Agim Gashi: Ah, nënat e këqija!

Agim Gashi

 

Ah, nënat e këqija!

(Poemë e trishtimit)

 

KUJDES! I lutem prindërve, motrave e vllëzërve që këtë poemë të trishtë mos ta lexojnë në praninë e të rinjëve deri në 18 vjeç!

 

Në këtë botë të rrejshme

Shpesh ankohen fëmija,

Kur nuk sillen mirë

Nënat e këqija.

 

Sa herë kam dëgjue

Të thana me leqe,

Thonë gratë e ndryshme

Se s‘ka nanë të keqe.

 

Po ka, ore, ka

Kam parë me sytë e mi,

Nana len fëmiun vetun

E shkon në kurvëri.

 

Ka dhe raste të tjera

Sa t´rënda trishtuese,

Kur nana për bijen

I bahet shkuese.

 

Jo për ta martuar

Me krijue jetë,

Por do që e bija

Të baj si ban vetë.

 

Ah! Ka dhe aso nana

Që s‘i pajton logu,

Bebe t´porsalindura

Gjuejnë n´kanta bërllogu.

 

Kam dëgjue raste

Sa zjarr e siklet,

Kur nana fatkeqe

Furr fëmiun e vet.

 

Një tjetër e shtrëngon

Frymën i ndalë,

Engjullit fëmijë

Që Zoti ia ka falë.

 

Shkruajnë gazetat

Skena e pa parë,

Nëna katileshë

Han fmiun e saj.

 

II

 

Nëna ndan nga gjiu beben

Mos t’i prishet bukuria,

E për qumësht nëne

Qan e qan fëmia.

 

Eshtë nënë e keqe

E keqe sa s‘ka,

Kur fëmiun e vetë

E gënjen pa nda.

 

Në mbrëmje i bën planet

Fëmiut i thotë po,

E nesërmja e nënës

E mbushur me jo.

 

Kështu kopjon fëmiu

I mbushur me plot mllefë,

Mësohet t´gënjejë të tjerët

Dhe jetën e vet.

 

Gënjen pastaj shtetin

Për të s’ka liri,

Do merret me krime

Me drogë e hajni.

 

Kështu rriten fëmijët

Gjithkund fatkeqësia,

Bota ua shef sherrin

Nanave të këqija.

 

Nuk i baj të mirë

Dhe ata baballarë,

Që për një qejf flirti

Familjen bëjnë prrallë.

 

Ka edhe të tillë

Të poshtër, mjerana,

Vetëm i kcejnë qejfit

Eshtë bija apo nana.

 

Kjo botë fatkeqe

Për engjujt fëmijë,

Nuk asht ideale

S‘ka mjaft lumturi.

 

Sa fëmijë t´ksaj bote

Vdesin nga uria,

I lanë të mbyllun pra

Nanat e këqija.

 

Nga nanat e këtilla

Shëmtohet edhe moti,

Sado të kamuflohen

Ato s’i do as Zoti!

 

III

 

Dua ta tregoj

Një ngjarje të vërtetë,

Një ndodhi e rëndë

Më zhgënjeu n´jetë.

 

Ishin vite t´vështira

Vitet e nantdheta,

E rëndë ishte robnia

E rëndë bëhej jeta.

 

Iknin njerëzia

Lëshonin atdheun,

Harruan trollin e të parëve,

Harruan Skënderbeun.

 

Dikush ik nga skamja

Dikush nga lezeti,

Dikush s‘kishte qare

Se ndiqej nga shteti.

 

Një nanë nga anët tona

La burrin në shtëpi,

Dy fëmijët i mori

U hodh në arrati.

 

Kaluan brigje e fusha,

Kaluan edhe shtete,

Vuajtje e uri

Fëmijët teneqe.

 

Ndalen në Çeki

Atje në Teplicë,

Synon Gjermaninë

Mjaft në Mitrovicë.

 

Arriti dhe atje

Diku në Bavari,

U shkrua azilante

Nëna me dy fëmijë.

 

U vendos në hajm

Me dy pëllumbesha,

Në dhe të huej

Ndihej si mbretnesha.

 

Merrte para t´mira

Bleu garderobë,

Mendja më s‘i shkonte

Për burrin në Kosovë.

 

Ishte grua e bukur

Me ja pas lakmi,

Dy vajzat e saj

Lule në hyjni.

 

Vishej edhe ngjyhej

Dilte në sheti,

Në gjak i vlonte etja

Për ndonjë dashuri.

 

Por një ditë me diell

Në parkun për karshi,

Qëndronte një burrë

E vidhte me sy.

 

Ngadal iu afrue

I tha „buenasera“,

Ja mendoi gruaja

Fati erdh te dera.

 

Filluan bisedat

Me plot dashuni,

Nuk munguan puthjet

Plot afsh e zjarmi.

 

Burri ish i pashëm

Nuk qonte jerdam,

Kishte restorantin

Ishte Italian.

 

Shqiptarja e bukur

Kontratën e bani,

Punë në restorant

Te italian Xhovani.

 

IV

 

Kaluan disa muaj

Për mrekulli,

Para të mjaftueshme

Edhe dashuni.

 

Një ditë në restorant

Hyn një pëllumbeshë,

Bukuri më t´zjarrtë

Xhovani s’kishte ndeshë.

 

-Mirëdita, xhaxha

Vajza iu drejtu,

-Dua mamin tim

Pak me bisedu.

 

Po dridhej Xhovani

Për këtë bukuri,

Që i ndriste fytyra

Mu si një hyri.

 

U soll mirë e butë

Xhovani plot mirësi,

Derisa po flisnin

Tani nënë e bijë.

 

U ngrit që të shkonte

Tuj i përshëndetë,

Pa mendu e shkreta

Sa kob do të jetë.

 

Tash nisi Xhovani

Dashnores presion,

Që ta bie vajzën

Në punë për restorant.

 

-Ose do ta biesh,

Ose do shkosh n´shtëpi,

Do t‘i tregoj botës

Për tonën dashuni.

 

Nga dhuna, nga frika…

Gruaja u dorzu,

Tani duhej vajzën

Për me e mashtru.

 

Shkoi në shtëpi

Plot nerva e vner,

Vajzat bukuroshe

E pritnin në derë.

 

V

E mashtroi vajzën

Mirë i shkoi plani,

Tani nënë e bijë

Te italian Xhovani.

 

Pas disa ditësh

Xhovani u nxe,

Me e pas në shtrat

Shqiptaren e re.

 

I thotë tash dashnores

Po shkoj në podrum,

Dërgoma njomzen ti

Mua në podrum.

 

Ishin marrun veshë

Dhe i kish premtu,

Që vetëm një natë

Me vajzë me kalu.

 

Po e thërret bijën

Tuj e ledhatu,

Merri këto gjana

Në podrum me i qu.

 

I mori e bija

Gjanat në dorë,

Bie shkallëve poshtë

Si të binte n´vorr.

 

Poshtë priste Xhovani

Sytë zgurdullu,

E kuptoi vasha

Se ishte mashtru.

 

Deshi që të ikte

Nga dorë e qikllopit,

Por fuqi e burrit

Ia ndërroi motin.

 

E rroku për beli

Me sa kish fuqi,

Kmishen e mëndafsht

Filloi me ia shky.

 

I dolën vashës s´bukur

Gjinjët si dy hana,

Ah, moj jetë e shkretë,

Çka më bani nana.

 

Jargisej italiani

Qelbej nga rakia,

Me dhunë sot shqiptares

I merrej vajzëria.

 

Puthte e lëpinte

Ku prekte nuk shiqonte,

Përfundi shqiptarja

Dëneste e rënkonte.

 

E kishin rrëmbye

Kthetrat e tradhëtisë,

Ishte vonë t‘i ikte

Kësaj mizorisë.

 

Sa kohë kaloi

Vajza s‘kish haber,

Por kur hapi sytë

Nanën pa në derë.

 

Ishte mbushur lotë

Ishte mbushur gjak,

Vajza rrinte shtrirë

Me spermën në bark.

 

Ishte skenë e randë

N´podrum të Xhovanit,

„Dashnoret“ e „tradhtueme“

Prej nji italianit.

 

Sa ishte pendue

Ajo nanë e shkretë,

E mallkonte ditën

E nisjes n´kurbet.

 

E mallkoi veten

Dhe ndjenjat e saja,

Ma mirë bukë e krip

Se me të zanë belaja.

 

I afrohet vajzës,

Yllit t´bukurisë,

-Ik nga unë, lavire

Nana e tradhëtisë.-

 

U ngrit ngadalë

E njoma shqiptare,

Iu duk vetja

Shkronjë në abetare.

 

Iu kujtua jeta

Babi në Kosovë,

Edhe lulbozhuret

Që qelin n´Rugovë.

 

Gjakun e vajzënisë

Ia la peng nanës,

U zhduk nga podrumi

Në atë hije t´Hanës.

 

VI

 

 

Porsa doli nga podrumi

E trishtueme e flokë prishun,

Pika, pika rridhte gjaku

Nëpër rrobën e saj t´grisun.

 

Nuk e dinte ku qiste hapin

Ecte randë sikur në ferra,

Për nji çast u duk te shtëpia

Edhe motrën pa te dera.

 

E rroku but në përqafim

E puthi plot me dashuni,

-Tash po shkoj,oj motra e vogël,

Ndoshta ma nuk kthehem n´shpi.

 

Amanet, moj motra im,

Nji selam babit t´ia qosh,

Mbarë Kosovës e gjithë shqiptarëve

Rastin tim t’ua tregosh.

 

Ti t´më rritesh, motra ime,

Të shkollohesh në kurbet të zi,

E të kthehesh në atdhe

E merre burrë nji shqiptar të ri.

 

Nëse kthehesh dhe e mban në mend

Këtë amanet n´këtë natë me hanë,

Shpërndaj gjithkund dashuninë

Tuj u ba ma e mira nanë.

 

Nëse vajzë të lindë fëmija

Ty, moj motër ,qofsh me shumë gëzim,

T´më kujtosh mue ndër mote

Leja vajzës emnin tim.

 

Lamtumirë, moj motermira,

E ti, atdheu im i mbarë,

M‘u shkatrruen andrrat e mia

Me e marr nji djalë shqiptar.

 

Para syve i del gjerdeku

Dhe duvaku i nusnisë,

Plot buzqeshje n´kopshte t´Kosovës

Edhe gji tuj i dhanë fëmisë.

 

Mori rrugën kah errsina

Me u zhdukë nga kjo jetë,

Nji unazë prej trup shkrumuemes

Si kujtim motrës me i mbetë.

 

 

VII

Ngadal ecte dhe mendonte

O Zot i dashtun po çka të bana?

Para syve seq i dilnin

Herë Xhovani e herë nana.

 

Pa mendu e pa cak ecte

Me nji pompë mezi arrinë,

Aty bleu nji kantë plastike

Të mbushur plot me benzinë.

 

Shkoj u ul në park t´qytetit

Atje diku në Bavari,

Nisi e shkreta të qajë përmallshëm

Për fatin tonë n´kurbet të zi.

 

Qau për fatin që iu thye

Qau për motrën që e la n´vetmi,

Qau për nanën që bani kobin

Me gjak t´vetin, me fëmijë.

 

Qau për babin atje n´Kosovë

Dhe atdheun e robnum,

Qau për shkollat mbyllë nga shkau

Mbarë nji popull rri pa gjumë.

 

Qante vasha ma e bukura

E tokës së Arbënit në kurbet,

Kish vendosë ma mos t´jetonte

Por të ndahej nga kjo jetë.

 

Në mes të parkut drunj të lartë

Vetëm hanën në shoqni,

Tash po vjen fundi i jetës

I nji luleje në rini.

 

Ngadal hapi kantën plastike

Lau trupin me benzinë,

Sa e mirë iu duk aroma

Thu për te ishte shpëtim.

 

Trupi i njomë i vashës s´re

U shndërru në pastërti,

Iu kthye beqaria

Ditë e re thue po gdhi.

 

Ndezi shkrepsen sypatrembun

Flakë i mori trupi i njomë,

U zdrit qielli e u zdrit parku

Nji za lëshoi si jehonë.

 

-Ah moj nanë, moj nana ime,

Lamtumirë se të kam gjan,

Mos mbaj zi, mos qaj për mue

Pashë atë gji që ma ke dhanë.

 

Nji amanet po ta la ty

Të qoftë hallall gabimi yt,

Kthehu ti në tokë të arbënit

Edhe motrën me ma rritë.

 

Mos rri ma n´kurbet të zi

Sepse jetën do ta kesh t´randë,

Në atë flakë i shtrini duert

Donte nanën me e përqafë.

 

Ra ngadalë në bar të njomë

Ndërsa n´qiell u dukën re,

Donin ato ta lshojnë shiun

Me e shpëtu vashën e re.

 

Porse retë u vonuan

Edhe hana duel e plotë,

Bashkë me yjet e asaj nate

Qanë e qanë e derdhen lotë.

 

Qanë dhe lulet e atij parku

Diku atje në Bavari,

Dersa digjej bukuroshja

Edhe bahej shkrumb e hi.

 

Aty mbeti hiri i vashës

Ku u dogj ajo bukuri,

Kurr aty ma s‘doli bari

E kam pa me sytë e mi.

 

Porse hiri i shqiptares

Si i Feniksit përsëri,

Do të ngritet e do të ngjallet

Për mirësi e dashuri.

 

VIII

 

Kanë kalue disa vite

Nga kjo ngjarje e fatkeqësi,

Shumë shqiptarë e shqiptaresha

Prap i ha kurbeti i zi.

 

Motërmira u kthye n´atdhe

Me atë unazë që në hi ka mbetë,

Ia la vajzës emrin e motrës

Me e përtri në këtë jetë.

 

Ah, moj motër ,që s‘ke vorr

Por e ke shpirtin n´gjithësi,

Bahu roje e rrugëve të Arbërit

Mbylli ato për kurbet të zi.

 

Ndërsa nana, thonë, u zhduk

Dikush i dha zjarr restoranit,

Thonë e panë të bame guri

Përmbi vorrin e Xhovanit!

 

 

Shkruar gjatë janarit

Përfunduar më 01.02.2012 ora 05 e mëngjesit

Düren