Daniel Gazulli: Shëtis i vetëm

DANIEL GÀZULLI

SHËTIS I VETËM

Nuk u enda nëpër botë.

As kisha me sé, e deri të drejtën

ma mohuen të fluturoja qiejve,

prandaj,

shpesh i vetëm,

vazhdoj të shkel rrugët

e papërfundueme asnjëherë

të qytetit tim,

që lëngon prej etheve.

Ngrihem heret,

porsa drita e parë e diellit

puthë rrëshqitas majat e pemëve.

Ec larg atyne që,

të krekosun në piedestalin e padijes

kujtojnë se majën kanë arrijtë

dhe gjithnjë ma pak ta shtërngojnë dorën

po u ndale t’i përshëndesish,

sa mezi ndjehen të qullët gishtat.

Larg atyne që,

te vetkenaqun për rrobat e shtrejta

e shpirtin zhele-zhele,

mbjellin “unin” në tokë shterpe.

Larg atyne që

zgjodhën për burg kafazin e praruem

e për një vilë shitën shpirtin,

dhe zbresin nga makinat e shtrejta,

buzët përgjysëm çelun,

sikur kanë etje.

Larg atyne që

urrejtjen trashëgim u lanë fëmijëve

e më kot mundohen

një botë ma të bukur të shohin

me syzat e argjendta.

Larg atyne që

në gjuhë të huej flasin

për të harrue kasollën e vjetër.

I vetëm shëtis

rrugëve të qytetit tim

që lëngon prej etheve,

ku kanë harrue të ndërrohen stinët,

as dimën, as pranëverë,

pse dallendyshet, thonë,

të tjera shtigje kanë marrë,

dhe akoma

rrugëve krrokasin

korbat e dimnit.

Shëtis i vetëm.