Poezi nga Dibran Demaku

Dibran Demaku

FSHEHËSI

Veç sekrete, veç fshahtësi

gënjen vetën, të gënjen ty

Kur mendon se e ke gjetur

nga burimi të kthen të etur

Në netët-në të zezë

herë të ngrinë e herë të ndezë

Në ditët plot me diell

si kometë zhduket në qiell

Tërë jetën të sjell vërdallë

as s`të vdesë e as s`të ngjallë

Të lëndon në shpirt e zemër

Fshehtësi- e ka një emër

GURI

"Guri i rëndë në vend të vet"

është thënë tash e tremijë vjet

Valë kurbeti kur nis

edhe gurin e lëvizë

Këngë kendohet e shkruhet libër

kujtohet edhe lumi Ibër

Të gjithë të lidhur në në besë

shohin ëndrra e mbajnë shpresë

Besë e gur i lëvizur

rrugëve të botës stisur

Që nga fillimet e deri sot

Herë qeshin herë derdhin lot

PO IK

Po ik dhe kjo ditë

e rrudhat e ballit shtohen

buburrecat kanë zënë pritë

e krimbat mbi plagë zgjërohen

Po ik dhe kjo orë

akrepat mërzitshëm lëvizin

ëndrra kallet flakë në dorë

gishtrinjtë shplakën stisin

Po ik dhe kjo sekondë

ngjyrë e kuqe shfaqet në sfond

KUAJT TROJAN

Kuajt trojan po rendin me galop

e hop e hop e hop

sërish po shtrojnë rrugën e tradhtisë

ngado kalojnë hapin librin e zisë

e zisë e zisë e zisë

Potkonjtë e çelnikt u qesin flakë

nën thundrat e tyre rrjedh-pikon gjak

Kuajt trojan të çdo tregu e malli

rendin e rendin për pak bar livadhi

Kuajt trojan të çdo malli e tregu

zënë pritë tek rruga, zënë pritë tek shtegu