5 Poezi nga Timo Mërkuri

Timo Mërkuri

Ninulla e fundit*.

Kjo zhaurimë e valës mbi ranishte,

kjo zhaurimë e ëmbël e valës mbi ranishte,

o, kjo zhaurimë e valës,

                                     ju betohem

 është ninulla e fundit e nënës sime

 që e këndoi për mua,

                                  fëmijën,

                                               ...ndërsa ikte.

*-Nënës sime, në përvjetor të ...ikjes nga kjo jetë.

S’di sa vjet kaluan, më duket ...dje.

Portreti i hallë Sofisë.

Veshurë rrobën e zisë, mbi vellon e nusërisë

Jetën qysh e ka branisë*, orëzeza ditëpisë*?

*Branisë- tërheq zvarrë.-Pisë=serrë. Këtu, dita e zezë si serra.

Lotët e atij viti

Atë vit,

nënat tona i haruan ninullat

dhe u bënë të gjitha vajtore.

Nuk e di sa vite kaluan, por lotët e derdhur

ngrinë në jetën tonë si stalagmite

 që e pikojnë dhimbjen mbi ne çdo ditë.

Për sa vite vallë

                                         jetuam e vuajtën atë vit ?

Ditën e Pashkës së Madhe.

Kjo grua me të zeza te porta e kishës

nuk është shën Mëria. Është motra ime

që prêt të ringjallet im vëlla i vrarë.

O njerëz, nuk e ndihmoni dot,

lereni të qetë në dhimbjen e saj.

Se në zemrën e saj prej motre s’mund të pranojë

që për të varfërit ringjallje nuk ka.

Të dielat e Marsit

O, këto të dielat e Marsit,

këto të dielat e Marsit! Dhe të Prillit.

Këto të diela përkujtimoresh

që shkojnë rrugëve të qytetit tim

                                                    veshur me të zeza.

Këto të diela, kam frikë

mos hyjnë në jetën time si plakat e Marsit

dhe ma ngrijnë pranverën përjetësisht.

O, po i kam frikë të dielat e Marsit. I kam  frikë.