ide

Te unë mos kërko

Urdhëro freskinë time

Dhe rrugën vazhdo.

 

U ofrova buzë një burimi

Prapë ide të kërkoj

Por kotë së koti

Ujë të kthjellët loti

Mua më dhuroi.

 

U ndala pranë një lumi

Rrjedhën e vështrova

Gurët e tij të shpërlarë

Fortë e fortë i shtrëngova.

 

Nga të gjitha këto

Nga një varg e mora

Dhe në këtë poezi

Ngadalë i rreshtova.

 

DALLËNDYSHJA

 

Rrezet e argjenda

Të hënës pesëmbëdhjtë

I luta të më shoqërojnë

Në këtë natë të zbehtë.

 

Ato nuk u ndalën

Vazhduan të rrezojnë qetë,

Për fytyrat e fëmijëve

Dhe t’ zogjve që kanë fjetë.

 

Qetësinë e prishi

Kënga e një gjeli,

Paralajmëroi dritën

Që vinte nga zabeli.

 

Të nesërmen i luta

Rrezet e diellit

Të më shoqërojnë

Rraugës drejtë qiellit.

 

As ato s’u ndalën

Arsyen se mësova dot,

Se kanë pasë përtesë

Mendja nuk ma thotë.

 

Pastaj e pash

Një dallëndyshe n’hava

E luta të zbres

T’më bëjë shoqëri n’ kala[1]



[1] Kështjellë

 

Ishte zemërmirë

Fare s’u mendua

Hapi krahët dhe erdhi

Nën hije te bredhi.

 

E ndërtuam një çerdhe

Me baltë e me fletë

Edhe katër zogjë

I kemi pru në jetë.

 

VENDLINDJËS

 

Vendin ku u linda

Kaherë se kam parë

 shkova në vizitë

Me lotin e patharë…

 

Askund nuk dëgjova

Hingëllimin e hergelave

As blegërimin e qengjave

As këngën e gjelave.

 

Gurrat që kanë qenë

Kishin humbur gurgullimën

Vetëm prrojet ishin zgjeruar

Dhe kishin shtuar ushtimën.

 

Fshatin e kishte mbuluar

Mjegulla dhe qetësia

Pash pak oxhaqe

Që nxenin konaqe.

 

U afrova tek shtëpia

Një tubë lule t’ia dhuroj

Që më lindi e rriti

T’a falënderoj.

 

E vërejta nga larg

Se u gëzua shumë

Por nga gjelozia

Mbylli syt s’i n’gjumë.

 

Në disa rrasa guri

U ula e pushova

Shtëpisë sime të vjetër

Falje i kërkova.

 

YLLI

Një yll u shkëput nga qielli

Ra në një pus të pafund,

Po e kërkoj në çdo skutë

S’po e gjej askund.

 

Po rrotulloj gurë e dru

E kodra po praptoj

Yllin atë dritëmirin

Askun s’po e takoj.

 

E kërkova në fushë,

E kërkova n’lumë

Trazova oqeane

Edhe dete shumë.

 

Do të bëhem i qetë

Do të kem durim,

Do ta gjej mes lulesh

Atje në amshim…

 

DRITA

 

Natën kur është terr

Unë e mendoj dritën

Nuk e dua terrin[1]

Unë e dua dritën

 

Pse ta dua terrin

Që kurrë nuk ndriçon

Në rrugë të pakrye

Gjithmonë ai të çon.

 

Unë terrin me dritë

Gjithnjë e largoj

Rrugën e ngushtë

Dua ta zgjeroj.

 

Dua të eci rrugëve

Me asfalt të shtruar

Dhe me dritat e neonit

Duke vezulluar.

 

Nëse territ në mendje

Nuk i bëjmë vend kurrë,

Do të ndërtojmë ura

Pa gurë e armaturë.

 



[1] errësirën

 

 

NË MAL

 

Zhap,zhup,zhap,zhup

Ngadalë lëshoj hapat në Blinaj,

Këtu më humbin mendimet

Të mbështjellura si kurpnajë.

 

Gurgullima e prroskave

Më përcjellë prore,

Dallëndyshet në tela të kerrentit

Janë kapur dorë për dore.

 

Luleborat nën dushkajë

Erën e pranverës e kanë ndi

Kanë filluar të lulëzojnë

Për të dhënë freski.

 

Një puhizë e lehtë

Në mal më shoqëron

Dhe mendime të reja

Gjithnjë më dhuron.

 

Në këtë mal kodrinor

Trup e mendje freskoj

Dhe energji të re

Pa masë akumuloj.

 

LOTËT

Në mesnatë zgjohet nëna

Me lot për faqe ,

Ka ëndrruar fëmiun në gurbet

Duke e joshur me bukë pogaqe.

 

Unë po shkruaj vargje

Lotët po më shkojnë rrëke,

Djali,reja,nipin e mbesa

Nuk janë këtu me ne.

 

Unë po llogariti

Sa e sa prindër janë si unë

Bashkë me lotët tonë

Mund ta bëjmë një lumë.

 

Jo vetëm prindërit

Por edhe gjyshi e gjyshja

Nipi e mbesa,halla e tezja

Qajnë për familjarin e vet

Kur të mblidhe të gjithë lotët

Do ta formojnë një det.

 

Sikur të shiten si gjaku

Të gjithë këta lotë,

Do të jemi më të pasurit

Në rruzullin tone - botë…

 

SHEKULLI  IM

 

Kur kam lindur

(Nëna sa e mbante në mend)

Kam lindur shumë shpejt

-Për një sekond

E ai sekond

Kishte qenë i gjatë

-Sa një minut

E ai minut

-Sa një orë

E ajo orë

-Sa një ditë

E ajo ditë

-Sa një javë

E ajo javë

-Sa një muaj

E ai muaj

-Sa një vit

E ai vit

-Sa një shekull

E shekulli im

Do të jetë i gjatë

-Sa një minut.

 

FARA E EGJRES

 

Mallkuar qoftë

Kush egjrën e pruri

Na e hudhi në ara

Aty ku rritej gruri.

 

Në pranverë e herrim

Nga ajo e fëlliqta farë

Pa këtë farë hibride

Nuk na mbeti asnjë arë.

 

Aankohet arari

Djersën nga balli fshinë,

-Si t’ia bëj që egjra

Në arën tonë të mos bijnë.

 

MBESAT DHE NIPAT E MI

 

Mbesa Viola

Që jeton në gurbet

Çdo natë i lajmërohet gjyshit

Për t’ia puthë faqet.

Ndërsa nanushi që e ka mallë

Nga larg e puthë në ballë.

 

Kur lodhem duke punuar

Mbesa Megi trivjeçare

Një kafe turke ma ofron

Pije gjyshi më thotë :

“nuk është e nxehtë

Është siç e don”.

 

Loriku e Lirimi

Gjyshit i tregojnë ndonjë shaka

Ngase këta dy

Gjyshin e kanë gjithçka.

 

Lorioni e Lindriti

Gjyshit ia bëjnë qejfin

Këndojnë këngë gëzimi

Të përcjellë me defin.

 

Ndërsa Leo i vogël

Që e kam të vetëm

Me force proteston

 

Pse vetëm me gjyshin

Më duhet të flasë

Me telefon…



(Vota: 1)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora